Wie zijn de 2% - en willen ze meer worden belast?
Opgesloten en vastgehouden in het huis van haar vriend...
President Obama won de herverkiezing en riep op tot een belastingverhoging voor iedereen die meer dan $ 200.000 per jaar verdient, of voor paren die meer dan $ 250.000 per jaar verdienen. Hij is er onvermurwbaar voor - en heeft er fel op gedrongen in de lopende fiscale cliff talks in Washington.
Obama is dol op het gebruik van uitdrukkingen als 'we moeten de rijkste Amerikanen belasten … mensen vinden mij aardig. 'Democraten wijzen ook vaak naar miljardairs als Warren Buffett, de naamgever van de zogeheten' buffetregel ', een vage reeks voorstellen die uiteindelijk trachten belastingtarieven vast te stellen zodat miljardairs die het grootste deel van hun geld verdienen met meerwaarden don' t een hoger effectief belastingtarief betalen dan hun secretaresses.
Wil de rijken meer worden belast?
Buffett's klaroengeschal voor hogere belastingtarieven op rijkere Amerikanen werd vergezeld door meer dan 200 personen die zelf inkomens rapporteerden, nu of in het verleden van meer dan 1.000.000 per jaar. Deze personen, leden van Patriottische Miljonairs, ondertekenden een petitie aan de President (en het Congres) waarin stond:
"Voor de fiscale gezondheid van onze natie en het welzijn van onze medeburgers, vragen wij dat u de belastingen op inkomens van meer dan $ 1.000.000 verhoogt. We doen dit verzoek als loyale burgers die nu of in het verleden een inkomen van $ 1.000.000 per jaar of meer verdienden."
Om de zaken in perspectief te plaatsen, pikt het Amerikaanse Census Bureau het mediane gezinsinkomen in de VS op $ 49.445 in 2010. Het gemiddelde was $ 67.530, wat aangeeft dat de inkomsten aan de top het gemiddelde opwaarts scheidden vanaf de mediaan.
Het probleem met het verhogen van de belastingen op de rijkste 1/10th van 1 procent van de Amerikanen is dat er niet genoeg van hen zijn. Zelfs Democraten beseffen dit, terwijl de retoriek zich richtte op 'miljonairs en miljardairs', riep het eigenlijke beleidsplatform op tot een belastingverhoging voor mensen met inkomens op een kwart van dat cijfer.
Waarom? Omdat peilingen hem vertelden dat 60 procent van de Amerikanen een belastingverhoging boekte die hoger was dan het inkomenscijfer van $ 250.000, maar de peiling verslechterde terwijl je onder dat cijfer kwam. $ 250.000 en hoger vertegenwoordigde het buigpunt op de politieke curve, waarbij de overheidsinkomsten werden gemaximaliseerd (zonder rekening te houden met dynamische analysemodellen) terwijl je nog steeds goed genoeg puilt om niet te verliezen.
Duik echter in de internalen en je zult merken dat hoe hoger je op de inkomensladder staat, hoe minder waarschijnlijk het is dat je een belastingverhoging ondersteunt voor diegenen die meer dan $ 250.000 verdienen. Volgens de recente peiling door Langer Research, verdienden degenen die minder verdienen dan $ 50.000 per jaar het belastingtarief voor rijkere Amerikanen met een marge van 2: 1. Degenen die meer verdienen dan $ 100.000 per jaar steunden nog steeds de belastingverhoging, maar met een lagere marge: 57 procent tot 42 procent tegen. Helaas brak de peiling respondenten niet uit boven het $ 250.000 jaarlijkse inkomensniveau - de enige mensen met een hond in dit gevecht. De peiling stelt echter vast dat Amerikanen vrij genereus zijn als het gaat om anders het geld van de mensen dan dat van henzelf.
Wie zijn de 1 procent?
Welnu, er is een onderscheid te maken tussen inkomen en vermogen. Michael Jackson had een wonderbaarlijk inkomen, maar hij stierf brak. Kijkend naar het inkomen beschrijft de New York Times de top 1 procent echter op een andere manier:
De beste 1 procent van de verdieners in een bepaald jaar ontvangt iets minder dan een vijfde van het vooroorlogse inkomen van het land, ongeveer het dubbele van hun aandeel 30 jaar geleden. Ze betalen iets meer dan een vierde van alle federale belastingen, volgens het Belastingbeleidcentrum. In 2007 waren ze goed voor ongeveer 30 procent van filantropisch geven, volgens gegevens van Federal Reserve. Ze ontvingen 22 procent van hun inkomsten uit meerwaarden, tegenover 2 procent voor alle anderen.
