A + / A1-definitie & voorbeeld |

Wat het is:

A + en A1 zijn eigenlijk twee beoordelingen van verschillende ratingbureaus: het gebruik van Standard & Poor's de A + -beoordeling en Moody's gebruikt de A1-classificatie. Beide ratings geven een relatief hoge kredietwaardigheid aan.

Hoe het werkt (Voorbeeld):

Ratingsbureaus gebruiken ratings als A + / A1 om de kredietwaardigheid van specifieke leners, bedrijven, landen, obligaties te rangschikken, verzekeringspolissen enz.

Bij Standard & Poor's komt de A-rating respectievelijk na de AAA- en AA-ratings. De A-rating zelf duidt op een "sterke capaciteit om financiële verplichtingen na te komen, maar enigszins gevoelig voor ongunstige economische omstandigheden en veranderingen in omstandigheden." S & P kan de beoordeling verder wijzigen door een + of - toe te voegen om de relatieve positie binnen de belangrijkste beoordelingscategorieën weer te geven.

Bij Moody's komt de A1-score na de Aaa, Aa1, Aa2 en Aa3 beoordelingen. De A-rating zelf geeft aan dat alle effecten die worden gewaardeerd, "upper-medium grade" zijn en onderhevig aan een laag kredietrisico. " De wijziging 1 geeft aan dat "de verplichting in het hogere segment van de generieke beoordelingsklasse valt."

Waarom het ertoe doet:

poging tot kredietwaardigheid om de kans op wanbetaling te meten. Zowel de A + - als de A1-ratings zijn stevig in de categorie "investment-grade", wat betekent dat ze tot de "veiligste" verplichtingen in de markt behoren.

Wanneer de ratingbureaus hun ratings wijzigen, kan de prijs van effecten aanzienlijk veranderen. In sommige gevallen bepaalt de ratingwijziging zelfs of beleggers zullen moeten kopen of verkopen.

Het is bijvoorbeeld veel institutionele beleggers (zoals pensioenfondsen) verboden te beleggen in obligaties met een rating lager dan investment-grade. Dus als een obligatie wordt gedegradeerd van A + naar "junk" -status, zou de fondsbeheerder deze moeten verkopen. Aan de andere kant kan een fondsbeheerder van een ETF voor junk-obligaties het misschien kopen.