Hoe we college financieren, heeft invloed op de werkelijke kosten van hoger onderwijs: een blik op het Amerikaanse versus Australische studieleningenstelsel
Lynx-Webinar met Nico Inberg (IEX Premium)
"Wat kunt u zeggen om me gerust te stellen … dat ik mezelf voldoende kan ondersteunen nadat ik ben afgestudeerd?"
-Jeremy Epstein, 20-jarige bewegingswetenschapper aan de universiteit van Adelphi, stelde de eerste vraag tijdens het tweede presidentiële debat van 2012.
In zijn reactie op Jeremy wees gouverneur Romney terecht erop dat er twee manieren zijn om dit probleem aan te pakken. De ene is door het creëren van banen. De andere is door de kosten van het hoger onderwijs. Helaas heeft Romney toen verwezen naar een Massachusetts-programma dat studiebeurzen geeft aan studenten die in de top 25% van het eindexamen van de staat een cijfer behalen. Hoewel dat wat financiële lasten voor top middelbare scholieren kan verlichten, is het geenszins een systeemoplossing, omdat het niets biedt voor de andere 75% van de studenten.
Investeringen in menselijk kapitaal zijn bijzonder uitdagend. Voor de lener is het onzeker of hij goed zal zijn in de vaardigheid die hij wenst te verwerven en onzeker is welke vaardigheden in de toekomst zullen worden gewaardeerd. Anders dan op de kapitaalmarkt, waar een individu zijn posities kan diversifiëren om risico's te beperken, moet een individu op de arbeidsmarkt beslissingen nemen over de werkgelegenheid met langdurige gevolgen en beperkte mogelijkheden om te diversifiëren. Voor de geldschieter, is het ook onzeker of de lener genoeg inkomen zal verdienen om zijn lening terug te betalen. Maar er is de extra zorg dat als hij dat niet doet, er geen onderpand is dat hij kan overnemen. Dit zou in het beste geval een dienstbaarheid zijn; in het ergste geval, slavernij.
Als antwoord op deze uitdagingen hebben de VS en Australië verschillende benaderingen van financiering voor hoger onderwijs genomen. In de Verenigde Staten stellen hogescholen en universiteiten collegegeld samen met een kleine prijsdifferentiatie op basis van de waarde van het diploma dat men zoekt. Jeremy's oefenwetenschappen-graad zou hem hetzelfde hebben gekost als een economie, ondanks de verschillende waarde van de graden.
Om studenten te helpen bij het financieren van hun onderwijs, biedt de Amerikaanse overheid subsidies en leningen op basis van financiële behoeften. De leningen zijn meestal niet-verrekenbaar, wat betekent dat ze niet kunnen worden verlaagd of geëlimineerd in een faillissement. Studenten kunnen opschorting of aflossingsvrije perioden aanvragen, maar tijdens deze periode blijven de rente en kosten accumuleren.
Onder het Amerikaanse systeem, th Hoe langer het duurt om het diploma te betalen, hoe hoger de studiekosten. Voor studenten uit arme gezinnen of voor mensen met een lager betalende carrière, dit botst het rendement dat ze anders op hun diploma zouden krijgen. Dit creëert een rem op sociale mobiliteit.
Het Australische systeem ziet er heel anders uit. Graden zijn geprijsd op een combinatie van hun marktwaarde en nationale prioriteiten. Hoog-terugkerende medische, juridische en economische graden bijvoorbeeld kosten ~ 1,7x meer per termijn dan lager rendement op het gebied van onderwijs en verpleegkunde. Australië bepaalt verder nationale prioriteiten - in wiskunde, statistiek en wetenschap - en prijzen deze nationale prioriteitsgraden zelfs lager dan de niveaus voor verpleegkunde en onderwijs.
Australische studenten hebben drie opties om hun graden te betalen:
- Ze kunnen vooraf collegegeld betalen met een korting van 10%;
- Betaal een deel vooraf met een korting van 10% en de rest in voorwaardelijke leningen; of
- Betaal het geheel in voorwaardelijke leningen.
Een inkomensafhankelijke lening is hoe het klinkt - een lening waarvan de terugbetalingsvoorwaarden variëren met het inkomen van een lener.
Australische studenten beginnen hun leningen niet terug te betalen totdat hun inkomen hoger is dan US $ 51.135. Als hun inkomen daalt omdat ze teruggaan naar de graduate school of geen baan of een andere reden kunnen vinden, betalen ze niets totdat hun inkomen weer boven deze drempel is. Geen kosten of rente verzamelen zich gedurende deze tijd. Wanneer het inkomen boven de vereiste drempel ligt, varieert de terugbetaling van 4% tot 8% van het inkomen, stijgend naarmate het inkomen toeneemt. Vanwege dit, hoe meer geld een lener verdient, hoe sneller hij zijn lening betaalt.
Australische studieleningen zijn geïndexeerd aan hun consumentenprijsindex en hebben daarom een reële rente van 0%. Maar vanwege de tijdswaarde van geld is een dollar van vandaag morgen meer waard dan een dollar. De tijdwaarde van geld betekent dat hoe langer een lener nodig heeft om zijn diploma af te betalen (op een lening met een reële rentevoet van nul), de minder de studiekosten. Onder het Australische systeem zijn degenen die het langst duren om terug te betalen en dus minder te betalen degene die het minst verdienen.
Figuur A: Echte kosten van een universiteitslening van $ 25.000 onder Amerikaanse en Australische systemen
We zijn allemaal geboren met een begiftiging van menselijk kapitaal dat niet van onszelf was. We kunnen het verbeteren. Maar we moeten investeren om dat te doen, vaak zonder kennis van hoe de toekomst eruit zal zien of dat we goed zijn in de vaardigheid waarin we investeren. Een financieel systeem voor hoger onderwijs kan agnostisch zijn wat betreft loopbaanbeslissingen of duidelijke signalen geven over de levensvatbaarheid van een graad op de markt. Een financieel systeem van het hoger onderwijs kan dingen gemakkelijker maken wanneer de tijden moeilijk zijn of de zaken moeilijker kunnen maken in moeilijke tijden. Uit de Australische ervaring blijkt dat het Amerikaanse systeem voor hoger onderwijs meer kan doen om de vraag van Jeremy te beantwoorden.
--------
Sarah Dillard is expert op het gebied van menselijk kapitaal in Washington, DC. Haar geschriften zijn te vinden bij A Human Capitalist. Ze werkt momenteel voor een venture capital-klant en adviseert hen over hun investeringen in onderwijs. Ze was eerder medeoprichter van het National Math and Science Initiative en diende als speciaal adviseur voor de Amerikaanse adjunct-secretaris voor planning, evaluatie en beleidsontwikkeling. Ze is afgestudeerd aan Duke University, de Harvard Kennedy School en de Harvard Business School. Ze begon haar carrière bij Bain & Company.
