Over seksisme, slechte smaak en bloggen |

Ik heb gisteren wat verontrustende dingen op deze blog behandeld. Voordat ik uitleg, is dit wat ik schreef in Women-Run Tech Startup Successen, op deze blog, in januari:

Ik geloof dat er onevenredig weinig vrouwen zijn die interessante tech startups leiden; dat dit slecht is; en dat het niet hun fout is, noch hun voorkeur. Als je het er niet mee eens bent, dan heb je gelijk, maar hier heb ik het niet over. Ik zeg dat het voor de hand ligt en verder gaat.

Dit schreef ik vorig jaar in 5 punten over de genderkloof in het schip bij Planning Startups Stories:

Op zijn minst kunnen de mannen in de menigte dat herkennen het is daar, denk erover na en zorg ervoor dat we niet aan het probleem bijdragen. Waar we kunnen, zoals in onze lokale engelengroep, kunnen we succesvolle vrouwen zoeken die zich kwalificeren als geaccrediteerde beleggers en hen uitnodigen, misschien zelfs aansporen om mee te doen. We kunnen op zijn minst weten dat die vrouwen die we onderweg tegenkomen, veel dwaze stereotypen hebben overwonnen en nog steeds tegen ze vechten. We kunnen wakker worden en op zijn minst de onbalans herkennen. Dan kunnen we er misschien één voor één tegen vechten.

Wat is er gebeurd? Ik ga hier geen link maken naar het bericht in kwestie. Ik wil het niet meer spelen of meer verkeer geven. Het was een domme verwijzing naar bh-bandjes op een smakeloze en ongepaste manier. Het heeft niets nuttigs toegevoegd aan de inhoud van de post. Ik heb het niet geschreven, ik heb het nooit gelezen en ik heb het nooit goedgekeurd. Het is hier afgelopen weekend gekomen als een van de honderden berichten die hier zijn meegebracht in een blogtransitie. Ik keurde de kudde van ongeveer 800 posten goed die hier worden gebracht, maar ik had geen idee dat om het even wat als deze daar was.

Het sloeg me als een schop in de maag. Ook al is de auteur duidelijk geïdentificeerd als iemand anders, ik niet, deze blog is gedurende drie jaar exclusief voor mij geweest en het deed me pijn om het daar te zien. Mensen op Twitter gaven mij de schuld. Ik ging akkoord met verschillende boze opmerkingen die hieronder zijn geplaatst. Ik wilde gewoon het hele bericht verwijderen, of op zijn minst de beledigende zinnen verwijderen; maar we zijn een team hier, en mensen die ik respecteer, zeggen dat het daar als voorbeeld moet blijven. Een poging om het te laten verdwijnen, zou alleen de lelijke rest achterlaten. De tweets en de links en de reacties. Dus we hebben het daar achtergelaten, samen met de opmerkingen die het heeft geïnspireerd.

Daarom citeerde ik mezelf hier uit eerdere berichten. Het is één ding om mezelf na het feit te distantiëren; het is een heel andere - en een hel van een stuk beter - om te laten zien wat ik al lang heb gezegd, lang vóór de uitbarsting van gisteren.

Ik haat oprecht de seksuele genderspecifieke verwijzingen die mannen vaak te vaak als onschuldig beschouwen, alsof vrouwen te gevoelig waren. Zelfs de minste beledigingen van hen zijn vernederend, en de manier waarop wij - mannen - snel impliceren dat het allemaal leuk is en niets om over te piekeren maakt het alleen maar erger. De grensovertredingen, zogenaamd onschuldig, moeten zijn (ik moet raden, ik ben een man) als een lichte koorts of een steen in de schoen, een zogenaamd klein, constant ergernis dat als een groot probleem komt.

Dit spul is altijd slecht. Natuurlijk gebeurt het zelden met mannen, maar als dat zo is, vinden we het ook niet leuk. Lees dit bericht door Jolie O'Dell over hoe onsmakelijk het is wanneer het over een man gaat. Toch krijgen vrouwen het ongeveer een miljoen op één, dus ik wil nog een citaat toevoegen van de Gender Gap-post die ik een jaar geleden schreef.

Jammer maar waar: geen van ons mannen weet echt hoe moeilijk het is. We kijken rond en we zien veel vrouwen naast elkaar werken; dingen zijn zeker een stuk beter dan vroeger. Maar laten we onszelf niet voor de gek houden. Bijvoorbeeld, mannen hebben niet te maken met een aanzienlijk percentage van de bevolking - fout natuurlijk, maar toch - ervan uitgaande dat we slechte vaders zijn als we hard werken; of dat we thuis moeten zijn om voor de kinderen te zorgen; of dat het huis / thuiswerk van ons is, vanwege ons geslacht, ongeacht de rest van wat we doen.

We staan ​​niet op het podium in een bedrijfsplanwedstrijd als een vrouw die uitkijkt op een zee van mannelijke gezichten in het publiek. We staan ​​niet op in een conferentiezaal met durfkapitaal of een investerende engelengroep als een vrouw die uitkijkt op 90% mannelijke gezichten.

Minder dan een maand geleden was ik op bezoek bij mijn zus. We hadden het over dit probleem met betrekking tot onze dochters (ik heb er vier, ze heeft er twee). Ze vertelde me dat ze ooit in een vergadering was geweest waar een man zei dat ze haar toestemming moest geven om iets in een zakelijke bijeenkomst als 'een knop losgekoppeld krijgen' te krijgen. Dit is haar 20 jaar geleden overkomen en ze herinnert het zich nog steeds in levendig detail vandaag. Waarom moet ze die herinnering rond dragen? Er is geen excuus voor. Dat soort dingen, en de referentie van de bh-band waar ik het nu over heb, doen ertoe. Ze moeten stoppen.