Amerikanen zijn boos - Deze kaart kan uitleggen waarom

Mensen zijn boos. Kiezers die verandering eisen, hebben ertoe bijgedragen dat Donald Trump de presumptieve Republikeinse kandidaat voor president werd en de wrede uitdaging van Bernie Sanders voor Democraat Hillary Clinton aanwakkerde.

Maar waar zijn ze boos over? Vraag en je zult horen over de patstelling in Washington, de hebzucht in Wall Street, handel, stagnerende beloning, immigratie. Voor mij is een enorme factor duidelijk als je naar de grafiek hieronder kijkt. Het laat zien hoeveel rijkdom verloren is gegaan - althans onder degenen die niet rijk waren om mee te beginnen.

Netto vermogen, 1998 vs. 2013

	1998	2013	Verandering
Bron: Federal Reserve Survey of Consumer Finances; cijfers in dollars van 2013
Alle gezinnen	$102,500	$81,200	-20.8%
Lagere klas*	$8,300	$6,100	-26.5%
Arbeidersklasse **	$47,400	$22,400	-52.7%
Middenklasse***	$76,300	$61,700	-19.1%
Top 10%	$646,600	$1,130,700	74.9%

* Onder 20% van de inkomens; ** op één na laagste 20% van de inkomens; *** midden 20% van de inkomens. Mediaan betekent halverwege, waarbij de helft van de huishoudens in deze groep meer en de helft minder heeft. Netto vermogen is wat je bezit minus wat je verschuldigd bent.

Het is geen nieuws dat de inkomens stagneerden. (Een nieuwe Pew Research Center-analyse vindt de middenklasse zoals gedefinieerd door het inkomen dat slinkt in 203 van de 229 metro-gebieden.) Het is bekend dat de Grote Recessie een flinke hap nam van het eigen vermogen en de pensioenrekeningen van mensen.

Wat veel minder aandacht heeft gekregen, is de enorme rijkdom in rijkdom die begon lang voordat de huizenmarkt krimpt in 2007.

"Netto-vermogen gedaald lang voor de recessie, als u woningvermogen uitsluit", zegt socioloog Fabian Pfeffer, wetenschappelijk medewerker aan het Institute for Social Research van de Universiteit van Michigan, die eraan toevoegt dat rijkdom voor veel Amerikanen halverwege de jaren tachtig begon af te nemen. "De huizenbubbel verbergde het verlies voor het typische Amerikaanse huishouden."

Het einde van opwaartse mobiliteit

Pfeffer verdiepte zich in de cijfers in een onderzoekspaper voor de Russell Sage Foundation in 2014, samen met de economen Sheldon Danziger en Robert Schoeni. Ze gebruikten een ander landelijk representatief onderzoek, de Panel Study of Income Dynamics, om de erosie van rijkdom aan te tonen.

Hun werk kreeg niet al te veel publiciteit, althans niet tot voor kort, toen het werd genoemd in een artikel in het Atlantic-tijdschrift 'The Secret Shame of Middle-Class Americans', over relatief welgestelde gezinnen die als looncheque in leven zijn. De in het verhaal geciteerde rijkdom in het verhaal was zo dramatisch dat ik dacht dat iemand de wiskunde verkeerd had gedaan.

Dus ik verdiepte me in een andere database, de 2013 Survey of Consumer Finances van de Federal Reserve, die Pfeffer de 'gouden standaard' noemt van gegevens over Amerikaanse rijkdom. Elke manier waarop ik de gegevens sneed, kwam de trend hetzelfde.

Wanneer onderzoekers kijken naar de financiën van hun huishouden, richten ze zich meestal op het inkomen en de benarde situatie van de slinkende, belegerde middenklasse. Maar een blik op de welvaartscijfers laat zien dat het de werkende klasse is die er echt voor heeft gekozen.

• De median nettowaarde voor diegenen in het op een na laagste kwintiel van de inkomens - wat in 2013 inkomsten betekende van $ 23.300 tot $ 40.499 - daalde met meer dan de helft.
• Het eigen vermogen van de onderste 20% daalde met meer dan een kwart.
• Voor de middenklasse, met inkomens in 2013 van $ 40.500 tot $ 63.100, was de daling 19%.

Gemiddeld genomen is het mediane vermogenssaldo ongeveer 21% lager. De enige reden dat de mediaan niet meer daalde was omdat het vermogenssaldo voor de top 10%, die met inkomens van 2013 boven $ 154.600, bijna 75% steeg.

Dit zijn niet een paar gezinnen die boven hun hoofd komen. Dit is een tsunami die de Amerikaanse droom dreigt te verdrinken.

