Wat u moet weten over beleggen na 'The Big Short'

Door Martin Weil

Lees meer over Martin op Ask a Advisor van Investmentmatome

Veel van mijn klanten hebben me verteld dat ze verbluft waren tot het punt van afkeer door het onethische bankgedrag dat is afgebeeld in 'The Big Short', de krachtige film over de crisis rond de subprime-leningen en de financiële crisis van 2008. Het is een eerlijke, kijkje achter de schermen van Wall Street, veel dichter bij de realiteit dan de glamoureuze versie die typisch door Hollywood wordt gespeeld.

Het verhaal van wangedrag verteld in "The Big Short" zou nu al oud nieuws moeten zijn, ongeveer zeven jaar later. Toch suggereert deze late erkenning door zovele van mijn klanten - een ontwikkelde groep, zeker - dat dit trieste hoofdstuk in de financiële geschiedenis van Amerika niet afdoende is gesloten.

Bij gebrek aan een publieke inschatting van het gedrag dat de financiële crisis veroorzaakte, zijn mijn cliënten begrijpelijkerwijs gefrustreerd en zelfs boos. Dit is wat ik ze vertel.

De rol van hefboomwerking

Ten eerste willen de meeste van mijn klanten weten: hebben de banken zich in de jaren voorafgaand aan de crisis echt zo onethisch gedragen?

Het staat buiten kijf dat commerciële en investeringsbanken, verzekeringsmaatschappijen (met name AIG), Fannie Mae en Freddie Mac, de ratingbureaus en het Congres (onder beide presidenten Clinton en Bush) het financiële systeem in staat stelden een ongecontroleerde expansie van hefboomwerking - dat wil zeggen, het gebruik van schulden om investeringen te doen.

Toen de hypotheekgerelateerde beleggingsmarkt faalde, werden instellingen die deze marktrisico's via buitensporige schuldratio's opliepen, failliet verklaard. En een golf van zeer grote institutionele mislukkingen domineerde door het wereldwijde financiële systeem en bracht het op de rand van de ondergang.

Het was geen hebzucht of stompzinnigheid van een enkele speler, of een reeks spelers, die de vloedgolf van defaults losliet. Hebzucht en domheid keren door onze geschiedenis heen zonder het economische systeem te laten botsen. Maar door buitensporige hefboomwerking veranderde een routineklus in een ware ramp. Deze toename in leverage werd veroorzaakt door deregulering van de banksector.

De rol van deregulering

Gedurende de laatste 100-plus jaren is de Amerikaanse kapitaalmarkt een wonder van de wereld geweest. Het is benijd om zijn transparantie, efficiëntie en eerlijkheid.

Is het ooit perfect geweest? Natuurlijk niet. Hebben mensen geprobeerd om te profiteren van minder slimme beleggers? Natuurlijk. Maar de markt werd lang ondersteund door een systeem van voorschriften en regelgevende instanties die het speelveld op nominaal niveau hielden.

De ongekende opbouw van financiële leverage in de vroege jaren 2000 was mogelijk dankzij de ontmanteling van de Glass-Steagall Act en de doorgang van de Commodity Futures Modernization Act. Beide wijzigingen werden aangeprezen als "moderniseringen" door het Congres en genoten uiteraard van steun van de financiële sector. Tegelijkertijd verminderde het Congres de financiering voor de regelgevende instanties die de industrie controleren.

Congres versoepelde de regels van de weg en nam de meeste verkeersagenten voor een goede prijs weg. Is het een wonder dat te hard rijden niet alleen plaatsvond onder deze omstandigheden, maar ook de norm werd?

Ditzelfde verhaal is door de geschiedenis van de markten heen gebeurd. Na de Grote Depressie, die werd losgelaten door een vergelijkbare reeks excessen in het financiële systeem, vormde het Congres het robuuste regelgevingskader dat de Amerikaanse kapitaalmarkten de komende 60 jaar heeft ondersteund.

Na het doorleven van de jaren dertig ontwikkelden veel van onze ouders en grootouders een levenslange afkeer van financiële markten. Dat beleggers vandaag tot dezelfde conclusie zouden komen, is geen verrassing. Een fout, denk ik, maar volkomen begrijpelijk.

Het effect op de gemiddelde belegger

Dus wat is de gemiddelde belegger doen? Ik heb het grootste deel van de afgelopen 18 jaar met klanten gesproken door de onvermijdelijke ups en downs van de economische cyclus en de markten. Ik heb dit vertrouwen in de wetenschap dat de economie en markten op de lange termijn trenden. Door deel te nemen aan de kapitaalmarkt, zouden beleggers direct profiteren van deze stijgende trend.

Ik denk eerlijk gezegd niet dat de fundamentele realiteit is veranderd. Mijn vertrouwen is echter sinds 2008 ernstig geschokt. Ik geloof dat beleggers baat zullen hebben bij een langetermijnbetrokkenheid met markten, maar ik heb minder vertrouwen in het feit dat de rit geen probleem zal zijn. En veel beleggers zullen het een uitdaging vinden om vast te houden aan de langere kijk op het grove wangedrag van marktdeelnemers.

Dit zorgt nauwelijks voor de geruststellende peptalk waar de meeste beleggers naar hunkeren. Het goede nieuws is dat bij afwezigheid van een systeemfalen, de gemiddelde belegger met een gediversifieerde portefeuille waarschijnlijk niet veel last zal hebben van al deze scheldwoorden op de lange termijn. De trend van de economie is gestegen en er zullen investeringen volgen.

Zelfs meedogenloos gedrag op de kapitaalmarkten is misschien geen reden voor onbezorgde zorgen. Velen vinden dergelijk gedrag betreurenswaardig, maar het is gewoon de menselijke drang om te concurreren op de meest ongebreidelde manier. Adam Smith zou het goedkeuren en opmerken dat het deze volledig zelfbelangrijke concurrentie is die de beste markten koestert en het grootste publieke voordeel voor iedereen schept.

Martin Weil is een gecertificeerde financiële planner en president van MW Investment Strategy, een financieel plannings- en beleggingsadviseur bedrijf gevestigd in Sonoma, Californië.