IMF-definitie en voorbeeld van het Internationaal Monetair Fonds (IMF)

is de centrale instelling die het internationale monetaire stelsel belichaamt en bevordert een evenwichtige expansie van de wereldhandel, verminderde handelsbeperkingen, stabiele wisselkoersen, minimale onevenwichtigheden in de handel, het vermijden van valutadevaluaties en het corrigeren van betalingsbalansproblemen. Het IMF heeft als doel internationale financiële crises te voorkomen en te verhelpen door landen aan te moedigen een gezond economisch beleid te voeren. Vanwege zijn omvang is het IMF ook een forum voor discussie over het wereldwijde economische beleid.Het IMF heeft zijn hoofdkantoor in Washington, DC, maar heeft kantoren in Parijs, Tokio, New York en Genève.

Hoe het werkt (voorbeeld):

Het IMF werd formeel opgericht in december 1945 met 29 lidstaten nadat het was verwekt tijdens onderhandelingen over de Bretton Woods-overeenkomst in 1944. Oorspronkelijk was het belast met het vaststellen van wisselkoersen na de Tweede Wereldoorlog via regulering van tarieven tussen de lidstaten.

Tussen 1944 en 1971, werkte het grootste deel van de wereld onder een vast wisselkoerssysteem, dat van elk land eiste dat het een reservesaldo van andere valuta's handhaafde om tijdelijke vraag- en aanbodproblemen te doorstaan. Daarom eiste het IMF dat elk lidland geld deponeerde in een rente-reservefonds. Het IMF leende deze fondsen vervolgens uit aan landen met betalingsbalansproblemen.

Vandaag de dag promoot het IMF zijn doelstellingen door toezicht en overleg met de lidstaten in plaats van regulering. Het biedt nog steeds kortlopende leningen aan lidstaten met betalingsbalansproblemen, en landen die hulp zoeken moeten bepaalde drempels bereiken of overschrijden die verband houden met inflatiecijfers, begrotingstekorten, geldvoorraden en politieke stabiliteit.

Mechanica van het IMF

Het IMF wordt bestuurd door een raad van gouverneurs, die beslissingen neemt over belangrijke beleidskwesties maar de dagelijkse besluitvorming delegeert aan de raad van bestuur. Alle lidstaten zijn vertegenwoordigd in de raad van bestuur, die eenmaal per jaar bijeenkomt. Elk lidland benoemt een gouverneur en een alternatieve gouverneur om het te vertegenwoordigen bij het IMF. De gouverneurs zijn meestal de ministers van financiën of gouverneurs van hun centrale banken. Het 24-koppige bestuur van het IMF wordt voorgezeten door een afgevaardigd bestuurder. De gedelegeerd bestuurder wordt om de vijf jaar door de raad van bestuur gekozen en drie adjunct-directeuren, elk afkomstig uit een andere regio van de wereld, rapporteren aan de algemeen directeur.

De raad van bestuur komt driemaal per week bijeen en de vijf van het IMF De grootste aandeelhouders (de Verenigde Staten, Japan, Frankrijk, Duitsland en het Verenigd Koninkrijk) en China, Rusland en Saoedi-Arabië hebben elk een zetel in het bestuur. De andere zestien bestuurders worden door groepen landen voor twee jaar gekozen.

Er zijn verschillende commissies binnen het IMF. Het Internationaal Monetair en Financieel Comité, een comité van de raad van gouverneurs, komt tweemaal per jaar bijeen om beleidskwesties met betrekking tot het internationale monetaire stelsel te evalueren. Het IMF Development Committee, dat is samengesteld uit leden van de raden van bestuur van zowel het IMF als de Wereldbank, adviseert en rapporteert aan de IMF-gouverneurs over aangelegenheden met betrekking tot ontwikkelingslanden.

Het IMF heeft een gewogen stemsysteem dat geeft meer stemmen aan landen met grotere economieën. Volgens het IMF zijn de meeste beslissingen echter niet gebaseerd op formele stemming, maar op consensus.

Het IMF wordt gefinancierd door de abonnementen die landen betalen bij toetreding tot het IMF of wanneer hun abonnementen worden verhoogd. Leden betalen 25% van hun inschrijvingen in speciale trekkingsrechten (SDR's) of in belangrijke valuta. Het IMF kan een beroep doen op de resterende 75% voor zover nodig voor leningen.

Het IMF bepaalt het inschrijvingsbedrag van een land op basis van zijn relatieve omvang in de wereldeconomie. Het IMF kan geld lenen om het ontvangen geld van abonnementen aan te vullen. In het algemeen kan het IMF geld lenen van verschillende landen die deelnemen aan een van de twee permanente leningsovereenkomsten met het IMF.