Voor wie stemmen ze?
Republikeinen, niet verrassend. Uit een Gallup-enquête bleek dat de hoogste 1 procent van de verdieners - in dit geval degenen die $ 500.000 of meer verdienen - waarschijnlijker geregistreerde Republikeinen dan Democraten zijn - met een vrij aanzienlijke marge: 33 procent tot 26 procent. 41 procent identificeert zich als onafhankelijken. Wanneer je gewoon gaat door neigingen, 57 procent magere Republikein.
Met andere woorden, Warren Buffett lijkt niet representatief voor zijn individuele Berkshire Hathaway Class A-aandeelhouders.
Een blik op het feitelijke gedrag van Buffett als voorzitter van Berkshire Hathaway is leerzaam: terwijl Buffett voor hogere belastingen op de rijken pleit, is hij uiterst voorzichtig om de belastingdruk op zijn rijke mede-eigenaars van Berkshire Hathaway (en de niet-zo-rijke, te minimaliseren, wat dat betreft).
Berkshire Hathaway heeft al decennia geen dividend uitgekeerd. Alle winsten worden opnieuw geïnvesteerd in het bedrijf. Dit houdt in dat al die voordelen fiscaal worden uitgesteld vanuit het perspectief van de aandeelhouder.
Bovendien heeft Berkshire Hathaway zelf niet precies zijn vennootschapsbelastingen tijdig betaald. En ten slotte heeft Buffet in het verleden ook beroemd beweerd dat het weinig zin heeft om hem nu geld te schenken aan het goede doel, wanneer hij het bewezen vermogen heeft om rijkdom veel sneller te vergaren dan de overheid kan. Op de lange termijn heeft Buffett betoogd dat de overheid er veel beter aan doet om het geld in successierechten te innen in plaats van zijn geld nu te nemen.
En hij heeft waarschijnlijk gelijk, hoewel hij deze mening in de afgelopen jaren heeft versoepeld.
Hoe zit het met Europa is rijk?
Wat kunnen we leren van Europa? Welnu, we kunnen kijken naar de ervaringen van Frankrijk, dat onlangs een enorme belastingverhoging voor de rijken doormaakte.
De New York Times heeft onlangs een artikel gepubliceerd waarin staat dat Europa in het algemeen welvarend is gezocht om hogere belastingen te betalen. Maar vroege aanwijzingen zijn dat rijke mensen die niet praten met de New York Times koop het argument niet. Ze stemmen inderdaad met hun voeten - verhuizen naar rechtsgebieden met vriendelijkere belastingtarieven. De London Telegraph rapporteert dat het "trickle out" -effect van rijkdom die de confiscale belastingtarieven van Frankrijk ontvlucht, epidemisch is:
Een rapport dat eerder dit jaar door makelaars in Londen werd gepubliceerd toonde ook aan dat de rijkste mensen van Frankrijk op weg waren naar Groot-Brittannië om te ontsnappen aan nieuwe hogere belastingen.
Onderzoeken van rijke Fransen voor huizen in Londen met een waarde van meer dan vijf miljoen pond stegen in de eerste drie maanden van dit jaar met 30 procent, aldus de statistieken van de makelaars in het Verenigd Koninkrijk. En de interesse in huizen met een waarde van tussen één en vijf miljoen steeg met 11 procent, zo bleek.
Ondertussen is het aantal miljoen euro-plus Parijs huizen op de markt meer dan verdubbeld de periode van het jaar daarvoor, merkt de Dagelijkse mail.
Maar hoe zit het met Amerikanen? Werkelijke opiniepeilingsgegevens van miljonairs zijn schaars, maar onder redelijk welvarende Amerikanen (inkomens van meer dan $ 75.000), gelooft driekwart dat armere mensen te afhankelijk zijn van overheidssteun - een cijfer dat in het afgelopen decennium met tien punten is toegenomen.
Zie Investmentmatome's What Is the Fiscal Cliff infographic voor meer informatie over Fiscal Cliff.
Disclaimer:De opvattingen en aanbevelingen in dit stuk worden alleen door de bijdrager bewaard en weerspiegelen niet noodzakelijk de mening van Investmentmatome.
Fotocredit: belastingcirkeldiagram van Shutterstock
