Waarom Durbin het recht heeft om studenten te debiteren

Vorige week schreven senator Dick Durbin (D-IL, bekend van Durbin Amendment) en vertegenwoordiger George Miller (D-CA) de ambtenaren van het GVBB en het ministerie van Onderwijs om financiële overeenkomsten tussen universiteiten en bedrijven die financiële steunbetalingen betalen, te onderzoeken. En ze hebben gelijk: als het uitbetalingsbedrijf Higher One een voorbeeld is, brengen debetkaarten voor studenten zowel belangenconflicten als hoge kosten met zich mee.

Wat is uitbetaling van financiële hulp?

Als een student financiële steun ontvangt die hoger is dan zijn collegegeld, heeft hij recht op het saldo. Dit gebeurt het vaakst in community colleges, waar het collegegeld aanzienlijk lager is. Traditioneel zouden scholen cheques moeten terugbetalen, geconfronteerd met hoge kosten en dringende deadlines. In deze markt stap financiële steun uitbetalingsbedrijven. Tegen een vergoeding zullen ze het teveel aan collegegeld van de student terugbetalen (bijvoorbeeld op een betaalpas). Hun vergoeding bespaart de universiteit geld en hoofdpijn bij het uitdelen van restituties, en het bedrijf int de inkomsten uit interbancaire vergoedingen en van studenten bovenop hun servicetoeslag.

Waarom Durbin en Miller op hun hoede zijn

In hun brief aan Richard Cordray, directeur van het CFPB, en Kathleen Tighe, inspecteur-generaal van het ministerie van Onderwijs, citeerden de congresleden bezorgdheden, waaronder:

• ATM-kosten, inclusief balansonderzoek en kosten voor opname buiten het netwerk;
• Kosten per transactie;
• Weinig geldautomaten op de campus, waardoor studenten kosten buiten het netwerk moeten maken; en
• Gelieerde relaties met universiteiten die niet naar behoren worden bekendgemaakt.

Dat zou goed moeten zijn. Zoals Investmentmatome vorig jaar meldde, verdient een belangrijk financieel uitbetalingsbedrijf, Higher One, aanzienlijke inkomsten uit de kosten voor kaarthouders. Hier is de hogere, door de cijfers:

• Omzet
• $ 44: Hogere inkomsten uit hogere vergoedingen per student per jaar (Investmentmatome-analyse van de financiële rapportage van H1)
• 0,1%: in 2009 stemde Higher One ermee in om Southern Oregon University 0,1% van het transactievolume van studenten te betalen - wat de universiteit ertoe aanzet studenten te betalen met H1-kaarten, en hun studenten te laten blijven gebruiken
• Diensten
• 520: Campussen gebruiken hogere
• 600: bij benadering het aantal hogere één geldautomaten in het hele land
• honoraria:
• $ 0,50: PIN-transactiekosten voor OneAccount.
• Merk op dat veel studenten - en anderen - niet weten dat ze bij de kassa "sign" kunnen kiezen in plaats van hun pincode in te voeren.
• $ 2,50: de Out-of-Network ATM-kosten van de OneAccount, exclusief toeslagen voor geldautomaten
• Merk op dat de enige manier om contant geld gratis op te nemen is door een hogere ATM te gebruiken, die weinigen en ver tussenin zijn. Er is een out-of-network pinautomaat en een pincode voor transactiekosten als de student probeert geld terug te krijgen in een winkel.
• $ 10: H1 rekent een inactiviteitsvergoeding van maximaal $ 10 als het account zes maanden of langer inactief is
• H1's volledige kostenplanning

Kaarten met studentenpassen vormen een leidraad: er is geen gratis lunch. Voor universiteiten zijn diensten zoals Higher One's een waardevolle propositie. Over het algemeen kost het overdragen van overmatige financiële hulp $ 20 per student, volgens een woordvoerster van Higher. Hogere, aan de andere kant, berekent slechts $ 44 - en dat is vóór overeenkomsten voor het delen van opbrengsten. Maar in dit geval is wat het beste is voor de universiteit niet noodzakelijk wat het beste is voor de student.

Producten worden verkocht aan onervaren en vertrouwende studenten

Hoewel vaak gemaakte vergoedingen voor basisdiensten verontrustend zijn, zijn de verborgen verhoudingen die de student omzeilen misschien ook zo. Neem bijvoorbeeld de staat North-Carolina-U.S. Bank WolfPack-kaart die fungeert als een studenten-ID en een bankpas. Het laadt:

• $ 1 voor een pinautomaat
• $ 1 voor een kaart-naar-kaart-overdracht
• $ 1 voor een niet-Amerikaanse bankoverschrijving of bankpas
• $ 2 per maand inactiviteit, geactiveerd na 6 maanden
• $ 15 om het resterende bedrag per cheque te ontvangen wanneer u het account sluit

Deze semi-verborgen kosten zijn vaak problematisch. Of mensen realiseren zich niet dat ze worden aangeklaagd, of ze begrijpen niet welke activiteiten kosten veroorzaken. Studenten kunnen ook bijzonder kwetsbaar zijn voor de overtuiging dat niet-standaard gebruikstarieven nooit op hen van toepassing zullen zijn.

De Credit CARD Act van 2009 verbood banken om creditcards op de campus te verkopen. Dat weerhield hen natuurlijk niet van het in de handel brengen van betaalrekeningen. Maar een exclusieve afspraak met een financiële instelling die de kosten van de school naar de studenten verschuift, lijkt nog meer een schending van de geest van de wet te zijn.

Durbin en Miller pleiten voor regulering en transparantie

Onze positie op prepaid-betaalpassen is dat eerlijke en transparant geprijsde producten een waardevolle plaats kunnen innemen in het financiële systeem. Duidelijkheid en educatie zijn nog belangrijker wanneer studenten betrokken zijn, en vooral wanneer het een vertrouwde instelling is die de kaart promoot. Daartoe juichen we de oproepen van Durbin en Miller voor het CFPB en het ministerie van Onderwijs om te onderzoeken:

• Wat de kosten zijn, en hoeveel de gemiddelde student betaalt,
• Of er voldoende studentenbescherming op de kaart staat,
• Als universiteiten worden geconfronteerd met een belangenconflict en of de relatie op de juiste manier wordt bekendgemaakt, en misschien wel het belangrijkst:
• Of studenten "voldoende op de hoogte zijn van alle functies van de financiële producten … en voldoende ruimte krijgen om er niet mee akkoord te gaan".

Hoewel betere uitbetalingssystemen voor financiële steun uiteindelijk zowel studenten als universiteiten kunnen helpen, zal dit niet gebeuren tot we een transparante dialoog hebben tussen studenten en scholen, banken en toezichthouders.