Venture Contest Season |

Dus het is weer zover, de lente genereert veel cliches en heel veel venture-wedstrijden. Wat een paar decennia geleden begon aan de universiteit van Texas - voor zover ik weet - is helemaal in de mode.

Als je nieuwsgierig bent, probeer dan een Google-zoekopdracht voor MBA-ondernemingswedstrijden en je krijgt meer dan 8.500 hits.

Ik ben dol op deze wedstrijden. Ze promoten het proces van het schip. Ze geven de deelnemers een kans om op te komen tegen rechters, een pitch te maken, vragen te beantwoorden en in wezen enige verwante ervaring op te doen. Ze geven de juryleden een kans om het kantoor te verlaten en naar nieuwe mensen en nieuwe ideeën te luisteren. Ik ben jurylid geweest bij wedstrijden van University of Notre Dame, University of Oregon, Carrott Capital en Palo Alto Software, enkele jaren geleden. Ik geniet ervan. Iedereen wint.

Het meest interessante probleem dat ik heb gezien met de venture-competities, is dat de meesten van hen ondernemingen evalueren als potentiële investeringen, en niet als potentiële bedrijven. Rechters die kiezen tussen twee anders gelijke plannen kiezen bijvoorbeeld altijd degene die $ 3 miljoen aan durfkapitaal nodig heeft voor degene die geen extern geld nodig heeft. Dat stoorde me een paar keer, in verschillende wedstrijden.

De meest waardevolle eigenschap die ik ooit heb gezien bij een wedstrijd, is het systeem van de University of Oregon dat feedback geeft aan teams die niet winnen. Typisch, in deze wedstrijd krijgen de teams die niet aan de finale doen een serieuze sessie met de juryleden die tegen hen hebben beslist. Deze sessies duren minstens een half uur en de juryleden houden er normaal gesproken veel aandacht aan. De teams die strijden, nemen meerdere dagen met reizen en de competitie, dus juryleden proberen de feedback waard te maken. Dit is iets dat alle andere wedstrijden moeten imiteren.

Tim