Te groot om te falen - Waar staan ​​we?

Federale regelgevers staan ​​klaar om grote banken een aantal grote eisen te stellen om de economie te beschermen tegen een toekomstige financiële crisis zoals die de recessie van 2008-2009 heeft veroorzaakt, beschouwd als de grootste sinds de Grote Depressie.

Amerikaanse toezichthouders hebben onlangs nieuwe regels onthuld die de acht grootste Amerikaanse banken verplichten het kapitaalniveau te verhogen met een gecombineerde $ 68 miljard in een poging om banken te laten vertrouwen op financieringsbronnen zoals eigen vermogen, in plaats van schulden.

Het belangrijkste deel van het plan vereist dat elke grote bank kapitaalreserves aanhoudt die gelijk zijn aan 5% van de totale activa. Verzekerde bankdochters, die doorgaans risicovollere leningen verstrekken, zouden hun kapitaal moeten verhogen tot 6% van het totale vermogen. Kleinere banken zouden 3% van de activa in kapitaal moeten hebben.

De acht grote banken, waaronder JP Morgan Chase, Citigroup, Bank of America, Wells Fargo, Goldman Sachs, Morgan Stanley, Bank of New York Mellon en State Street, moeten de wijzigingen tegen 2018 implementeren.

Nadat de regelwijzigingen waren aangekondigd, zei Fed-voorzitter Janet Yellen dat de Fed de waarschijnlijke effecten van het opleggen van striktere regels aan banken onderzoekt. In een toespraak stelde Yellin voor dat de huidige kapitaalregels niet alle dreigingen aanpakken. De eis dat de acht grootste banken, die te groot worden genoemd om te falen, meer kapitaal aanhouden, waakt niet over risico's die naar kleinere banken kunnen doorsijpelen, zei ze. Dus de Fed denkt na over welke verdere maatregelen nodig kunnen zijn, waaronder vereisten die breder kunnen worden toegepast op regionale banken en niet-bancaire financiële instellingen, voegde ze eraan toe.

De term 'te groot om te falen' werd een populaire verwijzing naar financiële instellingen in de periode 2008-2009 die als zo complex en met de bredere economie werden verbonden dat hun falen rampzalig zou zijn. Het geloof in het concept te groot om te falen leidde tot reddingsoperaties van financiële instellingen zoals Wells Fargo, Bank of America, Morgan Stanley en Goldman Sachs. Een instelling die niet als te groot werd beschouwd om failliet te gaan, was Lehman Brothers, die in september 2008 faillissement aanvraagde. Omdat hij geen koper kon vinden, werd Lehman uiteindelijk geliquideerd.

Sommige analisten zijn van mening dat hoe meer regelgeving op de grote banken wordt toegepast, hoe groter de prikkel is voor niet-banken en enkele kleinere banken om zich aan de regels te houden.

Karen Shaw Petrou, analist bij Federal Financial Analytics in Washington, vertelde de Associated Press dat "de dreiging bestaat dat als alles wat je doet de grote banken reguleert, het risico zich naar de niet-banken zal verplaatsen."

Dit was een groot deel van het probleem dat tot de recessie leidde. Subprime-hypotheekverstrekkers begonnen zich te houden aan lagere kredietnormen en risicovollere leningen aan te bieden. Het aantal subprime-hypotheken bestond in het verleden voor 8% uit hypotheken, maar dat aantal steeg in de periode 2004-2006 tot 20%, wat leidde tot de Grote Recessie. Een aanzienlijk aantal subprime-hypotheken, ongeveer 90% in 2006, waren instelbare rentehypotheken (ARM's).

Toen de tarieven voor die ARM's stegen, worstelden huiseigenaren met de hogere betalingen en uiteindelijk leidde dit tot een stijging van de hypothecaire wanbetalingen en gedwongen verkopen die de recessie teweegbrachten. Uiteindelijk beïnvloedde hetzelfde type risicovolle kredietverlening de grotere banken, waardoor de kredietvoorwaarden werden aangescherpt, wat leidde tot een kredietcrisis. Later, de grote banken die de overheid zag als te groot om te mislukken accepteerde reddingsgeld.

Omdat kleinere financiële instellingen zoals regionale banken of de lokale bank of kredietunie geen reddingsoperaties hebben ontvangen, hebben zij echter ook geleden en blijven ze worstelen om weer op de been te komen. Hoge werkloosheidscijfers die een van de uitkomsten van de recessie vormden, betekende dat minder mensen leenden van hun gemeenschapsbank, kredietunie of zelfs regionale banken, wat een negatief effect op deze banken had.

Naarmate het bankwezen verandert en de economie zich na de recessie aanpast aan een nieuw normaal niveau, zoeken meer financiële instellingen naar klanten voor allerlei zaken, van hypotheken tot betaalrekeningen.

Klanten hebben een ruime keuze aan bankopties en ondanks nieuwe regels wenden velen zich af van de grote banken, die sommige klanten, en zelfs veel toezichthouders, als te groot beschouwen om te falen, te groot om te herstellen.

Hoewel de nieuwste bankwetgeving probeert een nieuwe financiële crisis te voorkomen door strengere controles op de grote banken te plaatsen, waren er veel kwesties die uiteindelijk hebben bijgedragen aan de Grote Recessie van 2008-2009. Door de nieuwe regelgeving goed te keuren, streeft de Fed ernaar om ervoor te zorgen dat banken bestand zijn tegen ernstige verliezen. Ondertussen blijven toezichthouders wegen verkennen om meer controle te krijgen over een markt die tegen de kleinere instellingen kan worden gestapeld.

Afbeelding van bankgebouw via Shutterstock.