IMF-operaties

Het IMF volgt de economische en financiële ontwikkelingen en het beleid in de lidstaten en op mondiaal niveau en geeft vervolgens beleidsadviezen aan zijn leden op basis van zijn waarnemingen en ervaringen. Het IMF-advies richt zich over het algemeen op macro-economische regulering, regulering van de financiële sector en structureel beleid. Om dit te doen, maakt het IMF gebruik van drie soorten bewaking: landtoezicht, wereldwijde bewaking en regionale bewaking. Tijdens landtoezicht, dat jaarlijks plaatsvindt, bezoekt een team van economen een lidstaat om gegevens te verzamelen, beleid te onderzoeken en een ontmoeting te hebben met overheids- en bankambtenaren. Het team legt zijn bevindingen voor aan de raad van bestuur van het IMF, die aanbevelingen doet aan het land. De wereldwijde bewakingsfuncties van het IMF draaien om de publicatie van de rapporten

World Economic Outlook

en

Global Financial Stability

die twee keer per jaar worden uitgegeven. Regionale surveillance gebeurt meestal binnen een reeks interne IMF-discussies over ontwikkelingen in bepaalde regio's of binnen groepen landen. Het IMF biedt ook technische hulp en training aan marktdeelnemers en regeringen van lidstaten. Dit komt vaak in de vorm van advies over bankregulering, belastingadministratie en budgetformulering, en het beheer van statistische gegevens en het opstellen of herzien van wetgeving. Ze bieden ook trainingscursussen voor ambtenaren van de regering en de centrale bank.

Een van de grootste functies van het IMF is het lenen van geld aan leden in nood. Als een land geen betalingen aan andere landen kan verrichten zonder 'maatregelen te nemen die de nationale of internationale welvaart vernietigen', zoals het implementeren van handelsbeperkingen of het devalueren van zijn valuta, kan het geld lenen bij het IMF. Wanneer het IMF een land geld leent, vereist het vaak dat de lener een programma volgt dat gericht is op het voldoen aan bepaalde kwantificeerbare economische doelen, die worden beschreven in een intentieverklaring van de leenende regering aan de managing director van het IMF. IMF-leningen worden niet verstrekt om bepaalde projecten of activiteiten te financieren, maar worden verstrekt om de algehele economische gezondheid van een land te bevorderen. De duur, betalingsvoorwaarden en uitleenvoorwaarden variëren van geval tot geval. Het IMF brengt kredietnemers een marktgerelateerde rente in rekening en vereist ook servicekosten en een terugbetaalbare bereidstellingsprovisie. Landen met lage inkomens betalen slechts 0,5% rente per jaar. Het IMF leent ook geld aan landen die plotselinge verliezen lijden aan financieel vertrouwen, zoals na natuurrampen of oorlogen, om de verspreiding van financiële crises die uit die landen voortvloeien. Er zijn vijf belangrijke faciliteiten van waaruit het IMF leningen verstrekt: IMF Stand-by-regelingen (voor kortlopende leningen), de Extended-Fund Facility, de faciliteit voor armoedebestrijding en groei, de aanvullende reservefaciliteit en de Exogenous Shocks Facility. Wanneer een land leent van het IMF, worden de opbrengsten gestort in de centrale bank van het land. De terugbetalingsperiode varieert voor elke lening, maar de looptijd loopt gewoonlijk van zes maanden tot maximaal tien jaar. De internationale gemeenschap legt aanzienlijke druk op een lener om het IMF terug te betalen, zodat die fondsen beschikbaar zijn voor andere landen, en het IMF is op zijn beurt ijverig om tijdig te betalen om zijn status als preferente crediteur te behouden. Waarom het belangrijk is: Het

IMF , net als de Wereldbank, is een van de machtigste en meest controversiële wetgevingsorganen ter wereld. De doelstellingen van het IMF zijn gericht op macro-economische prestaties en beleid, terwijl de Wereldbank zich richt op economische ontwikkeling op de lange termijn en op armoedebestrijding. Het IMF werkt actief samen met de Wereldbank, de Wereldhandelsorganisatie, de Verenigde Naties en andere internationale instanties die belang stellen in de internationale handel. Of het IMF werkelijk de internationale economie ten goede komt, is het onderwerp van veel debat.. Veel van de kritiek richt zich op de vereisten van het IMF om bepaalde economische beleidsmaatregelen te nemen om IMF-leningen te ontvangen, wat arme landen ertoe kan aanzetten om sociale zorgen te negeren om hieraan te voldoen. Supporters merken op dat het IMF de economische en financiële integratie-effecten van globalisering versterkt en helpt landen met een laag inkomen profiteren van globalisering door de ontwikkeling van duurzaam economisch beleid en schuldvermindering in de armste landen. Ze stellen ook dat IMF-goedkeuring vaak aangeeft dat het economisch beleid van een land gunstig is, wat beleggers en andere regeringen gerust kan stellen en motiveert die mogelijk extra financiering verstrekken aan het land in nood. Dit trekt niet alleen kapitaal aan, het voorkomt ook dat investeerders geld opnemen uit een economie, wat voor dat land en mogelijk ook voor andere landen extra leed zou kunnen veroorzaken.