7 Leukste verhalen over College Love

Het spreekt vanzelf dat college een geweldige plek is om een ​​opleiding te volgen. Maar deze koppels herinneren ons eraan dat college meer kan zijn dan alleen naar de klas gaan en studeren: het is ook een levensveranderende ervaring. Dus ter ere van Valentijnsdag zocht NerdScholar het internet op om je enkele van de liefste college liefdesverhalen te brengen.

Ben je klaar om je hartsnaren te laten trekken?

" MEER: 10 redenen om naar school te gaan

Kristina en Joel, de universiteit van Arizona

Ik ontmoette mijn vriend Joel buiten Washington, D.C., waar ik verhuisde na zijn afstuderen aan de Universiteit van Arizona. Toen we begonnen met daten, ruilden we verhalen over onszelf om het ijs te breken. Ik vertelde hem dat ik Wilma de wilde kat was, onze mascotte, mijn junior en senior jaar, en dat ik 'getrouwd' was met de andere mascotte Wilbur. Hij kon zien dat ik echt genoten heb van mijn tijd als mascotte en hij wist dat dit een speciaal onderdeel was van mijn ervaring bij de U van A.

Snel vooruit twee jaar later toen Joel en ik naar Tucson vlogen om Kerstmis met mijn gezin door te brengen. Op kerstavond besloot het gezin om naar de campus te gaan en een wandeling te maken en familieportretten te maken van Old Main. Toen we bij Old Main aankwamen, vroeg Joel me om daar te wachten terwijl hij naar de studentenvereniging rende. Twintig minuten later zien we Wilbur en een paar cheerleaders op ons af komen lopen. Ik begon te praten met de cheerleaders toen een van hen zei: "Wilbur heeft iets om je te vragen." Ik draaide me om en daar was Wilbur, op één knie. Toen deed hij het masker af: het was mijn vriend Joel. Het was absoluut de meest gedenkwaardige dag van mijn leven, en ik was zo blij dat mijn "Wildcat" -wortels er een grote rol in spelen!

Anna Cecilia Seaward (Raassina) en Steve Seaward, de University of Massachusetts Boston

Anna en ik ontmoetten elkaar in de aristotelesles van professor Adam Beresford in het voorjaar van 2008. Ze was onder de indruk omdat ik naar haar toe ging en mezelf voorstelde. Ze was op dat moment in Harvard Square aan het werk, dus ik vond uitvindingen uit om op de rode lijn na de les naar Harvard Square te gaan.

Ik las veel, dus vertelde ik haar dat ik naar de boekwinkels op het plein zou gaan. Ik heb dat semester veel boeken gekocht! Om er cool uit te zien, zou ik rondhangen en na de les praten en wachten tot ze zou vertrekken en doen alsof ze achterblijven. Maar dan zou ik rennen om er zeker van te zijn dat ik met haar op dezelfde shuttlebus zat!

We hadden dezelfde groep vrienden, dus we waren vaak in de buurt van elkaar. Ik vroeg haar op een avond (eigenlijk heel vroeg in de ochtend) bij Hi Fi Pizza op Central Square. Onze eerste date was bij de ICA, en de rest is geschiedenis!

Mary en Tom Goetter, de universiteit van Wisconsin, Milwaukee

Het jaar was 1977, ons laatste jaar. In die tijd waren er nog maar heel weinig vrouwen in de technische school, dus ik was in de meeste van mijn klassen gewend om de enige vrouw te zijn. Het was de laatste les voor de eindexamens, het afstuderen en het begin van onze technische loopbaan. De professor beoordeelde het materiaal voor het eindexamen en vroeg of er vragen waren. Na een paar ogenblikken stilte hief Tom Goetter zijn hand op. "Ja, meneer Goetter?", Zei professor Mueller. 'Ik wil het weten,' begon Tom, 'gaat Mary Penn met mij op date?' Professor Mueller keek me geamuseerd aan. "Nou, Miss Penn?" Ik lachte en zei ja. We zijn 32 jaar getrouwd.

Jina (Marmelzat) Lindstedt en David Lindstedt, Tufts University

Op een heldere herfstdag in 1975 zat ik op de buitentrap van Hamilton Pool met Tufts-zwemcoach Don Megerle. We waren aan het praten over het komende seizoen, toen hij me een duw gaf met zijn elleboog om het blonde, blauwogige, gebruinde Californische meisje - een zeldzaam schouwspel in New England - te bekijken. Ze liep naar ons toe en vroeg of we wisten waar de squashbanen waren. Coach antwoordde: 'Natuurlijk doen we dat. En Dave zal je hier graag naar toe begeleiden. "Ik wist niet dat we squashbanen hadden. Ik ging verder met meanderen met Jina op sleeptouw bij het zwembad, het basketbalveld, de overdekte baan, de gewichtskamers en de atletiekkantoren, en verzekerde haar dat de banen erg dichtbij waren, maar dat ik net een beetje was omgedraaid. Uiteindelijk vond ik de rechtbanken … en uiteindelijk trouwden we, met Coach Megerle als een van onze bruidsjonkers. We hebben een prachtige 17-jarige dochter en wonen in Zuid-Californië - een wijs besluit na het ervaren van de sneeuwstorm van '78. Coach belt ons elk jaar op onze trouwdag.

