Faillissementsdefinitie & voorbeeld |

Wat het is:

Faillissement is een juridisch proces waarbij een lener activa beschermt en / of liquideert om schulden terug te betalen.

Hoe het werkt (Voorbeeld):

Over het algemeen zijn er drie soorten faillissementen, elk vernoemd naar een deel van de Amerikaanse faillissementswetgeving. In de meeste gevallen dient een debiteur een verzoekschrift in bij de lokale faillissementsrechtbank. Openbare bedrijven moeten ook een formulier 8-K indienen bij de Securities and Exchange Commission (SEC) om aandeelhouders op de hoogte te stellen van de faillissementsprocedure. De schuldenaar moet de rechtbank voorzien van financiële en fiscale informatie, evenals een lijst met schuldeisers en openstaande schulden. Voor individuen kunnen rechtbanken ook een bewijs verlangen dat de persoon credit counseling heeft gekregen. Het indienen van de faillissementsaanvraag stopt vaak automatisch de meeste incasso-acties tegen de schuldenaar, waaronder rechtszaken, garanties en telefoontjes. Alimentatie, kinderbijslag en studieleningen kunnen over het algemeen niet in een vorm van faillissement worden gelast, en de meeste vonnissen tegen de schuldenaar ook niet voor criminele handelingen.

Nadat de rechtbank het verzoekschrift heeft ontvangen, stelt het gewoonlijk een onpartijdige curator aan die de schuldeisers en werkt samen met de debiteur om een ​​aflossingsplan te ontwikkelen. De rechtbank moet het plan vaak goedkeuren voordat de trustee kan doorgaan. De schuldenaar verricht vervolgens betalingen aan de trustee, die het geld aan crediteuren uitdeelt.

Hoofdstuk 11

Over het algemeen is hoofdstuk 11 bedoeld voor bedrijven, niet voor particulieren. Dit betekent niet dat het verboden is voor individuen, maar het betekent wel dat het indienen van hoofdstuk 7 of hoofdstuk 13 vaak gemakkelijker en gunstiger is voor individuen. Meestal zijn individuen die eenmanszaken, partnerschappen of andere bedrijven beheren die nauw verweven zijn met hun persoonlijke vermogen de beste kandidaten voor hoofdstuk 11. Uiteindelijk beslist een rechter onder hoofdstuk 11 of hij de schuld van een persoon moet voldoen. De rechter kan de kwijting weigeren als de schuldenaar nalaat adequate bescheiden bij te houden, het verlies van activa niet kan verklaren, een misdrijf heeft begaan, gerechtelijke bevelen heeft overtreden of geen credit counseling heeft gezocht.

Voor bedrijven, de Amerikaanse curator (het faillissement) afdeling van het ministerie van Justitie) zal een of meer commissies benoemen die de schuldeisers en aandeelhouders van een bedrijf vertegenwoordigen. De commissies onderhandelen met het bedrijf om te proberen zo veel mogelijk van hun geld terug te krijgen, en dit proces kan maanden duren. De schuldeisers, aandeelhouders en de faillissementsrechtbank moeten het reorganisatieplan goedkeuren (in sommige gevallen stemmen de aandeelhouders over het plan), maar de rechtbank kan vaak iedereen overrulen en het plan toch goedkeuren. De SEC herziet ook het plan om ervoor te zorgen dat de openbaarmaking adequaat is en voldoet aan de wet.

Hoofdstuk 11 staat het bestaande management toe om het bedrijf voort te zetten (dit wordt aangeduid als "debiteur in bezit"), maar de faillissementsrechtbank moet goedkeuren belangrijke beslissingen, zoals de verkoop van een divisie. Tijdens een faillissement hoeft het bedrijf meestal geen rente-, hoofdsom- of dividenduitkeringen te betalen voor een van zijn effecten.

De anciënniteit van geldschieters wordt erg belangrijk in hoofdstuk 11. Lenders wiens schuld wordt gedekt door onderpand worden meestal als eerste terugbetaald, gevolgd door de ongedekte kredietverstrekkers en ten slotte de aandeelhouders. Het reorganisatieplan kan bedrijven ook toestaan ​​geldschieters met aandelen te betalen (wat aanzienlijk minder kan zijn).

Hoofdstuk 7

Partijen, partnerschappen of bedrijven kunnen een faillissement aanvragen op grond van hoofdstuk 7. De meeste bedrijven dienen hoofdstuk 7 niet in voordat ze zijn was niet succesvol met een Chapter 11-aanvraag, waarmee ze het bedrijf kunnen herstructureren en het vermogen om schulden te lossen herstellen. In hoofdstuk 7 houdt een bedrijf op te werken en zorgt de aangestelde beheerder voor liquidatie van de activa van de onderneming om zijn schulden af ​​te lossen. Uiteindelijk beslist een rechter voor individuele personen om schulden af ​​te lossen. De rechter kan de kwijting weigeren als de schuldenaar nalaat adequate bescheiden te bewaren, het verlies van activa niet adequaat kon verklaren, een misdrijf had begaan, gerechtelijke bevelen niet gehoorzaamde of niet naar kredietadvisering vroeg.

