Matty Simmons: The Man Who Sold the World op creditcards

Toen Matty Simmons voor het eerst hoorde over multifunctionele creditcards in 1950, was hij niet onder de indruk.

In die tijd probeerden Frank McNamara, die op het idee was gekomen, en Ralph Schneider, zijn zakenpartner, Simmons over te halen om deel te nemen aan hun nieuwe bedrijf, Diners Club. Het concept van een creditcard leek niet bijzonder nuttig voor Simmons, die op dat moment public relations deed voor restaurants en nachtclubs.

Foto met dank aan Matty Simmons.

"Wat mij vooral bezighield, was dat ik niet alleen zou worden gevraagd om deze nieuwe conceptie bekend te maken, maar restaurants ook zou moeten overtuigen om het te eren", schreef Simmons in zijn boek 'The Credit Card Catastrophe', een verslag uit de eerste hand van de vroege dagen van Diners Club en de evolutie van de creditcardindustrie.

Maar publiceer en overtuig dat. Simmons werd uiteindelijk fulltime lid van Diners Club als uitvoerend vice-president. Hij leidde verkoop en marketing, en hij redigeerde en publiceerde het populaire tijdschrift van het bedrijf. Zijn inspanningen droegen bij aan het succes van Diners Club en effenden de weg voor de creditcardindustrie zoals we die nu kennen.

Diners Club was slechts een van de avonturen van Simmons. Nu hij 90 is, is hij de auteur van acht boeken; een film- en televisieproducent van hits zoals "Animal House" en de reeks "National Lampoon's Vacation"; en de oprichter van de uitgeverij die Weight Watchers Magazine en National Lampoon produceerde. Hij splitst momenteel zijn tijd tussen Los Angeles, New York City en Pompano Beach, Florida, en werkt aan een nieuw scenario en een humorboek.

Investmentmatome sprak met Simmons over Diners Club en wat hij tegenwoordig van creditcards denkt. Dit interview is bewerkt voor beknoptheid en duidelijkheid.

Hoe Diners Club begon

wat waren je eerste indrukken van diners club?

Ik was een public relations-man. En onder andere heb ik veel restaurants en nachtclubs afgehandeld. Het oorspronkelijke idee voor de Diners Club was dineren. Je zou naar restaurants in de omgeving van New York gaan, ze in rekening brengen en één keer per maand een rekening krijgen. De partner van Frank, Ralph Schneider, kwam een ​​krantenman tegen en hij vroeg hem: "Wie is de beste man om mee om te gaan in PR en de nachtclub- en restaurantbusiness?" En die gast zei onmiddellijk: "Matty Simmons." Ze belden me, en Ik kwam naar hen toe om ze te zien.

Hun kantoor was in het bedrijf van Frank in het Empire State Building. Het heette Hamilton Credit. … Ralph was een advocaat. Frank was bezig met het maken van zakelijke leningen. Ze vertelden me over hun idee en hielden een handgeschreven kaart omhoog waarop stond: 'The Diners Club'.

Frank zei: "Ons idee is dat je deze kaart meeneemt", enzovoort. … En ik zei: "Ik denk niet dat dat een heel goed idee is." Ik had nog nooit iets in rekening gebracht in mijn leven. Ik had altijd contant geld gebruikt. Ze wilden dat ik met hen mee kwam, en ik zei: "Laat me erover nadenken." En ik was het vergeten. Een week later belde Schneider me. We hebben geluncht en we moeten hele goede vrienden zijn. Hij sprak me uiteindelijk, na ongeveer een jaar, in [gaan] full-time in de Diners Club. Ik heb de publiciteitsactiviteiten overgedragen aan mijn broer die mijn partner was. …

Wat ik me voor het eerst realiseerde, was dat [McNamara en Schneider] geen marketingmedewerker hadden en ik alle verkopen en marketing deed. En zoiets had ik nog nooit gedaan. Maar ik gebruikte gewoon gezond verstand en het werkte. Ik heb mailings gedaan. … We hebben de 'take-one box' gemaakt, weet je, die kleine vakjes waar je een map uit zou halen, en je zou iets kunnen kopen om mee te doen. Dat was een goede manier om lidmaatschappen te krijgen.

En natuurlijk was de publiciteit enorm. Het eerste grote verhaal was in Business Week. Meteen kregen we duizenden leden.

[Simmons verhaalt in zijn boek dat hij "de creatie van het creditcardplan moest betoveren" om het product bekend te maken, dus verzon hij een verhaal: McNamara had geld tekort nadat hij een collega naar het avondeten had gebracht. Terwijl zijn vrouw met het geld reed om de maaltijd te dekken, kwam hij op het idee van een creditcard, waarmee een "verantwoordelijke zakenman" overal een restauranttabblad zou kunnen openen. Dat apocriefe verhaal is inmiddels talloze keren herhaald en het staat zelfs vandaag op de website van Diners Club.]

We hebben niet aangeklaagd toen we begonnen. Toen waren we geld aan het verliezen. … En ik zei: "Je moet de kaart in rekening brengen." [Diners Club rekende in die tijd handelaren een vergoeding voor elke creditcardtransactie, maar legde de kaarthouders geen jaarlijkse vergoeding op. Er werd ook geen rente aangerekend, omdat het elke maand volledig moest worden betaald.] En Frank zei: "Niemand zal voor een creditcard betalen." En ik zei: "Nou, niemand zal iemand zijn als we niets vragen, omdat we geld gaan verliezen en failliet gaan." Dus Ralph met mij eens, en we brengen $ 3 in rekening. …

Toen maakte ik een nieuwsbrief die in dezelfde enveloppe zat als uw factuur. De man die mijn drukwerk had afgehandeld was een verkoper, dus ik zei: "Wil je nog meer geld verdienen? Ga uit en verkoop enkele advertenties en ik zal ze in de nieuwsbrief plaatsen. "Dus ging hij naar restaurants en kochten ze advertenties.En er was zoveel vraag naar advertenties dat ik er een tijdschrift van maakte. Eerst was het het tijdschrift Diners Club. Uiteindelijk hebben we het veranderd in Signature: The Diners Club Magazine. Het was zeer succesvol. …

Uiteindelijk hebben we het tijdschrift in rekening gebracht. Je hebt $ 3 extra betaald om het tijdschrift te krijgen. … Bijna iedereen, zoals 90% van de leden, heeft zich erop geabonneerd.

" MEER: Hoe de eerste creditcards waren

Wat was je grootste uitdaging in de beginjaren?

We hadden niet echt veel problemen. We hadden wat concurrentie, maar ze bleven niet rond. Alfred Bloomingdale maakte trouwens deel uit van de groep die het bedrijf Dine and Sign heeft gevormd. Maar ze deden het erg slecht, en Bloomingdale kocht de interesse van Frank McNamara voor de Diners Club en werd president van de Diners Club. Ralph Schneider was voorzitter en ik was uitvoerend vice-president. …

We hadden geen echte concurrentie tot American Express mee kwam [in 1958]. Toen ik in de Diners Club was, tot 1967, waren we nog steeds de nummer 1-creditcard ter wereld. …

Onze kredietverliezen bedroegen ongeveer driekwart van 1%. Vandaag zijn ze als 3 of 4%. … Nu lopen mensen grote rekeningen op die ze niet kunnen betalen, zoals ik zei in "The Credit Card Catastrophe." We waren echt meer een oplaadpasje. U moest uw rekening in 30 dagen betalen. Dat was je toch wel van plan.

Creditcards vandaag

Heb je nog steeds creditcards?

Ik heb er vijf. Ik heb geen Diners Club-kaart.

Het eerste nummer op een Diners Club-kaart was 1000. Frank McNamara had dat. Schneider had 1001 en ik had 1002. Ik wou dat ik het had bewaard. Het is nu waarschijnlijk veel geld waard. Maar ik heb het niet. Ik bewaar nooit iets.

Heb je dat account gesloten?

Het jaar nadat ik vertrok, gingen ze naar een computersysteem. Het was allemaal met de hand toen ik daar was. Ze verloren [miljoenen] in de komende paar jaar. [Dit kwam deels door "computerproblemen die miljoenen dollars hadden ingeslikt in beschuldigingen die nooit werden gefactureerd", schrijft Simmons in "The Credit Card Catastrophe."]

En ze stuurden me een kaart met 19 verschillende nummers erop, zoals een typische creditcard. Toen stuurden ze me een rekening [voor de jaarlijkse vergoeding van de kaart]! Ik was zo beledigd dat ze me, een van de oprichters van het bedrijf, een rekening voor een creditcard zouden sturen. Ik stuurde het gewoon terug naar hen en zei: "Je kunt dit hebben." En ik heb het daarna nooit gebruikt. …

Nu heb ik een MasterCard, bankkaarten en American Express. … ik gebruik ze niet zo vaak. … De kaart die ik het meest gebruik, is een MasterCard van een van onze banken. Dat is alleen zo, toen ik in L.A. was, dineerde ik veel.

" MEER: Hoe 'platina' en 'gouden' creditcards hun glans verloren

Hoe heb je de overstap gemaakt van creditcards naar Hollywood?

Hoe het gebeurde, was dat de Diners Club was overgenomen door een grote verzekeringsmaatschappij [Continental Insurance] en ik niet erg blij was met het nieuwe eigendom.

Ik nam ontslag in 1967 en vormde mijn eigen bedrijf. Bij de oprichting heette het Twenty First Century Communications. Mijn eerste tijdschrift was Weight Watchers Magazine, dat nog steeds bestaat en nog steeds erg succesvol is. Mijn tweede tijdschrift was National Lampoon. Dat werd zo enorm, ik veranderde de naam van het bedrijf in National Lampoon Incorporated. Het was een naamloze vennootschap. En de Diners Club stond natuurlijk op de New York Stock Exchange.

[Simmons produceerde "Animal House" en de "Vacation" -films onder het merk National Lampoon.]

In je boek ben je kritisch over hoe creditcards mensen ertoe kunnen verleiden te veel te besteden. Voel je je nog steeds zo?

Ja, ik wil. Ik denk dat teveel krediet wordt gegeven aan mensen die te veel hebben uitgegeven. En ze moeten de helft van hun leven doorbrengen met betalen.

Meestal zijn de rentetarieven voor mij verkeersroof. Het is belachelijk dat ze mensen 17%, 20% of meer aan rente vragen. Het is gewoon winstgeven. Het is lelijk om mensen zoveel interesse te vragen. Ik ben er erg tegen, en ik zei dat in mijn boek "The Credit Card Catastrophe." Daarom heet het "The Credit Card Catastrophe"!

Betalingen van de toekomst

Voorzie je iets dat creditcards vervangt?

Ik denk niet dat ze het idee van de creditcard of de service van de creditcard zullen vervangen. Maar het zal allemaal worden geautomatiseerd. Alles zal worden geautomatiseerd. U hoeft dus geen geld bij u te hebben - u zult uw computer dragen, een kleine computer.

Je kunt nu alles in rekening brengen. … ik herinner me dat ik naar de jaarvergadering van alle honkbalteams en de algemene managers ging, en ze gooide op het accepteren van Diners Club-kaarten voor kaartjes op honkbalvelden. En de algemeen manager van de Chicago White Sox, zijn naam Frank Lane, stond op en zei: "[Creditcards zijn] zijn slechts een voorbijgaand iets. Het zal nooit duren. Honkbal is Amerikaans als appeltaart, en dit is maar een tijdelijke verrassing."

Heeft hij dat ooit teruggenomen?

Ik denk niet dat hij dat deed. Maar je kunt toch wel tickets kopen voor ballgames, filmhuizen, alles nu [met creditcards].

" MEER: De snelle opkomst en harde val van tankstationcreditcards

Wat voorspelt u dat er de komende 10 jaar met creditcards zal gebeuren?

Het lijdt geen twijfel dat het groter zal worden, omdat mensen in de loop der jaren steeds afhankelijker zullen worden [van creditcards]. En bevolkingsgroei. … En de eenvoud van de handcomputer.

klinkt als mobiel betalen.Denk je dat die populairder worden?

Ik denk dat alles zoals dat populairder zal worden. De wereld wordt zo computerbewust en dus geautomatiseerd in elk opzicht dat zaken als contant geld en facturering in de grootste mate zullen worden vereenvoudigd. Je hele leven staat op je computer.

Hoe voel je je daarover?

Ik maak me er zorgen over. Ik denk dat het de uitgaven te gemakkelijk maakt. Ik denk dat contanten, zoals ik in het boek heb gezegd, contant geld de mensen een beetje voorzichtiger houdt. Jij zegt: "Heb ik genoeg geld om dat te kopen?" Weet je? Vervolgens heeft de controle het natuurlijk vereenvoudigd. Maar niet zo veel als creditcards.

Diners Club, toen en nu

Na de overname door Continental Insurance is het Amerikaanse bedrijf van Diners Club nog een paar keer van eigenaar veranderd. Tegenwoordig is het eigendom van Discover.

Frank McNamara verkocht zijn aandelen in de Diners Club in 1952, in de veronderstelling dat deze zou afvlakken bij 250.000 leden. Hij stierf in 1957. Twee jaar na zijn overlijden, heeft Diners Club 1 miljoen leden aangenomen.

Ralph Schneider, die jarenlang achter Dinah Club rende na het vertrek van McNamara, stierf in 1964. Al Bloomingdale nam later het roer in handen, maar hij en Simmons "waren het constant oneens" over bedrijfsplannen, volgens Simmons 'boek, en Simmons verliet het bedrijf een paar jaar later. Bloomingdale heeft het bedrijf enkele jaren geleid en uiteindelijk zijn belang verkocht voor een winst van $ 13 miljoen. Hij stierf in 1982.

Toen Simmons Diners Club verliet voor de wereld van uitgeven en entertainment, stopte hij meestal met het volgen van de creditcardindustrie, zegt hij. Maar hij is nog steeds blij met zijn blijvend succes.

"Ik had dat nooit verwacht toen het begon," zegt hij. "Ik had geen idee of het zou werken of niet. Maar zo is het leven. … Het gebeurt gewoon."

Claire Tsosie is een stafchrijver bij Investmentmatome, een personal finance-website. E-mail: [email protected]. Twitter: @ ideclaire7.