Overheidspensioenen en toegezegde bijdrageregelingen

Pensioenen ambtenaren ongelijk

Wanneer de meesten van ons denken aan het woord 'pensioen', associëren we dit met een gegarandeerd minimum pensioeninkomen voor het leven van de werknemer, of het gezamenlijke leven van de werknemer en zijn of haar partner. De technische term voor dit soort pensioen is "defined benefit." Dat wil zeggen, het voordeel wordt bepaald door het plan en de actuarissen die het uitvoeren, passen zich aan en proberen de overheid of de sponsor van het ondernemingsplan te overtuigen voldoende bij te dragen om de beloofde voordelen te financieren..

In theorie is dat een zeer efficiënt en rechtvaardig systeem: de administratiekosten zijn bescheiden, omdat er geen aparte accounts zijn om te onderhouden - alles gaat in één pool van kapitaal. Plus, het beschermt werknemers tegen de ups en downs van de aandelenmarkt. In de praktijk is dit een heel goede zaak, omdat maar weinig werknemers ook zeer goede investeerders zijn. Uit onderzoek na studie blijkt inderdaad dat het gemiddelde individu het rendement van professionele geldbeheerders en pensioenregelingen aanzienlijk achterblijft. Dit is belangrijk, want zelfs een tekort van 1 of 2 procent in vergelijking met een baseline, gerepliceerd in een werkperiode van meer dan 30 jaar, kan een verschil van tienduizenden dollars aan vermogensopbouw betekenen.

Nog belangrijker, omdat traditionele pensioenen worden uitbetaald in de vorm van een lijfrente of levenslange inkomstenstroom, worden pensioendeelnemers beschermd tegen de verwoestende keerzijde van het langlevenrisico: als ze zelf achterblijven, zullen een aanzienlijk aantal gepensioneerden zonder geld voordat ze geen hartslagen meer hebben. Ondertussen heeft hun buur in een defined benefit-systeem dergelijke zorgen niet: hij of zij blijft een maandelijks inkomen ontvangen zolang het pensioen solvabel blijft. In het geval dat een pensioenfonds instort, treedt een quasi-overheidsinstelling, de Pension Benefit Guaranty Corporation, op ten minste een minimale bijdrage. De werknemer heeft daarom mogelijk niet veel flexibiliteit bij het kiezen van zijn of haar inkomen, maar hij of zij hoeft zich ook geen zorgen te maken over het hebben van Nee inkomen.

Het probleem is natuurlijk dat zowel overheden als bedrijven een grappige manier hebben om deze pensioenen niet adequaat te financieren. Het resultaat is een volwaardige landelijke pensioenfinancieringscrisis die steden al begint te dwingen een faillissementsrechtbank in te schakelen. Andere pensioenen betalen nu de huidige voordelen, maar hun totale vermogen ligt niet eens dicht bij genoeg om alle beloofde voordelen aan toekomstige werknemers uit te betalen. CalPERS, het pensioenfonds van de staat Californië voor staatspersoneel en voor werknemers in duizenden gemeentelijke instanties, heeft een tekort van wel 100 miljard dollar. Dit betekent dat de netto contante waarde van alle beloofde voordelen, plus de verwachte voordelen voor nieuwe leden, $ 100 miljard meer is dan de waarde van de activa van het plan. Iets dat vroeg of laat moet gaan geven.

Maar Californië heeft gezelschap. Inderdaad, het is zelfs niet het ergste: gefinancierd tot slechts 24 procent van de verwachte verplichtingen, Illinois's pensioenplan is het meest zwaar ondergefinancierde plan in het land - voor een bedrag van $ 287 miljard. Het plan van Connecticut wordt slechts voor 25 procent gefinancierd, het plan van Kentucky wordt met 27 procent gefinancierd en Mississippi, New Hampshire en Alaska worden slechts voor 30 procent gefinancierd.

Rhode Island, een relatief kleine staat van ongeveer 1 miljoen mensen, was in een bind. Het pensioen was in 2010 ondergefinancierd met ongeveer 51 procent - wat betekent dat fondsbeleggingen slechts voldoende waren om 49 procent van de verwachte voordelen te dekken.

Maar de Algemene Vergadering van Rhode Island heeft in 2011 een aantal ingrijpende hervormingen doorgevoerd, via de Retirement Security Act - hervormingen die mogelijk in de toekomst door andere staten worden aangenomen.

Om dit in perspectief te plaatsen, worden particuliere pensioenfondsen die voor minder dan 80 procent van de verplichtingen worden gefinancierd, beschouwd als 'risicovol', en ze worden nader bestudeerd door toezichthouders en de Pension Benefit Guaranty Corporation.

Om dit probleem aan te pakken, heeft de staat Rhode Island de volgende hervormingen doorgevoerd:

Het pure model met een defined benefit-plan is vervallen. In plaats daarvan voerde Rhode Island een 'hybride' plan in, waarbij een lager of een traditioneel pensioenplan werd gehanteerd, en een toegezegde bijdrageregeling, vergelijkbaar met 401 (k) s, 403 (b) s en het federale Thrift Savings Plan. In dit plan zijn de voordelen een functie van wat medewerkers daaraan bijdragen en rendement op die investeringen.
Medewerkers zullen nu veel meer moeten bijdragen aan hun eigen pensioen.
Omdat het toegezegd-pensioendeel van het plan kleiner is, zijn de actuarieel noodzakelijke bijdragen in de toekomst kleiner. Het is gemakkelijker voor de belastingbetaler van Rhode Island om een kleiner plan voor 100 procent dan een groot plan te financieren. Aanhangers van het plan merkten ook op dat voordelen draaglijker zijn voor werknemers die vóór hun pensionering naar andere banen verhuizen.
De pensioengerechtigde leeftijd werd verhoogd tot 67 jaar voor nieuwe werknemers en voor iedereen die nog niet was gevestigd. Werknemers die gevestigd zijn, ontvingen een krediet op basis van een dienstjaren, maar in geen geval zou een werknemer in aanmerking komen voor volledige pensionering voor de leeftijd van 59 jaar. Het plan voorziet echter in lagere uitkeringen als een werknemer vervroegd met pensioen gaat.
Rhode Island heeft ook de COLA-verhogingen opgeschort totdat de fondsbeleggingen ten minste 80 procent van de volledig gefinancierde bedragen bedragen. Tussentijdse verhoging zal om de vijf jaar worden betaald, op basis van beleggingsrendementen, volgens het Institute for Illinois Fiscal Sustainability.

De vakbonden van het openbaar personeel hielden zich niet aan het plan en klaagden bitter. Het pad dat Rhode Island koos voor implementatie is ook niet zonder kritiek van vakbonden. Maar simpelweg door te passeren, verminderde het plan de niet-gefinancierde verplichting met ongeveer $ 2,7 miljard, en werd het plan onmiddellijk - voor zover het actuarissen betrof - gefinancierd tot 59,8 procent van de verwachte verplichtingen. Dat is een grote sprong voorwaarts vanaf het 48 procent niveau waar ze ooit begonnen zijn.

Nationwide, de pensioen-onderfinanciering voor de 3500 overheidsplannen in het hele land is geëxplodeerd tot $ 4,1 biljoen. Zoals we in een vorige column hebben besproken, heeft de stad Detroit alleen al een tekort van maar liefst 3,5 miljard dollar - vandaar hun faillissementsaanvraag. Met geen enkele manier om belastingen te verhogen zonder de weg te verspillen met meer stabiele jurisdicties, nemen de mogelijkheden van de staat en de gemeente snel af. Verdere hervormingen in de ader van Rhode Island zijn vrijwel zeker - of de fiscale realiteit zal samengaan met hoofdstuk 9 van de Faillissementswetgeving om ze op de weg nog pijnlijker te hervormen.

Het Illinois Policy Center heeft al overwogen om over te gaan naar een model met vaste bijdragen als de enige manier om een dergelijk groot tekort op te lossen. Ja, het pensioeninkomen voor al deze staatswerkers moet ergens vandaan komen. In het kader van een puur gedefinieerd bijdrageplan zullen toekomstige werknemers het zelf moeten financieren - en het risico lopen dat de markt slechter presteert dan individuen, wat verwoestend zou kunnen zijn voor sommigen die slechte beleggingskeuzes maken. De grimmige keuze waarmee deze werknemers worden geconfronteerd, is de overgang van een systeem waarin hun pensioeninkomen theoretisch is gegarandeerd (totdat het faillissement plaatsvindt, zoals Detroit-werknemers nu leren) en een waarin hun inkomen niet gegarandeerd is.

Meer lezen van Investmentmatome: