Harry Markowitz Definitie en voorbeeld |

Wat het is:

Harry Markowitz is een beroemde econoom die in 1990 de Nobelprijs voor de economie won.

Hoe het werkt (voorbeeld):

Markowitz, geboren in Chicago in 1927, behaalde zijn bachelordiploma in economie aan de universiteit van Chicago en trad vervolgens in 1952 toe tot de RAND Corporation, waar hij werkte aan de optimalisatietechnieken en algoritmen die zouden leiden naar zijn beroemde theorie: de efficiënte grens.

De efficiënte grens is een wiskundig concept dat het verwachte rendement, de standaarddeviatie en de covarianties van een reeks effecten evalueert om te bepalen welke combinaties of portefeuilles het maximale verwachte rendement genereren voor verschillende risiconiveaus.

In 1952 zette Markowitz het idee van de efficiënte grens op gang toen hij in The Journal of Finance een formeel portfolio-selectiemodel publiceerde. Markowitz bleef in de komende 20 jaar onderzoek over dit onderwerp ontwikkelen en publiceren, en andere financiële theoretici hebben bijgedragen aan het werk. Markowitz won de Nobelprijs voor economie 1990 voor zijn werk aan de efficiënte grens en voor gerelateerde bijdragen aan de moderne portefeuilletheorie. Hoewel zijn werk complex is, is het principe van Markowitz eenvoudig: verschillende combinaties van effecten produceren verschillende rendementsniveaus. De efficiënte grens vertegenwoordigt de beste van deze combinaties - die die het maximum verwachte rendement voor een bepaald risiconiveau produceren.

Voor elk punt op de efficiënte grens, is er minstens één portefeuille te construeren van de investeringen in het universum die heeft het risico en rendement dat overeenkomt met dat punt.

Een voorbeeld verschijnt hieronder. Merk op hoe de efficiënte grens beleggers laat begrijpen hoe het verwachte rendement van een portefeuille varieert met de hoeveelheid risico (standaarddeviatie).

De relatie-effecten hebben met elkaar een belangrijk onderdeel van de efficiënte grens. Sommige beveiligingsprijzen gaan onder dezelfde omstandigheden in dezelfde richting, maar veel effecten zigzagen wanneer anderen zagen. Hoe meer synchroon de effecten in de portefeuille zijn (dat wil zeggen hoe lager hun covariantie), hoe kleiner het risico (standaardafwijking) van de portefeuille waarin ze worden gecombineerd. Daarom is de efficiënte grens eerder gebogen dan lineair - diversificatie maakt het risico (standaardafwijking) van de portefeuille lager dan het risico (standaarddeviatie) van elke afzonderlijke beveiliging.

Waarom het belangrijk is:

Toen Markowitz het introduceerde de efficiënte grens, het was in vele opzichten baanbrekend. Een van de grootste bijdragen was het duidelijk aantonen van de kracht van diversificatie. Beleggers hebben de neiging om, direct of indirect, portefeuilles te kiezen die de grootst mogelijke rendementen genereren met de minste risico's - met andere woorden, ze hebben de neiging om portefeuilles op de efficiënte grens. Er is echter geen efficiënte grens, omdat portfoliobeheerders en beleggers het aantal en de kenmerken van de effecten in het beleggingsuniversum kunnen aanpassen aan specifieke behoeften. Een klant kan bijvoorbeeld eisen dat de portefeuille een minimale dividendopbrengst heeft, of de klant kan investeringen in ethisch of politiek ongewenste sectoren uitsluiten. Alleen de resterende effecten zijn opgenomen in de efficiënte grensberekeningen.

Toen hij de Nobelprijs in ontvangst nam, zei Markowitz: "Het bestaan ​​van onzekerheid is essentieel voor de analyse van rationeel investeringsgedrag." Ironisch genoeg blijkt Markowitz's inspanning om de optimale portefeuille van de belegger te berekenen een van de meest controversiële aspecten van de efficiënte grens. Velen beweren dat het het beleggingsbeheer reduceert tot een algoritme dat niets anders inhoudt dan statistische relaties tussen effecten in plaats van een analyse van de fundamentele en financiële kenmerken van de onderliggende bedrijven.