Jonathan Kirkendall en Scott Perkins, Naropa University

Het was een heldere, zonnige dag en Scott had een shirt met lange mouwen en een wit t-shirt eronder. Op het t-shirt was gedrukt: "Niemand weet dat ik homo ben." Ik rolde met mijn ogen.

"Oh man," zei ik tegen hem, "ik haat het als rechte mensen dat shirt dragen." Scott keek me verbaasd aan.

"Wat?" Vroeg hij. En toen drong het tot me door: Scott Perkins, de coole assistent voor Boeddhistische Studies, de schattigste tijdwachter aller tijden om 8 uur 's morgens, was homo. Zoals ik. Verlegen, greep ik mijn boekentas, slikte hard, mompelde iets en vluchtte.

Op een dag in augustus, voordat het schooljaar begon, slaagde ik erin mijn zelfvertrouwen voldoende te wekken om Scott te bellen en een lunchafspraak te maken. We ontmoetten elkaar in het restaurant. Ik kwam in de zomer verkouden en voelde me een beetje ellendig. Na de lunch liepen we terug naar Naropa.Ik vertelde Scott dat ik met de kou en de nieuwe stage en het starten van de lessen iemand moest inhuren om voor me te zorgen. Toen wendde hij zich tot mij en zei: "Ik zou voor je zorgen." En hij heeft dat 18 jaar lang.

Blijkt dat hij in mijn team speelt.

Sarah Parliman Wilson en Andrew Wilson, de Universiteit van Vermont

Mijn man en ik waren beide eerstejaarsstudenten in 1978 en beiden woonden in Buckham Hall. Ik was op de vierde verdieping; hij was op de derde verdieping. Meer dan eens schoof hij bankbiljetten onder mijn deur. Op een dag begon een stel jongens van de derde verdieping de meisjesvloer te kwellen door scheercrème op muren te spuiten, Vaseline op toiletten te wrijven, vuilnisbakken met water op de vloer te gooien en andere onzin. Het was bedoeld als een grap, maar het was eigenlijk een beetje eng, dus ik bleef in mijn kamer, bang om uit te gaan. Toen ik eindelijk de deur opendeed, zag ik Andy op de vloer tegenover me zitten. Ik werd meteen heel boos omdat ik dacht dat hij meedeed aan de gemene capriolen … maar hij bewees mijn kamer voor mij te beschermen! We zijn vertrokken in dat eerste jaar, maar begonnen serieus te daten in ons tweede jaar. We studeerden af ​​in mei 1982 en huwden op 4 september 1982.

We herinneren allebei onze UVM-dagen met veel liefde. Komende september wordt ons 29-jarig huwelijksfeest.

Rosemary (Joubert) Bump and Forrest Bump, Pacific University

Ik ontmoette mijn eerste en enige liefde - mijn vrouw - op Pacific University.

Toen was ik zo verlegen. Rosie flirtte met me, plaagde me omdat ze dacht dat mijn naam grappig was. Dat is hoe we elkaar hebben leren kennen. Rosie had een muziekbeurs aan Pacific. Ze woonde in een studentenhuis en ik maakte haar vrijgevig. Maar ze hadden strikte uren en regels: mannen konden na 20.00 uur niet meer naar de slaapzaal. Dus ik zou naar het centrum gaan en haar 's avonds laat een hamburger kopen, en die dan in een papieren zak doen; dan liet Rosie een touwtje uit haar raam zakken, ik bond de hamburgerzak vast en stuurde hem terug naar haar. Dat was onze verkering dans.

Maar toen verhuisde de vader van Rosie het gezin naar Dallas, waar hij aan de Rode Rivier begon te werken. Rosemary ging ook. Ik ging naar Louisville Kentucky om naar de medische school te gaan, maar ik hield contact en reed met de trein naar beneden om haar een paar keer te bezoeken. Ze had een relatie met iemand die ik graag 'die stomme cowboy' noem - hoewel Rosie het daar misschien niet mee eens is!

Hoe dan ook, ze was aan het daten met die stomme cowboy en ik stond in vuur en vlam van jaloezie, dus zette ik de druk op haar om met me te trouwen. Eindelijk, na nog een paar hamburgers, zei ze ja, en kreeg ze ook een grappige naam! We zijn nu 60 jaar getrouwd. Niet alles was gemakkelijk, maar ik had er geen minuut over gemist voor wat dan ook ter wereld. Ik ben net zo veel, of meer, verliefd op haar vandaag als de dag dat we trouwen.

Heb je je partner ontmoet op de universiteit? Vertel ons over je liefdesverhaal in de comments hieronder.

Bronnen: klik op de naam van het college voor de volledige, onbewerkte tekst en andere alumniverhalen.

Hart en roos afbeelding met dank aan Shutterstock.