Toenemende welvaart in vorige generaties veranderde huurders in huiseigenaars, afgestudeerden van de middelbare school in universiteitsstudenten en werknemers in comfortabel gepensioneerden. Zodra je een beetje rijkdom had, kon je er meer over vertellen door te investeren in onderwijs, een huis, een bedrijf, de markt. Je zou ook de volgende generatie een boost kunnen geven door te helpen betalen voor de universiteit, te helpen met een aanbetaling, misschien een beetje nalatenschap achter te laten als je stierf.

Dalende rijkdom betekent minder geld om een ​​van deze dingen te doen. Het is het verschil tussen een wereld waarin je kunt verwachten dat je toekomst helderder zal zijn en een waarin elke generatie steeds minder kan verwachten.

Minder rijkdom en meer schulden

Wat ik niet uit de data kon halen, was waarom dit gebeurde. Blijkt dat is omdat niemand heeft.

"Dat is de vraag van $ 1 miljoen", zegt Pfeffer, die zijn carrière heeft besteed aan het bestuderen van de verbanden tussen onderwijs, rijkdom en sociale mobiliteit. Onderzoekers hebben "ideeën en theorieën", maar geen vaste wetenschap of consensus, zegt hij.

Wat duidelijk is, is dat de inkomsten in 1999 hun hoogtepunt bereikten en nog moeten herstellen. Bovendien verloren elke leeftijdsgroep en de meeste inkomensgroepen aanzienlijk terrein in de Grote Recessie en sommigen blijven het verliezen. 50-plussers verloren bijvoorbeeld elk jaar tussen 2008 en 2013 meer dan 3% van hun inkomen, blijkt uit onderzoek door econoom Robert Shapiro voor het Center for Effective Public Management van de Brookings-instelling. Inkomens voor jongere werknemers zijn mogelijk minder gedaald, maar hun beloning is sindsdien verder gedaald of gegroeid met slechts minuscule bedragen sindsdien.

Pfeffer vraagt ​​zich af of stagnerende inkomens ertoe hebben geleid dat mensen "uit hun vermogen" consumeren - met andere woorden, uitgeven wat ze hebben verzameld om de eindjes aan elkaar te knopen.Voor gezinnen met kinderen kunnen hogere kosten voor onderwijs en kinderopvang een rol spelen.

Slechts een deel van het antwoord is aan de activazijde. De bezitspercentages waren in 2013 iets lager dan in 1998, net als aandelenbezit, volgens de enquête van de Fed over consumentenfinanciën. Rijke families hebben niet alleen meer kans om beide te bezitten, maar veel van hen te bezitten, en genieten dus van een groter deel van elk herstel.

Wat aanzienlijk is toegenomen, is schulden. De enquête toont aan dat:

• Driekwart van de Amerikaanse gezinnen was in 1998 en 2013 geld verschuldigd, maar de mediaan steeg met 30% tot $ 60.400.
• Tweederde van de huishoudens in de arbeidersklasse had in beide jaren schulden, terwijl de mediaan 48% steeg tot $ 21.300.
• Onder de lagere klasse huishoudens, schulden gesprongen 68% tot $ 10,600. Het percentage gezinnen met schulden is ook gestegen, van 47,4% in 1998 tot 52,1% in 2013.
• Verhogingen waren minder dramatisch voor de middenklasse. Ongeveer 80% had in elk jaar een schuld, maar het bedrag steeg met 9% tot $ 39.900.

De schuldige is overigens geen creditcardschuld. Het percentage gezinnen dat op hun kaart speelde, kromp, soms dramatisch, in elke inkomensgroep. Wat roos is, is hypotheekleningen en leningen op afbetaling. Als je geen spaargeld hebt om te betalen voor huizen, auto's en universiteit, krijg je meer schulden.

Ja, het kaartspel is gestapeld

Dit is het punt in de kolom waar ik meestal met "afhaalmaaltijd" instap - de 5 dingen die je nu kunt doen om alles beter te maken. Behalve met een groot probleem, voelen een paar tips over hoe om te gaan niet alleen nutteloos. Ze zijn een beetje beledigend.

Maar mijn redacteur duwde terug, erop wijzend dat hoe het systeem ook is opgetuigd, we er nog steeds in moeten leven. Als niemand je rug heeft, moet je harder en slimmer worden.

Dat betekent dat je je financiën in een defensieve hurkhouding moet managen. Opslaan alsof je toekomst ervan afhangt, omdat het dat wel doet. Patrouilleer uw verklaringen voor de kosten en lasten die uw portemonnee halen. Geloof nooit een geldschieter die u vertelt wat u zich kunt veroorloven - beslis voor uzelf.

Vooruit komen is niet zo eenvoudig als het was, en achterlopen is gemakkelijker.

Maar vergeet niet: het is niet alleen jij. Dus misschien is het tijd om te stoppen met luisteren naar experts, politici en personal finance goeroes die erop staan ​​dat het zo is.

Liz Weston is columnist bij Investmentmatome, een website voor persoonlijke financiën en auteur van 'Your Credit Score'. E-mail: [email protected]. Twitter: @lizweston.