Zal het nieuwe beleid van Amerika de volgende grote depressie veroorzaken? |

De jaren 1920 was een tijd van ongekende groei en investering in de Amerikaanse aandelenmarkt. Dus hoe heeft zo'n welvaart uiteindelijk geleid tot de ongelooflijke instabiliteit en het algemene gebrek aan vertrouwen dat uiteindelijk de Grote Depressie was?

En wat nog belangrijker is, is de geschiedenis die zichzelf dreigt te herhalen, zoals beschreven in het artikel van de Barron door Randall Forsyth, Party Like It's 1937 ?

Laten we even terug kijken om te zien wat er in de jaren voorafgaand aan de Grote Depressie is gebeurd, en kijken of we een van die lessen kunnen gebruiken terwijl we proberen een depressie te voorkomen onze eigen.

De marktkrach & zijn naschokken

Na bijna een decennium van groei en zware investeringen in de aandelenmarkt, grotendeels door onervaren beleggers die aandelen met geleend geld kochten, stortte de markt in op 29 oktober 1929. Ook wel genoemd Zwarte dinsdag, dit is de dag die vaak wordt aangehaald als het begin van de Grote Depressie. Wat is er echt gebeurd?

Laten we eerst kijken naar hoe de investeringsgroei van de jaren 1920 mogelijk werd gemaakt. Dit is het korte verhaal: de Federal Reserve heeft geld geleend aan banken. Op hun beurt leenden banken geld uit aan makelaarsbedrijven, die vervolgens geld leenden aan beleggers en speculanten. Tijdens de jaren 1920 gaven beursvennootschappen standaard $ 9 leningen voor elke $ 1 die door de belegger werd opgemaakt.

Het eindresultaat was dat er meer geld in aandelen zat dan in de werkelijke valutacirculatie. Tegen 1929 was de groei van de voorraden afgenomen en de onzekerheid in de markt groeide.

In de week waarin Zwarte Dinsdag plaatsvond, kwam de waanzinnige investering van de jaren 1920 ten einde, en beginnende beleggers die hun aandelenkoersen al jaren zagen groeien, plotseling zag ze kelderen. De bodem viel uit en paniekverkopen volgden toen investeerders probeerden te krijgen wat ze uit de markt konden halen door aandelen zonder onderscheid te dumpen.

De cyclus van leningen is omgekeerd, waarbij een reeks standaardwaarden is gestart. Toen de markt instortte en aandelen werden gedumpt, werden beursvennootschappen gedwongen hun leningen in te roepen. Beleggers zijn in gebreke gebleven bij deze leningen toen hun aandelenportefeuille in waarde daalde, en het liquideren van de ondergewaardeerde portefeuilles alleen maar bijgedragen aan een aanhoudende neerwaartse druk op de prijzen. Makelaardijbedrijven kwamen vervolgens in gebreke voor bankleningen omdat ze zich geen kapitaal konden herinneren, en banken, met onvoldoende reserves om hun leningen en deposito's af te dekken, begonnen te sluiten toen deposanten begonnen hun geld op te nemen.

Dit brengt ons terug naar de Federal Reserve en de volgende grote bijdrage aan de Grote Depressie.

Gedurende de jaren 1920 was het beleid van de Federal Reserve om het valutalevering te vergroten, waardoor de rentetarieven laag bleven om de economie. Toen de markt echter ineenstortte, werd dat beleid abrupt teruggedraaid. In plaats van de valutawerving te vergroten door geld uit te lenen aan de banken om hun deposito's te dekken, nam de valutazaak met bijna een derde af. Dit belette een kans op herstel voor de banken die werden geleegd via een continue bankrun.

De aandelencrash was misschien onvermijdelijk vanwege de overmatige spanningen en snelle expansie in de jaren 1920, maar het waren de bankafsluitingen die rampzalig waren, zoals het verdampte in feite miljarden dollars aan geleend geld, waardoor de besparingen van mensen die niet eens op de aandelenmarkt werden geïnvesteerd, werden weggevaagd.

De daling van het valutazaken en de sluitingen van banken leidden tot deflatie - de devaluatie van een brede set van activa. Bijvoorbeeld, als gevolg van deflatie van 20% was een huis dat in 1928 voor $ 1.000 was gekocht in 1929 slechts $ 800 waard. Omdat de meeste mensen geld schuldig waren aan de activa die ze bezaten, en de leningen niet samen met de activa lieten leeglopen, had de deflatie twee verwoestende effecten. Ten eerste, met een afnemend rendement op activa en een lagere waarde van goederen, hadden bedrijven, vooral de industrie, geen reden om goederen te produceren. De productie stopte elke kans op economische groei.

