Vijf jaar na de financiële crisis: is er iets veranderd?

Door Martin Weil

Lees meer over Martin op Ask a Advisor van Investmentmatome

Het is de 5e verjaardag van het begin van de grootste financiële en bankcrisis van ons leven. In september 2008 openden zich grote kloven in het mondiale financiële systeem, waardoor onevenwichten zo groot werden dat ze dreigden de wereldeconomieën naar beneden te halen. Gedurende een paar maanden waarin de tijd leek stil te staan, kwamen we gevaarlijk dicht bij zo'n instorting toen de bankmarkten vastliepen en geld werd opgepot door grote en kleine spelers.

Vijf jaar later zou je willen denken dat de fundamentele omstandigheden die ons naar de afgrond in 2008 hebben geleid, gecorrigeerd waren. Men zou kunnen veronderstellen dat de vele individuen en bedrijven die bewust of onzorgvuldig een grotendeels onbewaakte bazaar van tegenpartijschulden en -derivaten voor eigen gewin hebben georganiseerd, zijn aangeklaagd en veroordeeld. In beide opzichten zou men het bij het verkeerde eind hebben.

Zoals ik hier een jaar geleden schreef, werd de wereld gered van de rand. En in de tussenliggende jaren is enige vooruitgang geboekt met het terugdringen van de gevaarlijk buitensporige hefboomwerking in onze financiële systemen, ten koste van belastingbetalers en spaarders wereldwijd (zie financiële repressie).

Maar zoals ik in 2012 schreef, deed de financiële crisis veel afbreuk aan de geloofwaardigheid van de ooit zo geroemde Amerikaanse financiële marktplaats. Als ik de 'brand manager' voor Team Financial Markets USA was, zou ik dat vertrouwen in mijn eerste prioriteit hersteld hebben, zodra de onmiddellijke crisis voorbij was. Congresonderzoek, strafrechtelijke en civielrechtelijke vervolging zou een prominente rol hebben gespeeld, al was het maar (zoals de advocaten van de hard-for-crime graag zeggen) als een voorbeeld voor anderen en als een middel om vergelijkbaar gedrag in de toekomst te ontmoedigen.

Maar geen van deze reacties is opgetreden. Zelfs bescheiden pogingen om een ​​roekeloos gedereguleerde bank- en financiële sector opnieuw te reguleren, zijn met felle en overvloedig gefinancierde tegenstand van lobbyisten en andere industrie flacks ontvangen.

De Grote Depressie had zijn Pecora-commissie, die op dat moment een "heksenjacht" was op dezelfde toon als de hedendaagse Volcker-regel. Toch slaagde Pecora's theatrale proefjuriststactiek erin een vloedgolf aan publieke steun los te laten voor substantiële congresacties. En dit leidde tot historische wetten ter bescherming van consumenten en beleggers, zoals Glass-Steagall, die de scheiding van commercieel en investeringsbankwezen oplegden; en en de Securities and Exchange Act van 1934, die de Securities and Exchange Commission heeft opgericht.

In 1999 werd Glass-Steagall ingetrokken en de SEC van vandaag is een schaduw van zijn vroegere zelf, beide vanwege de deregulerende ijver die heerste in de jaren negentig en de jaren 2000. Marktefficiëntie was de strijdkreet, al het andere is verdoemd, en dat tij moet nog draaien. Ik wacht nog steeds op een definitieve aanwijzing dat zowel de financiële sector als Washington zich inzetten voor het herstel van de kwaliteiten van eerlijkheid, transparantie en de rechtsstaat die onze kapitaalmarkt de grootste ter wereld hebben gemaakt gedurende 50 jaar.

* Oorspronkelijk gepubliceerd als "Where, Oh Where, Is Ferdinand Pecora".