Glass-Steagall Act Definition & Example |

Wat het is:

De Glass-Steagall Act werd door het Congres aangenomen in 1933 Het verbood commerciële banken om brokerage- of investment banking-activiteiten uit te voeren. De act was grotendeels een product van de Grote Depressie, waarbij een op de vijf banken faalde. In 1 herriep het Congres de wet en vervangt het door de Gramm-Leach-Bliley Act.

De wet is vernoemd naar voormalig minister van Financiën Senator Carter Glass (D-VA), die ook oprichter was van het Amerikaanse Federal Reserve System, en vertegenwoordiger Henry Bascom Steagall (D-AL), die de voorzitter was van het House Banking and Currency Committee.

Een uitbreiding van de wet - de Bank Holding Company Act van 1956 - schetste verder welke soorten zakelijke banken het zouden kunnen beleggen door hen te beperken tot verzekeringstechnische verzekeringen (verkopen van verzekerings- en verzekeringsproducten was nog steeds OK) en beperkte banken van andere banken in andere staten kopen.

Hoe het werkt (Voorbeeld):

Het belangrijkste idee achter de Glass-Steagall Act was het creëren van een firewall tussen commerciële en investeringsbankactiviteiten. Bij het passeren van de wet moesten banken beslissen of ze commerciële geldschieters of investeringsbanken zouden worden. De wet richtte ook de Federal Depository Insurance Corporation (FDIC) op, die de meeste bankdeposito's tot $ 100.000 verzekert.

De fusie van Travellers Insurance (waarvan Salomon Smith Barney eigenaar was) van $ 70 miljard en Citicorp (die Citibank in eigendom had) was een belangrijke stap in de dood van de Glass-Steagall Act. Citigroup had de Travellers Insurance-activiteiten binnen twee tot vijf jaar na de fusie moeten afstoten om zich aan de wet te houden, maar er volgde een intense belangstelling en lobby bij de intrekking van de Glass-Steagall Act onmiddellijk na de aankondiging van de fusie, die leidde tot de intrekking van de wet. De wet eind 1.

Waarom het belangrijk is:

Het voornaamste doel van de Glass-Steagall Act was om deposanten van bankdeposito's te beschermen tegen de risico's die banken namen bij het uitvoeren van brokerage- en investment banking-activiteiten. De bewijslast was de beurscrash van 1929, die veel banken verwoestte die mislukte underwriting-deals uitvoerden of die zonder succes aandelen verhandelden voor zichzelf en hun deposanten. In veel gevallen leenden banken ook geld aan bepaalde bedrijven en moedigden zij hun brokercliënten aan om in de aandelen van die leners te beleggen.

De Glass-Steagall Act was zeer controversieel. Het leidde tot een gesprek over hoeveel regelgeving echt nodig was in de banksector en of deze voorschriften de economische groei willekeurig belemmerden. De intrekking van de wet was net zo controversieel en kwam lang na tientallen jaren van geleidelijke erosie via herinterpretaties door de onderhandelingen van de Federal Reserve en het Congres.