Ten tweede, omdat debiteuren leningen moesten aflossen op activa die nu werden gewaardeerd tegen minder dan hun aankoopprijs, des te meer een debiteur betaalde, des te meer zij financiële grond verloren.

Volgens het artikel van de Barron is dit het punt waar we ons bevinden op onze relatief vergelijkbare reis door de Grote Recessie, en wat de Fed vervolgens doet, kan de volgende depressie garanderen of voorkomen.

The Second Leg Down

De daling van de valutaomzet, schuld deflatie en banksluitingen veranderden een belangrijke recessie in een diepe depressie. Maar de lange levensduur van de depressie werd verder beïnvloed door twee dramatische stukken wetgeving. Eerst was er de Smoot-Hawley-wet, een maatregel onder impuls van president Hoover die een tarief op buitenlandse import legde. Hoover geloofde dat de lonen van arbeiders hoog moesten blijven naarmate de recessie begon. Om de lonen hoog te houden, moesten ook de kosten van binnenlandse goederen hoog blijven, zodat fabrikanten zouden blijven produceren.

De Smoot-Hawley-wet was bedoeld om de invoer van buitenlandse goederen te ontmoedigen en de productie en consumptie van binnenlandse goederen te stimuleren. Andere landen namen echter snel represaillemaatregelen en stelden eigen tarieven in op de Amerikaanse invoer, waardoor de internationale handel daadwerkelijk bevroor en de binnenlandse export teniet werd gedaan.

Het andere belangrijke stuk wetgeving was de omstreden 'New Deal' van president Roosevelt. Het programma was een op de regering gericht economisch stimuleringsplan dat bedoeld was om de industrie en openbare werken te vergroten en de werkloosheid te verminderen. Hoewel veel van de New Deal-programma's succesvol waren - sommigen nog steeds bestaan ​​- velen beweren dat het programma economisch herstel heeft de handen van de normale recessie / herstelcyclus en kunstmatig gemanipuleerde loontarieven en productie zonder veel succes.

De werkloosheid bleef hoog wanneer bedrijven de gereguleerde loontarieven niet konden betalen. De binnenlandse consumptie nam niet toe omdat de prijzen hoog bleven - wat vaak leidde tot zwarte handelsbeurzen. De veronderstelling dat overheidsuitgaven de economie zouden stimuleren, werkte het beste bij enkele van de opmerkelijke projecten voor openbare werken die de infrastructuur verbeterden en banen opleverden, maar niet zo goed als het ging om werknemers die de lonen teruggaven in de economie door hun uitgaven., het duurde even voor de Tweede Wereldoorlog om de economische groei te stimuleren, omdat de overheid massale hoeveelheden goederen tegen lage prijzen nodig had en de regulering naar de vrije markt regelde.

De Grote Depressie was het resultaat van een reeks factoren. De neerstorting van de aandelenmarkt was waarschijnlijk onvermijdelijk en een daaropvolgende recessie had net deel moeten uitmaken van een typische recessie / groeicyclus.

Maar de ongekende banksluitingen, een vermindering van de valutabevoorrading en ernstige schulddeflatie hebben de recessie veranderd in een depressie dat ging door de jaren 1930. Recessies en marktinstortingen doen zich voor, maar de Grote Depressie was zo'n ingebedde, totale economische ineenstorting dat er geen enkelvoudige oorzaken kunnen worden gevonden.

In plaats daarvan moeten we kijken naar de eerste triggers van de gebeurtenis - en de daaruit voortvloeiende reactie - in volgorde begrijpen hoe het onvoorziene achteraf gezien wordt.

Meer recent hebben we een groot aantal banksluitingen weten af ​​te wenden, maar je zult versteld staan ​​van het aantal banken dat elke maand failliet gaat. Maar net als in 1936, toen de VS strikte monetaire beleidsmaatregelen op touw zetten om de economische crisis te verlichten, bevinden we ons op een spanningsveld. En alleen door te kijken naar onze fouten in het verleden, kunnen we hopen onze reactie te verbeteren wanneer de geschiedenis zich inderdaad herhaalt.

[Meer informatie over de functie InvestingAnswers: Amerikaanse spenders versus Britse spaarders: wie heeft leiding gegeven aan welvaart?]

[Photo: Great Depression-standbeeld op de FDR Memorial-site in Washington, DC Met dank aan Tony.]