Perspectieven op het Durbin-amendement: prof. Bill Longbrake

Voortzetting van onze serie over de Durbin-amendement, we hebben gesproken met professor Bill Longbrake van de Universiteit van Maryland. Hij publiceerde, samen met Dr. Clifford Rossi, in maart van dit jaar een paper die de effecten voorspelde van, en een sterk argument tegen, uitwisselingsregulering.

Een aantal van de supporters van Durbin Amendment (evenals wij Durbin-agnostische nerds) zijn van mening dat de interchange-markt inefficiënt is. Wij zijn van mening dat het gebrek aan concurrentie op de verwerkingsmarkt - Visa en MasterCard samen goed voor ongeveer 80% van alle transacties - heeft geleid tot een kunstmatig hoge interchange rate, wat een bijzondere last is voor kleine detailhandelaren.

Longbrake heeft een ander perspectief. Hij baseert zijn analyse op het concept van een tweezijdige markt, waarbij een platform twee of meer verschillende groepen bedient. Een tv-station koppelt bijvoorbeeld adverteerders aan kijkers, een verzekeringsmaatschappij helpt zowel artsen als patiënten, en iOS brengt Angry Birds naar een iPhone.

Hoe is de interchange-markt tweezijdig?

In dit geval vergemakkelijken kaartnetwerken zoals Visa en MasterCard een interactie tussen handelaars aan de ene kant en banken aan de andere kant. Maar hoe zit het met consumenten? Tot op zekere hoogte zitten ze aan beide kanten van de vergelijking. Lagere interbancaire vergoedingen betekenen lagere kosten voor verkopers, wat in theorie lagere prijzen voor consumenten betekent. Aan de andere kant betekenen hogere interbancaire vergoedingen hogere winsten voor banken, wat meer beloningen en gratis controle betekent.

Het laatste scenario overheerste vóór de Durbin-wijziging: de handelaren betaalden een hoge interbancaire vergoeding, banken maakten een mooie winst en consumenten kregen het voordeel van fraudepreventie en solide controleprogramma's. Dit, zegt Longbrake, was feitelijk een instrument voor de verspreiding van debetkaarten. "Consumenten zouden nooit debetkaarten hebben aangenomen in de mate dat ze die hebben als ze in de eerste plaats een vergoeding moesten betalen. Het interchange pricing-systeem was van cruciaal belang voor brede acceptatie, wat de efficiëntie van betalingssystemen enorm heeft verbeterd, wat op zijn beurt de kosten collectief voor de samenleving verlaagt."

"Op het eerste gezicht lijkt het erop dat de banken ten onrechte hebben geprofiteerd, wat het argument is dat Durbin en zijn aanhangers hebben gedaan ter ondersteuning van de swipe-regulering," zegt Longbrake. "Consumenten [betaalden] kaarten omdat ze handig waren en ze betaalden geen kosten. Verkopers profiteerden van reducties in fraude, en er zijn aanwijzingen dat verkopers die betaalpassen accepteren profiteren van hogere gemiddelde verkoopbedragen in dollars per transactie."

Dus wat gebeurt er als de overheid tussenbeide komt in een toch al efficiënte markt?

Longbrake betoogt dat het Durbin-amendement gebaseerd is op de veronderstelling dat op een niet-gereguleerde markt banken winnen en handelaren onterecht verliezen. Maar die veronderstelling laat een belangrijke speler achter: consumenten. Nu het Durbin-amendement is geïmplementeerd, profiteren handelaren ten koste van banken (natuurlijk) en consumenten (die hogere debetkosten betalen). Als gevolg hiervan verliezen consumenten hun incentive om bankpassen te gebruiken, wat handelaren pijn doet omdat mensen meer uitgeven als ze betalen met pinpassen dan als ze contant betalen. "De swipe fee-verordening heeft per saldo negatieve gevolgen", besluit hij.

Naar zijn mening vormden een interbancaire vergoeding niet alleen fraudepreventiekosten plus grote bank hebzucht. Het vertegenwoordigde ook beloningen en gratis controle, wat indirect ten goede kwam aan handelaars, omdat ze consumenten ertoe aanzetten om bankpassen te gebruiken en dus meer uit te geven. Longbrake beweert dat het Durbin-amendement dit zorgvuldig uitgebalanceerde ecosysteem verstoort.

"Omdat de swipe-tariefverordening de maximumvergoeding lager had ingesteld dan nodig was om de kosten te dekken, was het onvermijdelijk dat de consumentendiensten zouden worden ingeperkt en dat debetkosten zouden worden opgelegd," zegt hij. "Het is gewoon een kwestie dat geen enkel bedrijf een kostbare service met verlies kan bieden en verwachten in het bedrijf te blijven. Consumenten zullen uiteindelijk meer betalen, en omdat de service nu expliciet geprijsd is, zullen sommigen minder dure betaalmiddelen gebruiken, zoals papieren cheques of creditcards."

En hij gelooft dat kleine bedrijven het meest pijn zullen lijden: "Kleinere handelaren zijn gevoeliger voor een vermindering van het consumentenbestedingsgedrag. Hoewel de herverdelende effecten van een plafond voor debetinterchange-vergoedingen gemiddeld voor handelaren gunstig zijn, zou dit kunnen leiden tot negatieve gevolgen voor kleine bedrijven als gevolg van de reactie van consumenten op hogere debetkosten en slechtere services. Een specifiek punt van zorg zijn hogere fraude-verliezen voor kleine bedrijven, die minder goed zijn toegerust om frauduleuze activiteiten aan te pakken."

Dus hoe is zijn staat van dienst?

Tot nu toe heeft professor Longbrake de gevolgen van het Durbin-amendement nauwkeurig voorspeld: hogere vergoedingen, lagere opbrengsten en een verschuiving van debet naar andere soorten betalingen. En net zoals hij voorzag, profiteerden handelaren ervan, hebben banken pijn en consumenten betalen hogere kosten, maar moeten nog het voordeel van lagere prijzen zien.

We weten niet zeker of we het eens zijn met alles wat Professor Longbrake heeft gezegd; in het bijzonder zijn wij van mening dat consumenten te kampen hebben met een gebrek aan veiligheidsinnovatie, omdat kaartnetwerken weinig stimulansen hebben om hun beveiligingspraktijken te verbeteren. In Europa, waar interbancaire vergoedingen zwaar onder vuur zijn komen te liggen, zijn de effectievere EMV-chips gebruikelijk, maar in de staten worden nog steeds de fraudegevoelige streep- en handtekeningverificatiemethode gebruikt.

Toch kunnen we niet ontkennen dat het meeste effect van Durbin op consumenten is onderschat. Chase startte de push van het debet door het beloningsprogramma te beëindigen en terwijl Bank of America de meeste aandacht kreeg voor zijn debetkosten, hebben veel andere banken stilletjes het gratis betalen afgeschaft. Als gevolg hiervan kiezen veel consumenten alternatieven om te debiteren, namelijk bankieren bij een credit union of gewoon met creditcards en contant geld.

Omdat we verschillende perspectieven op financiële regulering blijven vertonen, kunt u een e-mail sturen naar [email protected] als u een opiniestuk wilt bijdragen of een interview wilt geven.