Definitie & voorbeeld kopen en vasthouden |

Wat het is:

Koop is een beleggingsstrategie waarbij een belegger langetermijneffecten aanhoudt termijn, ongeacht kortetermijnfluctuaties op de markt.

Hoe het werkt (Voorbeeld):

Laten we aannemen dat u $ 100.000 te investeren heeft. Op basis van je omstandigheden, risicoaversie, doelen en belastingsituatie, leg je $ 50.000 van het geld in aandelen, $ 30.000 in obligaties, $ 10.000 in onroerend goed en $ 10.000 in contanten. Zo is 50% van de portefeuille in aandelen, 30% in obligaties, 10% in onroerend goed en 10% in contanten. Naarmate de tijd verstrijkt, kunnen de aandelen in de portefeuille zo veel in waarde stijgen dat de voorraadweging stijgt van 50% naar 70% en bijgevolg het aandeel van de andere activaklassen in de portefeuille vermindert.

In deze situatie de belegger kan een deel van de aandelen verkopen of effecten kopen in andere activaklassen om de portefeuille terug te brengen naar de oorspronkelijke weging (dit wordt vaak een constante-mix- of dynamische strategie genoemd). Als de belegger de portefeuille vaak opnieuw weegt, om de drie maanden, dan zou de belegger zich bezighouden met markttiming, tactische activaspreiding of actief beleggen. Bij beide soorten herbalanceringsbenaderingen moet de belegger overwegen of de inspanning en extra transactiekosten het rendement zullen verhogen. Als de belegger echter nalaat de portefeuille überhaupt opnieuw in evenwicht te brengen en de beleggingen effectief te laten doen wat ze willen, dan oefent de belegger een echte buy-and-hold-strategie uit. De buy-and-hold-strategie is niet volledig passief omdat tenzij de belegger aandelen van een indexfonds koopt, moet hij actief de effecten selecteren waarin hij belegt. Investeerders kopen en vasthouden zijn vaak afhankelijk van fundamentele analyse van het bedrijf achter een beveiliging, zoals de langetermijngroeistrategie van het bedrijf, de kwaliteit van zijn producten of de relaties van het bedrijf met het management bij de beslissing om te kopen of verkopen. Schommelingen op korte termijn, conjunctuurcycli, inflatie en reacties op nieuwe wetgeving hebben echter geen invloed op de investeerder in de buy-and-hold.

De actieve belegger maakt daarentegen vaak gebruik van kwantitatieve en technische analyse, inclusief ratio-analyse, aandelengrafiekanalyse en andere wiskundige metingen om te bepalen of ze moeten kopen of verkopen. De beleggingshorizon van de actieve belegger kan maanden, dagen of zelfs uren of minuten zijn.

Waarom is dit van belang:

Warren Buffett en andere succesvolle beleggers hebben verschillende redenen voor de buy-and-hold-strategie.

Ten eerste hechten veel investeerders zich aan de random walk-theorie die stelt dat effectenprijzen willekeurig zijn en niet worden beïnvloed door gebeurtenissen in het verleden. Burton G. Malkiel, professor in de economie van Princeton, bedacht de term in zijn boek uit 1973, Random Walk Down Wall Street. Het idee wordt ook wel de hypothese van de zwakke markteconomie genoemd. De centrale gedachte achter de theorie is dat het onmogelijk is om consequent beter te presteren dan de markt, vooral op korte termijn, waardoor een buy-and-hold beleggingsstrategie de beste manier is om het rendement te maximaliseren. Ten tweede, veel experts geloven dat wat een belegger koopt of verkoopt, belangrijker is dan wanneer hij het koopt of verkoopt. Omdat veel activaklassen samen stijgen en dalen, wordt het totale rendement van een portefeuille veel meer beïnvloed door de manier waarop de portefeuille wordt toegewezen dan door de specifieke gekozen effecten. Een bekend onderzoek uit 1986 door Brinson, Hood en Beebower bevestigde dat 95% van de tijd, asset allocatie, het rendement van een portefeuille bepaald in plaats van de gekozen specifieke effecten.

Ten derde is de buy en hold-strategie vaak goedkoper. Het kan belastingvoordelen hebben, omdat de IRS op lange termijn vermogenswinsten belast tegen een lager tarief dan kapitaalwinsten op korte termijn. Bovendien vereist de strategie minder handelscommissies en advieskosten, waardoor actieve beleggers vaak hogere rendementsvereisten moeten hebben om deze extra kosten te compenseren.