Gossip of Crowds |

Mijn jongste dochter, een oudste in de universiteit, zegt dat het een mythe is dat een studiegenoot op Facebook heeft ontdekt dat zijn vriendin hem heeft gedumpt. Ik herinner me echter dat ze in de woede zat toen Facebook plotseling News Feed op de markt bracht:

News Feed [is] een ingebouwde service die wijzigingen op de pagina van een gebruiker actief doorgeeft aan elk van zijn of haar vrienden. Studenten zouden niet langer hun tijd nodig hebben om rond te zippen om de pagina van elke vriend te onderzoeken, om te controleren of er nieuwe informatie was. In plaats daarvan loggen ze gewoon in op Facebook en zou News Feed verschijnen: een enkele pagina die - net als een sociaal dagblad uit de 18e eeuw - een lange lijst van actuele roddels over hun vrienden bezorgde, de klok rond, alles op één plaats. "Een stroom van alles wat er gaande is in hun leven," zoals Zuckerberg het uitdrukte.

Het citaat is van Clive Thompson's verhaal de dappere nieuwe wereld van digitale intimiteit in The New York Times in het weekend. Het is een heel interessant denkwerk, een doordachte verkenning van wat er aan de hand is en waarom. Ik weet niet precies waarom ik denk dat dit over onze toekomst gaat en zou gerelateerd moeten zijn aan zakelijke ideeën; maar dat doe ik.

Nieuwsfeed schokte de gebruikers. Facebook-protestgroepen gevormd. Maar in plaats van het te doden, voegden ze een privacyoptie toe, en dit is wat er gebeurde:

Zuckerberg, verrast door de verontwaardiging, nam snel twee beslissingen. De eerste was om een ​​privacyfunctie toe te voegen aan de nieuwsfeed, zodat gebruikers konden bepalen welke informatie werd vrijgegeven. Maar de tweede beslissing was om News Feed anders intact te laten. Hij vermoedde dat ze het leuk zouden vinden als mensen het eenmaal geprobeerd hadden en hun schrik hadden overwonnen. Hij had gelijk. Binnen enkele dagen keerde het tij. Studenten begonnen Zuckerberg te e-mailen om te zeggen dat ze via Nieuwsfeed dingen hadden geleerd die ze anders nooit zouden hebben ontdekt door willekeurig rond te surfen op Facebook. De stukjes trivia die News Feed leverde gaven hen meer dingen om over te praten - Waarom haat je Kiefer Sutherland? - toen ze vrienden in de klas of tijdens een feest persoonlijk ontmoetten. Trends verspreiden zich sneller. Toen een student zich bij een groep aansloot - haar liefde voor Coldplay of een verlangen om zich als vrijwilliger voor Greenpeace aan te melden - wisten al haar vrienden onmiddellijk, en velen zouden zich aanmelden. De zorgen van gebruikers over hun privacy leken binnen enkele dagen te verdwijnen, weggekauwd door hun opwinding omdat ze zo veel meer verbonden waren met hun vrienden. (Zeer weinig mensen stopten met het gebruik van Facebook en de meeste mensen bleven het grootste deel van hun informatie publiceren via de nieuwsfeed.) Sociale wetenschappers, zo blijkt, noemen dit onophoudelijke online contact 'ambient awareness'., zeggen ze, alsof ze fysiek dichtbij iemand zijn en zijn humeur oppikken door de kleine dingen die hij doet - lichaamstaal, zuchten, verdwaalde opmerkingen - vanuit je ooghoek. Facebook staat niet langer alleen in het aanbieden van dit soort interactie online. In het afgelopen jaar is er een hausse aan hulpmiddelen geweest voor 'microblogging': het plaatsen van frequente kleine updates over wat je doet. Het fenomeen verschilt nogal van wat we normaal denken als bloggen, omdat een blogpost meestal een geschreven stuk is, soms behoorlijk lang: een mening, een verhaal, een analyse. Maar deze nieuwe updates zijn iets anders. Ze zijn veel korter, veel frequenter en minder zorgvuldig overwogen. Een van de populairste nieuwe hulpmiddelen is Twitter, een website en messaging-service waarmee zijn 2 miljoen-plusgebruikers hun haiku-lengte-updates kunnen uitzenden - gelimiteerd tot 140 tekens, zo kort als een sms-bericht - over wat ze doen het. Er zijn andere services om te melden waar u op reis bent (Dopplr) of om snel een stroom van de foto's, video's of websites die u bekijkt online te gooien (Tumblr). En er zijn zelfs tools die je locatie geven. Toen de nieuwe iPhone, met ingebouwde tracking, in juli werd geïntroduceerd, begonnen 1 miljoen mensen met het gebruik van Loopt, een stukje software waarmee al je vrienden automatisch precies vertellen waar je bent.

