Wie heeft de eerste creditcard uitgegeven?

Hoewel ze tegenwoordig alomtegenwoordig zijn, heb je je ooit afgevraagd wanneer mensen voor het eerst creditcards gingen gebruiken? Het is gemakkelijk om als vanzelfsprekend te beschouwen hoe creditcards eruit moeten zien, hoe ze moeten functioneren en zelfs hoe ze worden geadverteerd, maar wat we gewend zijn was niet altijd het geval. Maak een korte wandeling langs de geheugenstrook terwijl we de geschiedenis van de creditcard bekijken.

Efficiëntie maximaliseren, fouten minimaliseren

Kredietmunten werden in de jaren 1800 gebruikt door warenhuizen, hotels en oliemaatschappijen. De munten werden gegeven aan vaste klanten, zodat ze konden betalen voor goederen of diensten met winkelkrediet. De munten hadden meestal het rekeningnummer van de klant, dus wanneer een aankoop werd gedaan, kon het nummer gemakkelijk op papier worden afgedrukt. Dit minimaliseerde administratieve fouten. Omdat de naam van de klant echter over het algemeen niet op de munt stond, maakte deze methode ze kwetsbaar voor fraude.

Aan het begin van de 20e eeuw schakelden oliemaatschappijen en warenhuizen over naar charga-platen. Charga-platen - die werden ontwikkeld in 1928 - waren kleine rechthoekige metalen platen (niet anders dan dog-tags) die werden bewaard in lederen of kartonnen inserts en voorzien van de naam, de stad, de staat, het accountnummer en soms op de achterkant van de klant, hun handtekening. Net als creditmunten maakten charga-kaarten het leven gemakkelijker voor boekhouders door administratieve fouten te minimaliseren. Om aankopen te documenteren, werd papier op de kaarten gelegd en een machine drukte de informatie van de kaart in met inkt.

In tegenstelling tot de creditcards die we vandaag gebruiken, werden creditcards en charga-kaarten over het algemeen bewaard in de winkels die ze hebben uitgegeven. Zelfs als klanten charga-kaarten droegen, konden ze ze alleen gebruiken in de winkel die ze had uitgegeven. Pas in de jaren 40 begonnen kaarten te lijken op wat we vandaag hebben.

" MEER: De geschiedenis van de creditcard

De eerste tussenpersonen

Het duurde niet lang voordat derde partijen van de gelegenheid gebruikmaakten om tussenpersonen te zijn voor krediettransacties. Lokale bedrijven wenden zich tot banken en andere kredietverstrekkers om klanten te factureren voor hun gecrediteerde aankopen, wat bedrijven veel tijd en geld zou besparen bij het bijhouden van rekeningen en het verzamelen van rekeningen. Klanten waren ook tevreden met schuldeisers van derden, aangezien hun kaarten hen de mogelijkheid gaven om op krediet te winkelen bij verschillende winkels.

De eerste bankkaart ooit uitgegeven, de "Charge-It" -kaart genoemd, werd in 1946 geïntroduceerd door een man genaamd John Biggins via Flatbush National Bank of Brooklyn. Klanten zouden de kaart gebruiken om aankopen te doen en bedrijven zouden hun verkoopbonnen bij de bank deponeren. De bank zou dan de klant factureren en de klant zou zijn schuld aan het einde van de maand moeten terugbetalen. Hoewel alleen lokale bedrijven deelnamen, stond dit voor de eerste keer toe dat klanten een enkele kaart in verschillende winkels konden gebruiken.

Kort na de "Charge-It" kwam de Diner's Club Card in 1949. De oprichter, Frank McNamara, werd geïnspireerd om de kaart te maken nadat hij zich schaamde toen hij vergat zijn portemonnee naar een restaurant te brengen. In eerste instantie was de ladingkaart van Diner's Club alleen bedoeld voor restaurantrekeningen. Net als de Charge-It-kaart was de Diner's Club-kaart een betaalkaart. Dit betekende dat klanten het volledige bedrag moesten betalen wanneer restaurant ze factureerde, en het saldo kon niet worden overgedragen naar de volgende maand.

De Diner's Club-kaart werd zo populair dat er in 1951 20.000 kaarthouders waren. In 1961 werd de kartonnen kaart van de Diner Club vervangen door plastic. De Diner's Club was echter niet de eerste die celluloid plastic gebruikte. Hun concurrent, American Express, zou de eerste zijn om klanten kennis te laten maken met plastic kaarten in 1959.

Open loops en draaiende balansen

Tegen het begin van de jaren zestig begonnen kaarten veel op de kaarten te lijken die we kennen, maar ze functioneerden niet op dezelfde manier. De Charge-It-, Diner's Club- en American Express-kaarten hadden een gesloten systeem, wat betekende dat de kaarten alleen in bepaalde winkels konden worden gebruikt. Pas in 1966 kwamen banken samen om de basis te leggen voor een open-lussysteem. Latere kaarten kunnen worden gebruikt op een groter aantal locaties en instellingen, zolang handelaren de uitgever accepteren.

Het laatste element dat kaarten uit het verleden onderscheidde van creditcards zoals we die vandaag kennen, was de optie om een ​​draaiboek te dragen. Met andere woorden, veel kaartuitgevers vereisten dat het volledige saldo aan het eind van de maand moest worden betaald. In de loop van de tijd begonnen kaarten echter het idee van een draaibare balans aan te nemen. Hoewel revolverende saldi bijvoorbeeld in 1959 werden geïntroduceerd, gaf American Express tot 1987 zijn eerste creditcard met een draaibare balans niet uit.

Het is gemakkelijk om de celluloid-plastic constructie van een creditcard, het open-lussysteem en het gemak van een ronddraaiend evenwicht als vanzelfsprekend te beschouwen, maar het duurde lang voordat de meest recente versie van de creditcard werd wat het vandaag is. Als het verleden een indicatie voor de toekomst is, is er nog veel meer om naar uit te kijken. Recente experimenten met biologisch afbreekbare kaarten en slimme chiptechnologie bevestigen dat de creditcard altijd evolueert en hier blijft, althans voor een korte tijd.

Creditcardafbeelding via Shutterstock.