Gediversifieerde investeringen - Gids voor beginners voor het beschermen van uw nest |

Diversificatie is misschien een van de oudste en belangrijkste concepten in de hele wereld van beleggen. Het basisidee bestaat uit het beleggen in een breed scala van verschillende activa in een poging om het risico te minimaliseren - een concept dat het centrale principe vormt achter de beroemde 'financial frontier'-theorie van de beroemde financiële professor Dr. Harry M. Markowitz, die hij in 1952 ontwikkelde. Het klinkt technisch, maar diversificatie is niet meer dan een gesofisticeerde versie van het adagium "Zet niet al je eieren in één mandje." Waarom zou je moeten diversifiëren? Omdat sommige investeringen in waarde stijgen terwijl anderen afnemen, de belangrijkste reden waarom diversificatie belangrijk is, is dat het de neiging heeft om het algehele risico in de portefeuille van een belegger drastisch te verlagen. Het kan een belegger helpen risicodragende activa aan te nemen zonder het risico te lopen volledig te worden weggevaagd wanneer iemand naar het zuiden gaat. Stel bijvoorbeeld dat u twee aandelen in uw portefeuille hebt. Als een aandeel omhoog gaat wanneer de andere aandelen omhoog gaan, zijn deze aandelen sterk gecorreleerd. Wanneer een aandeel omlaag gaat, daalt de andere voorraad en kan de belegger echt lijden. Als de belegger echter kiest voor twee aandelen die niet met elkaar in verband staan, kan het ene aandeel naar beneden gaan als het ene aandeel stijgt. Natuurlijk plukt de belegger niet de meevaller die ze zou hebben gehad als ze de twee gecorreleerde activa die omhooggingen had gekocht. Maar ze wordt ook niet weggevaagd wanneer de twee gecorreleerde bezittingen tank zijn. In plaats daarvan, wanneer een van haar aandelen naar beneden gaat, gaat de andere omhoog. Ze verliest geen cent. Ze diversifieerde.

Hoeveel effecten zijn er nodig om een ​​portefeuille te diversifiëren? Er is geen antwoord. Een portefeuille die bestaat uit een groep van 20 of 30 aandelen verspreid over veel verschillende sectoren, moet zorgen voor een adequate diversificatie van een aandelenportefeuille, maar dat is slechts een vuistregel. Ter vergelijking: een portefeuille van slechts 5 tot 10 aandelen zal waarschijnlijk veel volatieler zijn. Ondertussen, om een ​​vastrentende portefeuille te diversifiëren, kan een belegger een mand effecten met verschillende risiconiveaus en verschillende vervaldatums wensen te kopen.

Wat kan er echt gebeuren als u (of uw portefeuillemanager) niet diversifieert?

Een voorbeeld van de problemen die inherent zijn aan het aanhouden van een geconcentreerde portefeuille, vond plaats in de technologiesector begin 2000. Aan het eind van de jaren negentig leek het investeren in technologieaandelen een voorzichtige strategie. Immers, op dat moment boekte de met technologie beladen Nasdaq Composite jaarlijkse winsten van meer dan + 20%.

Toen de technologiesector uiteindelijk in 2000 crashte, hadden veel beleggers die grote concentraties van deze aandelen hadden een dramatische portefeuille dalingen van 80% of meer. Het duurde jaren en jaren voor veel van deze investeerders om te herstellen van die meedogenloze verliezen. Ter vergelijking: de meeste beleggers die een gediversifieerde korf van aandelen hadden (die de technologie en een groot aantal andere sectoren vertegenwoordigden) slaagden er tijdens de technische malaise behoorlijk in. Diversificatie maakt fondsen ook veel minder volatiel dan individuele effecten.

Hoe diversifieer ik mijn portefeuille?

Er zijn verschillende manieren om een ​​portefeuille te diversifiëren, maar het basisidee is om te beleggen in een diverse reeks activaklassen (zoals aandelen, obligaties, contanten en onroerend goed - zelfs verzamelobjecten en edelmetalen tellen mee) en beleggen vervolgens in een diverse set van activa binnen die klassen.

Een belegger met een lange beleggingshorizon kan bijvoorbeeld besluiten om investeer 80% van zijn / haar portefeuillebeleggingen in aandelen, 10% in vastrentende waarden en 10% in contanten. Een belegger met een kortere tijdslijn kan daarentegen besluiten om wat voorzichtiger te zijn. Hij of zij kan er voor kiezen om 60% toe te wijzen aan aandelen, 30% aan obligaties en 10% aan contanten.

Een andere diversificatiemethode bestaat uit het toewijzen van een bepaald percentage van iemands portefeuille aan verschillende beleggingscategorieën binnen elke beleggingscategorie. Een agressieve belegger kan er bijvoorbeeld voor kiezen om 80% van zijn aandelenbezit toe te wijzen aan groeiaandelen en 20% aan aandelen die rijke dividenden betalen.

Er bestaat niet zoiets als een perfect gespreide portefeuille, omdat verschillende beleggers verschillende soorten diversificatie nodig hebben. Jongere beleggers kunnen bijvoorbeeld beter een groter deel van hun portefeuille beleggen in risicovollere activa dan oudere beleggers. Dus, hun beslissingen over hoe te diversifiëren zullen verschillen. Fiscale situaties en gezinsbehoeften zoals collegegelden of ouderenzorg beïnvloeden ook hoe een belegger zijn of haar portefeuille moet diversifiëren.

# - ad_banner_2- # Enkele belangrijke diversificatietools

Beleggingsfondsen en ETF's zijn twee van de meest populaire en gemakkelijkste manieren om onmiddellijk te diversifiëren, omdat elk fonds een breed scala aan beleggingen bezit. Hierdoor kunnen beleggers gemakkelijk een brede positie verwerven bij een grote groep bedrijven binnen een sector of beleggingscategorie.

Indexfondsen zijn bijvoorbeeld een populaire manier om een ​​portefeuille te diversifiëren over de gehele aandelenmarkt, terwijl buitenlandse indexfondsen in het bijzonder maakt diversificatie in het buitenland minder moeilijk en duur. Obligatiefondsen kennen een bijna onbeperkt aantal smaken.

Soms concentreren fondsen zich alleen op zeer specifieke sectoren of markten (zoals staal of China), en hoewel dit soort fondsen een geweldige manier kunnen zijn om binnen een bepaalde markt te diversifiëren sector bieden ze geen bredere diversificatie op de entreemarkt. Met andere woorden, het bezitten van een beleggingsfonds betekent niet dat uw portefeuille gediversifieerd is. Daarom is het belangrijk om het prospectus te lezen en te begrijpen waar de focus van de fondsbeheerder ligt.

In dat opzicht is het de moeite waard te herhalen dat activaklasse en sector twee verschillende dingen zijn. Beleggen in een beleggingsfonds diversifieert u niet over activaklassen als het alleen in aandelen belegt. Evenzo, als u een deel van uw portefeuille toewijst aan de obligatie-activaklasse, moet u dit niet allemaal in de obligaties van één emittent laten vallen. Veel huiseigenaren hebben ook geleerd dat onroerend goed vaak een groot deel van hun totale portfolio opslokt, en hiermee rekening houdend wanneer diversificatie kan voorkomen dat er ook een onbedoeld scheefstaande portefeuille wordt gecreëerd.

Studies tonen aan dat activaspreiding doorgaans meer invloed heeft op het rendement dan de individuele aandelenselectie binnen die activaklassen, dus het grootste deel van uw tijd zou zich moeten concentreren op welk percentage van uw geld zou moeten zitten in aandelen, obligaties, onroerend goed, enz. in plaats van op de specifieke effecten binnen die klassen.

Natuurlijk heeft het Bernie Madoff-schandaal ook de les geleerd dat beleggers hun fondsen ook onder managers moeten spreiden. Degenen die al hun geld aan één fondsbedrijf geven, kunnen nog steeds een verrassend groot aantal verborgen risico's nemen, zelfs als het geld wordt gespreid over een verscheidenheid aan beleggingen binnen dat fonds.

Uiteindelijk is diversificatie een van de hoekstenen van niet alleen financiële theorie, maar ook van alledaagse beleggingen. Hoewel het mogelijk is om overgediversifieerd te worden (waarbij de belegger uiteindelijk belandt in wat eigenlijk een zelfgemaakt, tijdrovend indexfonds is), zullen verstandige beleggers het concept van diversificatie opnemen in elke beslissing die ze nemen.