Snelle verhoudingsdefinitie & voorbeeld |

Wat het is:

De snelheidsratio is een maatstaf voor hoe goed een bedrijf zijn korte -term financiële verplichtingen. Deze wordt ook wel de zuurtestverhouding genoemd en kan als volgt worden berekend:

(Cash + Verhandelbare effecten + Debiteuren) / Lopende verplichtingen

Een veelgebruikt alternatief snel verhoudingsformule is:

(Vlottende activa - Voorraad) / Lopende verplichtingen

Hoe het werkt (Voorbeeld):

De snelverhouding is een conservatievere versie van een andere bekende liquiditeitsmetriek - de huidige ratio. Hoewel de twee vergelijkbaar zijn, biedt de quick ratio een meer rigoureuze beoordeling van het vermogen van een bedrijf om de kortlopende verplichtingen te betalen.

Dit doet het door alle, maar de meest liquide, van de vlottende activa buiten beschouwing te laten. Voorraad is de meest opvallende uitsluiting, omdat deze niet zo snel in contanten kan worden omgezet en vaak op krediet wordt verkocht. Sommige analisten hebben een voorraad in de verhouding opgenomen, maar als deze meer liquide is dan bepaalde vorderingen.

Laten we aannemen dat we deze informatie hebben getrokken uit de balans van ons theoretisch bedrijf - Bedrijf XYZ:

Gebruik van de primaire snelle verhoudingsformule en de bovenstaande informatie, kunnen we de snelverhouding van Company XYZ als volgt berekenen:

($ 60.000 + $ 10.000 + $ 40.000) / $ 65.000 = 1.7

Dit betekent dat voor elke dollar van bedrijfs XYZ's Kortlopende verplichtingen, het bedrijf heeft $ 1,70 aan zeer liquide activa om die directe verplichtingen te dekken.

Waarom het ertoe doet:

Het is duidelijk dat het van vitaal belang is dat een bedrijf voldoende contanten ter beschikking heeft om crediteuren, rentekosten en andere rekeningen te voldoen. wanneer ze verschuldigd zijn. Hoe hoger de ratio, hoe meer financiële zekerheid een bedrijf op korte termijn heeft. Een algemene vuistregel is dat bedrijven met een korte ratio van meer dan 1,0 voldoende in staat zijn om hun kortetermijnverplichtingen na te komen.

Over het algemeen suggereren lage of afnemende snelle ratio's over het algemeen dat een bedrijf over-leveraged is, worstelt om de verkoop handhaven of laten groeien, te snel rekeningen betalen of te snel vorderingen innen. Aan de andere kant geeft een hoge of toenemende snelheidsratio doorgaans aan dat een bedrijf een solide omzetgroei doormaakt, snel vorderingen converteert in contanten en eenvoudig in staat is om zijn financiële verplichtingen te dekken. Zulke bedrijven hebben vaak een snellere voorraadomzet en cashconversiecycli.

Net als de meeste andere maatregelen heeft quick ratio zijn potentiële nadelen. Om te beginnen wijzen analisten er vaak op dat het geen informatie geeft over het niveau en de timing van de kasstromen, wat echt bepalend is voor het vermogen van een onderneming om de verplichtingen op de vervaldag te betalen. De quick ratio gaat er ook van uit dat debiteuren gemakkelijk beschikbaar zijn voor incasso, wat voor veel bedrijven mogelijk niet het geval is.

Tot slot gaat de formule ervan uit dat een bedrijf zijn huidige activa zou liquideren om de huidige verplichtingen te voldoen, wat niet altijd realistisch is, aangezien een bepaald niveau van werkkapitaal nodig is om de activiteiten in stand te houden.

Het is ook belangrijk om te begrijpen dat de timing van activabealingen, betalings- en incassobeleid, voorzieningen voor dubieuze debiteuren en zelfs inspanningen om kapitaal aan te trekken allemaal van invloed kunnen zijn op de berekening en kan resulteren in verschillende snelle verhoudingen voor vergelijkbare bedrijven. Kapitaalbehoeften van bedrijfstak tot bedrijfstak kunnen ook een effect hebben op snelle ratio's. Om deze redenen zijn liquiditeitsvergelijkingen over het algemeen het meest zinvol bij bedrijven binnen dezelfde bedrijfstak.