Passief beheer Definitie en voorbeeld |

Wat het is:

Passief beheer is een investeringsstrategie waarbij een investeerder of financieel adviseur langetermijninvesteringen doet in bepaalde effecten en wordt niet beïnvloed door kortetermijnschommelingen op de markt. De managementstijl is het tegenovergestelde van actief beheer.

Hoe het werkt (Voorbeeld):

Laten we aannemen dat u $ 100.000 te investeren heeft. Op basis van uw omstandigheden, risicoaversie, doelstellingen en belastingsituatie, geeft uw beleggingsadviseur $ 50.000 van het geld in aandelen, $ 30.000 in obligaties, $ 10.000 in onroerend goed en $ 10.000 in contanten. Zo is 50% van de portefeuille in aandelen, 30% in obligaties, 10% in onroerend goed en 10% in contanten. Naarmate de tijd verstrijkt, kunnen de aandelen in de portefeuille zo veel in waarde stijgen dat de voorraadweging stijgt van 50% naar 70% en bijgevolg het aandeel van de andere activaklassen in de portefeuille vermindert.

In deze situatie kan de adviseur een deel van de aandelen verkopen of effecten kopen in andere activaklassen om de portefeuille terug te brengen naar de oorspronkelijke weging (dit wordt vaak een constante-mix- of dynamische strategie genoemd). Als de adviseur de portefeuille regelmatig opnieuw weegt, bijvoorbeeld om de drie maanden, zou de adviseur zich bezighouden met markttiming, tactische activaspreiding of actief beleggen. Bij beide soorten herbalanceringsbenaderingen moet de adviseur overwegen of de inspanning en extra transactiekosten het rendement zullen verhogen. Als de adviseur echter nalaat de portefeuille helemaal opnieuw in evenwicht te brengen en de beleggingen effectief te laten doen wat ze willen, dan oefent de adviseur echt passief beheer uit.

Waarom het belangrijk is:

Warren Buffett en andere succesvolle beleggers hebben verschillende redenen voor passief beheer. Ten eerste, ze omhelzen de random walk-theorie, die stelt dat effectenprijzen willekeurig zijn en niet worden beïnvloed door gebeurtenissen in het verleden. Burton G. Malkiel, professor in de economie van Princeton, bedacht de term in zijn boek uit 1973, Random Walk Down Wall Street. Het idee wordt ook wel aangeduid als de hypothese van een zwakke vorm-efficiënte markt. De centrale gedachte achter de theorie is dat het onmogelijk is om consequent beter te presteren dan de markt, vooral op korte termijn, waardoor passief beheer de beste manier is om het rendement te maximaliseren. Ten tweede geloven veel experts dat wat een belegger koopt of verkoopt, meer is belangrijker dan wanneer hij het koopt of verkoopt. Dit is de essentie van asset-allocatie. Omdat veel activaklassen samen stijgen en dalen, wordt het totale rendement van een portefeuille veel meer beïnvloed door de manier waarop de portefeuille wordt toegewezen dan door de specifieke gekozen effecten. Een bekend onderzoek van 1986 door Brinson, Hood en Beebower bevestigde dat 95% van de tijd, asset allocatie, het rendement van een portefeuille bepaalt in plaats van de gekozen specifieke effecten. Het management van passieve beleggingen is vaak goedkoper. Het kan belastingvoordelen hebben als de IRS langetermijnmeerwaarden op een lager tarief belast dan kapitaalwinsten op korte termijn. Ook vereist het minder handelscommissies en advieskosten, waardoor beleggers vaak hogere rendementsvereisten moeten hebben om deze extra kosten te compenseren.