Rustig, de armen betalen niet voor de beloningen van de rijken

BIJWERKEN: De New York Times heeft gemeld dat de Boston Fed hun schattingen (een klein beetje) heeft verlaagd en een voetnoot heeft toegevoegd waarin Investmentmatome en Tim worden erkend voor het aan het licht brengen van enkele van deze problemen. FTW!

Aan de orde: De Federal Reserve van Boston doet beleidsaanbevelingen op basis van een statistisch model dat aantoont dat de 'armen' creditcardbetalingen voor de 'rijken' subsidiëren. Hoewel er niets mis is met het schrijven van dergelijke papers als een academische oefening, moet je veel zorgvuldiger omgaan met je aannames bij het schrijven van politieke artikelen die bedoeld zijn om de opinie van het volk en openbare functionarissen te beïnvloeden.

De eerste "WTF": Back-of-the-Envelope wiskunde werkt niet echt. De auteurs gaan gemiddeld uit van een beloningspercentage van 0,75% (pagina 15), dus om ervoor te zorgen dat de gemiddelde kaartgebruiker $ 1,482 zou verdienen, zouden ze $ 197.600 moeten uitgeven. Zelfs als we aannemen dat de volledige handelarenvergoeding (ze nemen 2%) wordt doorgegeven aan kaartgebruikers, is dat een besteding van $ 74.100, wat veel te hoog is.

Hun aanname: Huisvestings- en auto-aankopen moeten worden opgenomen in geschatte creditcarduitgaven.

Ons debat: Hun verklaring aan ons was, "In het geval van hypotheken en auto's is de beste manier om gegevens te verzamelen over de daadwerkelijke creditcarduitgaven van handelaar en product. We hebben deze gegevens echter niet kunnen krijgen. " Dus in plaats van ze uit te sluiten, besloten ze willekeurig om ze op te nemen. Oproepen naar de top drie van hypotheekverstrekkers bevestigden dat ze geen creditcards accepteren en CNW-onderzoek toont aan dat slechts 1 op de 19 auto-aankopen betrekking heeft op creditcardtransacties. Als ze dit zouden doen, zouden ze hun schattingen met meer dan $ 2 biljoen verminderen, en hun overschatting schat met meer dan 9%.

Hun aanname: De kosten voor het afhandelen van contant geld zijn aanzienlijk lager dan het afhandelen van creditcards (pagina 2)

Ons debat: Ze veronderstellen een contante transactiekost van slechts 0,50% en 2% voor creditcards. Ze erkennen echter dat ze geen rekening houden met vaste kosten voor het afhandelen van contanten (bijvoorbeeld de kosten van het inhuren van meer kassiers, beveiliging, fraude en geretourneerde cheques), omdat ze niet eenvoudig kunnen worden gekwantificeerd. Ondertussen zijn de vaste kosten voor het afhandelen van creditcards al verwerkt in de merchant fee, wat een andere reden is dat ze elke vermogensoverdracht met een aanzienlijke marge overschatten.

Hun aanname: Verkopers nemen de volledige handelarenvergoeding door in hun verkoopprijzen en alle verkopers doorlopen dezelfde vergoeding (pagina 16)

Ons debat: Als u ervan uitgaat dat alle verkopers dezelfde gemiddelde vergoeding doorgeven, gaat u ervan uit dat gebruikers met een hoog inkomen en gebruikers met een laag inkomen in dezelfde winkels dezelfde producten kopen en kopen. Het is echter waarschijnlijker dat gebruikers met een hoog inkomen kaarten kopen met een hogere marge van handelaars met een hogere marge dan gebruikers met een laag inkomen, dus Saks verhoogt eerder de prijs voor creditcards dan een dollarwinkel. In dit geval wordt elke overdracht gematigd.

Conclusie: In paragraaf 7 van dit artikel voeren de auteurs een scenario-analyse uit waarbij ze hun eigen aannames stress-testen, waardoor een aantal van hen meer in overeenstemming zijn met mijn bovenstaande argumenten. Ze tonen aan dat deze nieuwe aannames hun schatting van de vermogensoverdracht met ongeveer 50% zouden verminderen. Als ze echter hetzelfde hadden gedaan met alle aannames die ik hierboven vraag, en ze meer in overeenstemming bracht met de realiteit, zou het resultaat nog ingrijpender zijn en mogelijk zelfs alle claims van een overdracht elimineren.

Lees ons volledige artikel bij de Amerikaanse denker.

Bekijk ook Felix Salmon's weerlegging van ons weerwoord op het Reuters-blog.