Wat is Reaganomics?

Ronald Reagan, de veertigste president van de Verenigde Staten (1981-1989), was een druk bezet man. Reagan, voormalig acteur en gouverneur van Californië, onderhandelde met de Sovjet-Unie over een verdrag om nucleaire raketten op middellange afstanden te elimineren, strafte Libië voor zijn betrokkenheid bij een Berlijnse aanval op Amerikaanse soldaten en steunde anti-communistische opstandelingen in Midden-Amerika, Azië, en Afrika.

Maar hij heeft ook zijn stempel gedrukt op het begrotingsbeleid. In het bijzonder wordt een stijl van economisch denken - genaamd "Reaganomics" - nog steeds aangehaald en verdedigd door vele beleidsmakers van vandaag. Dus wat wordt precies bedoeld als we het hebben over "Reaganomics"?

De fundamentele acties

Reagan was een republikein die het idee van een kleine overheid en het recht van het individu om hun eigen weg te volgen ondersteunde. Dit vormde de basis van zijn Reaganomics, wat een poging was om de stagnerende economie te stimuleren.

Het programma, dat door George H.W. famous "voodoo-economie" werd genoemd. Bush (voordat hij de vice-president van Reagan werd) had vier doelen: het verminderen van de groei van overheidsuitgaven, lagere belastingen op inkomsten en vermogenswinsten, het verminderen van regelgeving en het verminderen van de inflatie door het aanscherpen van de geldhoeveelheid. Het idee was om de economie te verbeteren door mensen aan te moedigen om te investeren en te investeren, door de gezondheid van de financiële markten te waarborgen en door schip te belonen. Weinigen beweren dat de acties van Reagan op deze vier fronten niet vegen. Maar Reagan's benadering van overheidsuitgaven toonde bijvoorbeeld hoe Reaganomics enigszins verschilde van de theorie in de praktijk. De overheid heeft geen federale agentschappen of belangrijke federale programma's afgeschaft of geëlimineerd en de defensie-uitgaven bereikten historische hoogtepunten. Dit weerhield Reagan ervan de enorme reducties te krijgen die hij verwachtte in de federale uitgaven als percentage van het BBP. Reagan's wijzigingen in de belastingwetgeving vormden ook een ingrijpende hervorming in naam van de economische stimulus. Het belangrijkste is dat hij de maximale marginale inkomstenbelastingen verlaagde van 70% naar 28% en het tarief van de vennootschapsbelasting van 48% naar 34% verlaagde. Hij stelde ook de meeste mensen met lagere inkomens vrij van inkomstenbelastingen. Reagan betaalde voor sommige van deze belastingvoordelen met verhogingen van sociale zekerheidstaksen, verhogingen van sommige accijnzen, eliminatie of vermindering van sommige aftrekkingen, en een geleidelijke verbreding van de inkomstenbelastingbasis.

Een ander belangrijk onderdeel van Reaganomics was deregulering, dat vloeide voort uit het idee dat de overheid alleen in het vrije ondernemerschap moet ingrijpen als dat absoluut noodzakelijk is. De grootste daad in deze geest was om prijscontroles op olie, kabeltelevisie, telefoonservice, verzending, busreizen en aardgas aanzienlijk te verminderen. Reagan stond banken ook toe om voor het eerst bepaalde activa te bezitten.

The Effects of Reaganomics

Reaganomics heeft door veel klanten de neergeslagen Amerikaanse economie nieuw leven ingeblazen. Het groeitempo van het reële bbp per werkende volwassene is bijvoorbeeld meer dan verdubbeld ten opzichte van de regering van Carter. De werkloosheid daalde van 7,0% naar 5,4%, de inflatie daalde in slechts 8 jaar van 10,4% naar 4,2%, de snelheid van de vorming van nieuwe bedrijven steeg en de aandelenmarkt steeg.

Hoewel veel economen en belastingbetalers tevreden waren met deze veranderingen, veel van die veranderingen waren niet zo verstrekkend als Ronald Reagan had gehoopt. Sommige "bijwerkingen" waren ook echt problematisch. Zo gingen de rentetarieven omhoog. Er was nog steeds een zeer groot federaal tekort. En ondanks Reagan's oppositie, het aantal nieuwe handelsbarrières dat door het Congres werd opgericht, zorgde voor ongeveer een kwart van de Amerikaanse invoer onder handelsbeperkingen. Het ergste was misschien wel de kritiek op de belastingverlagingen - veel economen voerden aan dat hogere socialezekerheidsbelastingen daadwerkelijk de belastingen op de middenklasse verhoogden, of hooguit hun belastingbesparingen verwaarloosden.

In ieder geval heeft Reaganomics aangetoond dat verlaging van de belastingtarieven zou de inkomsten van de overheid voor sociale programma's en discretionaire uitgaven feitelijk kunnen verhogen - of op zijn minst handhaven - omdat mensen door meer geld te houden hen ertoe aanzetten om dat geld te gebruiken voor investeringen, uitgaven en startende bedrijven, draai gegenereerde meer belastbare inkomsten. Reagan's idee was om belastingen te verlagen en in wezen "het goed te maken in volume", en zijn economische theorie van naamgenoten is een van de meest prominente en fel bediscussieerde in de moderne Amerikaanse geschiedenis geworden.