De EU neemt ook swipe kosten over

De intentie van de overheid om consumenten geld te besparen door verrekeningstarieven af ​​te dekken, werkte niet in de Verenigde Staten en het zal niet werken in de Europese Unie. Laten we eens kijken waarom niet.

Vereiste swipe-kosten in de Verenigde Staten

In de Verenigde Staten werd het Durbin-amendement in 2010 op de Dodd-Frank-wetgeving inzake financiële hervorming aangebracht. Voorafgaand aan de wet zouden interbancaire vergoedingen door uitgevende instellingen aan handelaars worden beoordeeld wanneer een creditcard of betaalpas werd opgeveegd, meestal rond de 2% van de transactie. De Durbin-wijziging beperkte de kosten tot 'redelijk en evenredig met de werkelijke kosten'. De theorie was dat verkopers geld zouden besparen en dat ze die besparingen zouden doorberekenen aan consumenten.

Dat is niet gebeurd. Als een handelaar geld spaart door bijvoorbeeld naar een ander transportbedrijf over te schakelen, zouden ze dan die besparingen doorgeven? Natuurlijk niet. Dus waarom zouden interbancaire vergoedingen anders zijn?

EU dekt vergoeding af op 0,3%

De EU heeft hetzelfde type plafond op vergoedingen toegepast - tot 0,3% per transactie. Dat is een stuk minder dan het tarief van 1,12% in de VS. MasterCard liet een enquête door een handelaar uitvoeren om te zien hoe de markt zou reageren en - grote verrassing - 59% van de handelaren gaf aan de besparingen in eigen beheer te houden en ze niet door te geven. Slechts 15% zei dat ze het zouden betalen aan klanten.

Het hele probleem gaat echter een niveau dieper - en het heeft weinig te maken met klanten. Het gaat allemaal om Visa en MasterCard, een effectief duopolie en de invloed die ze hebben op de transactieverwerkingsmarkt. Een duopolie heeft een enorme prijszettingsmacht en kan verkopers dus forse swipe-kosten afdragen vanwege de brede acceptatie van de kaarten met het merk. Bovendien heeft elke kaart meerdere soorten swipe-kosten, waardoor het des te moeilijker wordt om te bepalen voor welke services kosten in rekening worden gebracht.

Dat duwt kooplieden en handelsverenigingen om te lobbyen bij de overheid om de kosten te verlagen, maar dan geven ze de besparingen niet door aan de consument, dus de kleine kerel heeft er uiteindelijk geen baat bij. Het is vermeldenswaard dat Visa en MasterCard bij de opbouw van de EU-plafondvergoedingen een terugslag hebben gemaakt en dat het oneerlijk is dat de EU alleen een plafond oplegt aan hen, en niet aan alle kaartuitgevers, zoals American Express en Diners Club. Het lijkt erop dat niemand gelukkig was.

Dus eindigen we met het duopolie dat klaagt over minder inkomsten en oneerlijke aanvallen, handelaren krijgen wat ze willen maar de besparingen niet doorgeven aan consumenten, en consumenten klagen dat niemand hun belangen probeert te drukken om lagere kosten te krijgen voor de goederen en diensten die ze aankoop.

Bottom line: Er is hier geen duidelijke oplossing. Consumenten kunnen uiteindelijk stemmen met hun voeten. Contant betalen is een optie.

EU-creditcardafbeelding via Shutterstock