Hoe Startup Life net zo is als universiteit

MITCHELL WARMERDAM - VAN TOSTIBAR NAAR INTERNATIONAAL ONDERNEMEN | Gymeyes bij De Nyenrode Podcast

(Opmerking: dit is een gastpost van Megan Berry (mijn dochter), voor het eerst gepost op haar blog Part-time Perfectionist. Het is zo nauw gerelateerd aan mijn normale opstartonderwerpen dat ik besloot het hier opnieuw te posten.)

Begin vorig jaar zat ik diep in een zoektocht naar een baan en ook een misschien voorspelbare crisis die probeerde mezelf te 'vinden' en erachter te komen wat ik wilde doen met de rest van mijn leven. Gelukkig ben ik snel kwam tot de veel beter hanteerbare conclusie dat terwijl het uitzoeken van de rest van mijn leven angstaanjagend onmogelijk was, ik kon vinden wat ik wilde doen in de komende paar jaar (of probeer het toch). En inderdaad, ik heb eindelijk de juiste baan voor mij gevonden. Ik ben in juli begonnen met Mobclix, een mobiele advertentie-uitwisseling. Toen juli dichterbij kwam, was ik zowel opgewonden als een beetje doodsbang om me aan te sluiten bij deze 'echte wereld' waar ik zo veel over had gehoord. Was het echt zo ontdaan van plezier als volwassenen het leken? Gelukkig heb ik ontdekt dat het antwoord nee is. Eigenlijk lijkt het soms net als een universiteit:

ik ben omringd door slimme mensen en ze zijn allemaal vrij dicht bij mijn eigen leeftijd.

Ik heb altijd te veel werk te doen en niet genoeg tijd. Ik leer elke dag (vele dagen, ik leer veel meer dan op de universiteit) -over sociale media, presentaties geven in real-life (absoluut anders dan schoolpresentaties), praten met ontwikkelaars (onze doelmarkt) en hoe het beste samen te werken met collega's.

Er is altijd junkfood rond (en dit is zeker niet altijd slecht …)

Oh, en in het geval je bent nieuwsgierig, hier zijn de manieren waarop de echte wereld (of mijn echte wereld om nauwkeuriger te zijn) zeker anders is dan de universiteit:

Een echte baan hebben geeft een nieuwe betekenis aan de "ik heb niet genoeg tijd in de dag "probleem. Ik dacht dat ik bezig was op de universiteit. Nu weet ik wat druk is (en ik weet zeker dat mijn oudere zussen met kinderen me zullen vertellen dat ik nog steeds niet weet wat het druk is, maar gelukkig hoef ik me daar nog geen zorgen over te maken).

Evaluatie is niet t zo eenvoudig. Je krijgt niet alleen een cijfer.

De genderbalans is een beetje anders. In ieder geval in mijn geval, waar ik met in principe alle jongens werk sinds ik in een technische startup zit. Zie mijn recente blogpost op

Huffington Post

voor mijn mening.

Er is minder ruimte voor perfectie. Ik vond op school dat ik lang genoeg kon studeren om alles voor elkaar te krijgen, zeker ten koste van mijn eigen vrije tijd, maar het was mogelijk. Nu kan ik gewoon niet alles voor elkaar krijgen, en ik moet proberen om zoveel mogelijk dingen goed gedaan te krijgen als ik kan. Iets "perfect" gedaan krijgen is tijdverspilling. Het is gemakkelijk om het grote geheel uit het oog te verliezen. Op de universiteit vragen mensen je altijd "wat wil je doen nadat je bent afgestudeerd?" "Waar zie je jezelf over 5 tot 10 jaar?" En over het algemeen de zin van het leven bespreken. Werk laat daar minder tijd voor. Af en toe moet ik een stap achteruit doen en besluiten dat ik nog steeds in de goede richting ga. Voor nu is het antwoord zeker ja.