Waarom werkt het? Twitter klonk zo slecht voor me, toen ik er voor het eerst over hoorde; Ik kon niet begrijpen waarom iemand triviale kleine beetjes zou willen uitzenden. Maar nu ben ik op Twitter (

twitter / Timberry

) en ik vind het leuk. En Thompson vertelt in zijn verhaal dat een 39-jarige jongen op Twitter is: Maar naarmate de dagen verstreken, veranderde er iets. Haley ontdekte dat hij het ritme van het leven van zijn vrienden begon te voelen op een manier die hij nooit eerder had gehad. Toen een vriend ziek werd met een virulente koorts, kon hij aan haar Twitter-updates zien wanneer ze erger werd en op het moment dat ze uiteindelijk de hoek omsloeg. Hij kon zien wanneer vrienden op het werk naar de helse dagen gingen of wanneer ze een groot succes hadden gescoord. Zelfs de dagcatalogus met sandwiches werd merkwaardig fascinerend, een soort metronomische klik die hij normaal begon te zien midden in elke dag opduiken. Vandaar de paradox van ambient awareness:

Elke kleine update-elk individu een beetje sociale informatie - is op zich niet van betekenis, zelfs niet erg alledaags. Maar samen genomen, vormen de kleine fragmenten na verloop van tijd een verrassend geavanceerd portret van het leven van je vrienden en familieleden, zoals duizenden puntjes die een pointillistische tekening maken. Thompson gaat verder met het bekijken van zwakke links naar veel mensen, zoals in Twitter, en sociale implicaties, plus een paar simpele, maar interessante roddels. Bijvoorbeeld:

Ze was ontzet. "Ik heb zoiets, mijn God, deze foto's zijn helemaal afschuwelijk!" Klaagde Ahan terwijl haar vriendin sympathiek keek en van haar koffie nipte. "Ik draag al deze vreselijke kleding uit de jaren '90. Ik zie er rot uit. En ik heb zoiets van, waarom zijn jullie in mijn leven eigenlijk? Ik heb je over tien jaar nog nooit gezien. Ik ken je niet meer! "Ze begon de foto's woedend te verketteren, haar naam te verwijderen, zodat ze niet meer in een zoekopdracht zouden verschijnen. Erger nog, Ahan had ook te maken met een veel voorkomende plaag van Facebook: de recente ex. Ze had haar vriend niet zo lang geleden uit elkaar gehaald, maar ze had hem niet 'ontvriendschappelijk' gemaakt, want dat voelde te extreem. Maar al gauw paste hij een andere jonge vrouw aan, en het nieuwe paar begon openbare gesprekken te voeren op de ex-vriendjespagina van Ahan. Op een dag merkte ze met verontrusting op dat de nieuwe vriendin het materiaal aanhaalde dat Ahan privé had gemaild naar haar vriend; ze vermoedde dat hij de e-mail met zijn nieuwe vriendin had gedeeld. Het is het soort van vreemd subtiele denkspel dat mogelijk wordt via Facebook, en het reed Ahan nuts.

"Soms denk ik dat dit spul gewoon gek is, en dat iedereen een leven moet krijgen en niet geobsedeerd moet zijn over trivia en roddelen van iedereen, "Zei ze.

En ik kan het niet laten om af te sluiten met zijn interessante afsluitende alinea:

Laura Fitton, de sociale media-adviseur, beweert dat haar voortdurende statusupdate haar" een gelukkiger persoon, een rustiger persoon "heeft gemaakt "Omdat het proces van het beschrijven van een afschuwelijke ochtend op het werk haar dwingt om er objectief naar te kijken. "Het sleurt je uit je hoofd", voegde ze eraan toe. In een tijdperk van bewustzijn is de persoon die je het meest duidelijk ziet jezelf misschien.

Ik ben zo totaal, digitaal dicht bij je - Clive Thompson - NYTimes.com: