Het leven van een piraat voor mij ... Niet |

Hoewel ik moet toegeven dat ik me soms zorgen maak dat we het avontuur van het schip te dramatiseren, is er ook iets te zeggen voor de gelegenheidsherinnering dat het bouwen van een bedrijf, wanneer het goed gaat, kan best een avontuur zijn.

Michael Arrington, oprichter van TechCrunch, heeft Are You a Pirate gepost? tijdens het weekend, een doordachte viering van het avontuur van het schip. In tegenstelling tot gewone mensen zegt hij:

s zijn echter allemaal verknald. Ze hoeven niet voor risico's te worden beloond, omdat ze feitelijk uit het risico komen. Met andere woorden, ze houden van avontuur.

Daar ben ik het zelf niet helemaal mee eens - het komt niet overeen met mijn eigen ervaring - maar Michael Arrington heeft het recht verdiend om dat te zeggen. Hij heeft zijn bijdrage betaald. Zoals hij uitlegt:

In mijn jeugd was ik bedrijfsjurist en verdiende ik een heel mooi salaris voor het vertegenwoordigen van technologie-startups in Silicon Valley. Er was een goede kans dat ik na zeven tot acht jaar partner zou worden en misschien wel een miljoen dollar per jaar zou verdienen tegen de tijd dat ik 40 was. Ik hoefde alleen maar hard te werken en klanten binnen te halen. Ik was goed in beide.

Maar ik verliet de wet na amper drie jaar om deel te nemen aan een startup. En de reden dat ik het deed was avontuur. Ik wilde in de game zijn, niet alleen maar kijken. Mijn ouders dachten dat ik gek was. Ze hebben nog steeds geen idee wat ik doe voor de kost, en ze waren eerlijk gezegd pissig dat ik hun geld besteedde aan het behalen van een diploma in de rechten, alleen om het weg te gooien voordat ik 30 was. Maar ik deed het, hoe dan ook. En toen verliet ik dat bedrijf na een jaar om mijn eigen bedrijf te starten. En sindsdien heb ik nooit meer gekeken. Dat eerste bedrijf dat ik begon verdiende veel geld voor de durfkapitalisten - bijna $ 30 miljoen - maar bijna niets voor de oprichters. De bedrijven die ik daarna ben begonnen, varieerden van mislukkingen tot middelmatige successen. Maar op geen enkel moment heb ik ooit overwogen om een ​​"echte baan" te krijgen. Dat voelde als een zwart-witwereld en ik wilde technicolor. Ik haat het ook voor andere mensen te werken omdat ik er slecht in ben.

Waarom de (zij het wat) onenigheid? Ik denk dat dat komt omdat ik altijd het plan gebruik om het risico te beheersen. Ik vind het leuk om een ​​bedrijf op te bouwen en dingen te laten gebeuren, maar het risico is een noodzakelijk nadeel, niet het punt.

Maar volgens Michael Arrington zijn het piraten omdat ze van risico houden.

Waarom kwamen sommige mensen terug in de 17e eeuw, of wanneer, worden piraten? De waarschijnlijke uitbetaling was verschrikkelijk, stel ik me voor. Er is een kleine kans dat je een fortuin verdient met een prijs, en een zeer grote kans dat je zou verdrinken, of opgehangen, geschoten of wat dan ook. En leven op een klein schip met honderd andere jongens moet hebben gezogen, zelfs voor de kapitein. Maar in mijn fantasiepiratenwereld hadden deze jongens gewoon echt de risico-aversie-algoritmen ingepalmd. In tegenstelling tot de meeste andere mensen, waren ze eigenlijk dol op dat risico. Het potentieel voor rijkdom was slechts een argument voor de onderneming. Maar de echte uitbetaling was het piratenleven zelf. Dus ik ben, niet zo succesvol als sommigen geweest, maar ik heb een gezin overleefd en opgevoed en ik zou als piraat hebben gefaald. Wonen op het schip met honderd andere jongens zou verschrikkelijk zijn geweest, maar ik zou een van degenen zijn die verdronken, of was opgehangen, of geschoten of wat dan ook.

Ik wilde doen wat ik leuk vond, en genoeg geld verdienen, en heb tijd over voor familie. Ik heb veel gepland. En ik nam risico's wanneer ik moest, maar omdat de beloningen de moeite waard waren, of zo leek het op dat moment. Toch is het goed, terwijl ik dit schrijf (gistermiddag) is het Halloween en piraat klinkt best goed momenteel. Dus eindig ik met de opwindende conclusie van Michael Arrington:

Er zijn veel dingen die ik waarschijnlijk nooit in dit leven zal meemaken. Militair gevecht. Dictator zijn van een klein centraal-Amerikaans land. Een basketbal dopen. Een beroemde rockster zijn. Of lopen op Mars. Maar één ding dat ik ben geweest en altijd zal zijn, is een. En verdomme, dat voelt best goed. Want als ik nu een advocaat was, zelfs een rijke advocaat, had ik me altijd afgevraagd of ik het in zich had om iets avontuurlijks met mijn leven te doen dan voor iemand anders te werken. En daarmee bedoel ik zeg, als je het doet, doe het dan op jouw manier: niet van hem, niet van mij. Arggh.