Werk om alleen te leven of te leven om te werken |

Het was een glorieuze aanblik en ik denk dat ik een paar mooie foto's heb gemaakt. Tot op de dag van vandaag houd ik van het kijken naar zonsondergangen. Terwijl dit gebeurde kwamen een paar vrienden uit hun flat en belden me dringend. Ik draaide me om en ze keken mijn kant op, maar hadden hun ogen bedekt door hun handen. Ze vertelden me dat ik niet naar de zon moest kijken! Je zult je ogen pijn doen! Kijk weg! Kijk weg! Nu, zelfs in die tijd van mijn leven had ik honderden, zo niet duizenden, zonsondergangen gezien. Het bleek dat deze vrienden waren geboren en getogen in Chicago. Ze hadden hun hele leven geleefd, tot op dat moment, in een wereld die werd begrensd door meerdere verhalen van baksteen en beton. Voor deze mensen ging de zon om 14.30 uur achter het flatgebouw op het volgende blok, dus je kunt natuurlijk je ogen pijn doen als je naar de middagzon kijkt. Deze mensen hadden de zon nog nooit aan de horizon zien ondergaan. Hoe zielig ik dacht. Vandaag denk ik weer hoe triest het is dat zoveel mensen de zonsondergang nooit aan de horizon zien. Ze zien nooit het arsenaal aan kleuren aan de hemel, noch de grote bol van de zon die majestueus regelt, noch wachten ze verwachtingsvol op de groene flits als de laatste spijker-dunne ledemaat uit het zicht valt.

Nee, ze zijn druk bezig druk, druk, werkend 60-70 + uur weken, maand na maand, geïsoleerd van de rest van hun wereld, levend om te werken, in plaats van te werken, zodat ze kunnen leven en een leven hebben. Dus, hoe zit het met jou? Wat is uw keuze?

-Steve Lange