Geen moreel hoogstaand debat over financiële planning

Met planners alleen is er geen belangenconflict omdat de adviseur ofwel een uurtarief of een vaste jaarlijkse vergoeding in rekening brengt op basis van een percentage van uw vermogen dat hij of zij beheert. In het laatste geval, wanneer u geld verdient, doet de adviseur dat ook. Evenzo, als u geld verliest, doet de adviseur dat ook. Op deze manier worden uw doelen op één lijn gebracht. - Lynnette Khalfani-Cox ("The Money Coach"), "Hoe haal je het meeste uit je financieel adviseur"

Zoals bij alle zakelijke transacties, houdt het evalueren van de relatieve merites en objectiviteit van planningsmodellen alleen in dat de economische prikkels in het spel worden doorvertaald. En dit vereist een goed begrip van de compensatiestructuren die kwalificeren als 'alleen voor vergoeding'. Hoewel de term geen officiële wettelijke of statutaire status heeft, is de meest gebruikelijke definitie die van de Certified Financial Planner Board of Standards: "een CFP-professional kan zijn of haar praktijk als 'alleen betalen' omschrijven als, en alleen als, alle compensatie van de certificeerder van al zijn of haar werk voor klanten exclusief afkomstig is van de klanten in de vorm van vast, vlak, per uur, percentage of prestatie- op basis van kosten."

Van deze vormen zijn asset-based percentagekosten verreweg het meest gebruikelijke compensatiemodel tussen geregistreerde beleggingsadviseurs en financiële planningsfirma's, aldus FA Magazine. Op het eerste gezicht lijkt het erop dat, zoals Khalfani-Cox voorstelt, de belangen van adviseurs en cliënten inderdaad duidelijk in lijn lijken te liggen met de op activa gebaseerde vergoedingen, want "wanneer u geld verdient, doet de adviseur dat ook. Evenzo, als u geld verliest, doet de adviseur dat ook."

Helaas vormt deze beoordeling een naïef en onvolledig begrip van de economische prikkels die mogelijk op het werk zijn. Intuïtief hebben adviseurs die in het kader van deze compensatiestructuur werken, een stimulans om zoveel mogelijk van het vermogen van hun klanten onder controle te houden en klanten te ontmoedigen activa onder beheer te verwijderen. Bijvoorbeeld, een planner die gevraagd kan worden om een ​​klant te adviseren over het beleggen in onroerend goed of effecten heeft een voor de hand liggende reden om de klant naar effecten te leiden. Evenzo kunnen planners die op activa gebaseerde vergoedingen worden betaald, een stimulans hebben om klanten te ontmoedigen om geschenken te geven of liefdadige donaties te doen, omdat deze factureerbare activa kunnen verminderen.

Ter verdediging van het op activa gebaseerde vergoedingsmodel zou men kunnen aanvoeren dat adviseurs met alleen kosten door de SEC worden gereguleerd en gehouden zijn aan een fiduciaire norm die vereist dat zij altijd het belang van de cliënt boven het eigen belang plaatsen. De fiduciaire standaard van de SEC vereist echter dat alle adviseurs duidelijk alle potentiële belangenverstrengelingen aan potentiële klanten bekendmaken via een formulier dat in het algemeen de "klantenbrochure" wordt genoemd. In werkelijkheid onthullen slechts enkele adviseurs die op activa gebaseerde vergoedingen berekenen de mogelijke conflicten die inherent zijn aan dit compensatiestructuur in hun klantenbrochures. Wanneer prikkels ten volle worden overwogen, lijkt het dus redelijk om te betwijfelen of dit compensatiemodel in werkelijkheid minder conflicterend is dan het commissiemodel.

Dit punt is inderdaad naar voren gebracht door een steeds luidruchtiger en ijveriger groep adviseurs die pleiten voor een verschuiving naar vaste vergoedingen, vergoedingen op basis van uurloon en / of provisie in plaats van op activa gebaseerde vergoedingen.

Nogmaals, de implicatie is dat deze alternatieve compensatiemodellen vrij zijn van de conflicten die andere modellen teisteren - en nogmaals, de moralistische hyperbool weerspiegelt een naïef begrip van fundamentele economische principes.Een adviseur die werkt volgens het uurlijkse model, heeft bijvoorbeeld een prikkel om zoveel mogelijk uren te factureren, terwijl de consument de werkelijke gewerkte uren niet kan verifiëren. Evenzo, als een adviseur nieuwe technologie toepast die de tijd die nodig is om zijn planningstaken uit te voeren drastisch verkort, kan hij in conflict zijn over de vraag of hij zijn factureerbare uren moet verlagen. (Dit concept staat in de economie bekend als "value-facturering.")

Omgekeerd heeft de klant onder het uurlijkse factureringsmodel een inherente financiële prikkel om het delen van informatie met de adviseur te vermijden, aangezien frequente en langdurige communicatie directe kosten met zich meebrengt. Dit druist uiteraard rechtstreeks in tegen het gedeelte informatieverzameling van het financiële planningsproces.

Incentives onder de forfaitaire en retainercompensatiestructuren zijn behoorlijk verschillend maar niet minder strijdig. Onder deze modellen heeft de adviseur de motivatie om zo min mogelijk werk te doen om de relatie te onderhouden. De suggestie van sommigen dat de uurloon- en forfaitaire / retainermodellen een remedie vormen voor belangenconflicten in het financiële planningsberoep, lijkt ironisch aangezien dit precies dezelfde compensatiemodellen zijn die worden gebruikt in de advocatuur - en die routinematig en ronduit zijn gepijnigd voor hun inherente belangenconflicten.

Niets van dit alles is bedoeld om planning met alleen kosten te verslechteren. Integendeel, mijn doel is om het idee dat elk compensatiemodel moreel en ethisch superieur is te verdrijven en om u aan te moedigen om de aanwezigheid van Adam Smith's 'onzichtbare hand' in gedachten te houden bij het evalueren van verschillende adviseurscompensatiemodellen. Om een ​​lijn te lenen van de auteurs van "Freakonomics": "Moraliteit, zou kunnen worden beargumenteerd, vertegenwoordigt de manier waarop mensen zouden willen dat de wereld zou werken, terwijl economie aangeeft hoe het echt werkt."

In plaats van te prediken over de morele superioriteit van de ene beloningsstructuur ten opzichte van de andere, is misschien wel het meest objectieve bedrijfsmodel voor adviseurs een model dat alle eerder genoemde schema's biedt en een duidelijke geavanceerde openbaarmaking van de economisch waarneembare potentiële conflicten die inherent zijn aan elk.

Dit bericht verscheen voor het eerst op Nasdaq.

Afbeelding via iStock.

Misschien vind je dit ook leuk:

Zullen Robo-Advisors Sink Financial Advisors zinken?

Hoe te voorkomen dat uw investeringen ondermaats blijven

Aandelen sterk? Vermijd deze ene fout

5 dingen die u moet weten voordat u aandelenopties uitoefent