De wet werkt om te voorkomen dat mensen hoofdstuk 7 alleen indienen om te voorkomen dat een schuld wordt terugbetaald. Dit is de reden waarom niet alle personen in aanmerking komen voor hoofdstuk 7, vooral niet voor degenen met een hoog maandelijks inkomen of die voornamelijk zijn opgezadeld met consumentenschulden (d.w.z. creditcardschuld). Als de persoon niet in aanmerking komt voor hoofdstuk 7, wordt de zaak meestal een hoofdstuk 13-zaak, waarbij de persoon de schuld nog steeds moet terugbetalen, hoewel er een betalingsplan is.

Hoewel de liquidatieopbrengst eerst naar administratieve en juridische uitgaven gaat, de anciënniteit van de geldschieters van een bedrijf is opnieuw heel belangrijk in hoofdstuk 7. Lenders wiens schuld wordt gedekt door onderpand worden meestal eerst terugbetaald (via de ontvangst van het onderpand), gevolgd door de ongedekte kredietverstrekkers en vervolgens de aandeelhouders. In veel gevallen ontvangen ongedekte obligatiehouders alleen centen op de dollar. Aandeelhouders ontvangen bijna nooit iets, maar als ze dat wel doen, geeft de curator hen de mogelijkheid om hun deel op te eisen.

Hoofdstuk 13, ook wel een loonbrekersplan genoemd, laat individuen proberen hun financiën te herstructureren om om hun schulden terug te betalen. Particulieren, zelfstandigen en bedrijven zonder rechtspersoonlijkheid kunnen een faillissement aanvragen op grond van hoofdstuk 13. Bedrijven en partnerschappen kunnen dit niet.

Hoofdstuk 13 is een haalbare optie voor mensen met een regulier inkomen - het staat debiteuren toe om afbetalingsplannen voor te stellen om sommige of al hun schulden over drie tot vijf jaar. Alimentatie, kinderbijslag en studieleningen kunnen in het algemeen niet worden ontslagen in een hoofdstuk 13-zaak, noch kunnen de meeste vonnissen tegen de schuldenaar voor criminele handelingen. Als de debiteur zijn woning of andere activa die als onderpand voor een bepaalde crediteur willen dienen, wil behouden, moet het afbetalingsplan specifiek ingaan op de manier waarop die crediteur volledig zal worden betaald binnen de vijf jaar toegestaan ​​door de hoofdstuk 13-wetten. Gedurende deze tijd kan de schuldenaar geen nieuwe schuld aannemen zonder toestemming van de gevolmachtigde.

Niet alle individuen komen in aanmerking voor hoofdstuk 13; degenen die meer dan een bepaalde hoeveelheid schuld hebben, komen niet in aanmerking en moeten Hoofdstuk 11 of Hoofdstuk 7 indienen. Maar debiteuren kiezen vaak Hoofdstuk 13 over Hoofdstuk 11 of Hoofdstuk 7 omdat het hen helpt bij het voorkomen van afscherming thuis door hen in te halen op achterstallige hypotheekbetalingen, en het helpt hen direct contact met hun schuldeisers te vermijden. Een persoon kan uit hoofdstuk 13 (dat wil zeggen, wordt "ontslagen") tevoorschijn komen als alle schuld is terugbetaald en een cursus financieel management heeft voltooid. Na ontslag kunnen de schuldeisers van de schuldenaar de schuldenaar niet langer achtervolgen voor betalingen of proberen de geloste verplichtingen te innen.

Waarom het ertoe doet:

Faillissement is meestal een laatste redmiddel voor particulieren en bedrijven. Voor particulieren is het doel om een ​​nieuwe start te maken door schulden te verwijderen. Door faillissement wordt het krediet van een persoon echter jarenlang zo goed als verloren, waardoor het erg moeilijk en duur is om geld te lenen.

Faillissement kan complex en duur zijn. Schuldeisers die betrokken zijn bij een failliete lener dragen een ongewoon hoog risico en hun schulden zullen waarschijnlijk centen waard worden op de dollar (als dat gebeurt). Uitwisselingen schaffen bedrijven meestal af die failliet gaan na een bepaalde tijd. Dit wil niet zeggen dat hun aandelen niet opnieuw zullen handelen; de lijst kan eenvoudig worden verplaatst naar de over-the-counter (OTC) markt of de Pink Sheets, waar de ticker eindigt met de letter Q (om een ​​faillissement aan te duiden). Als een bedrijf failliet kan worden verklaard, worden de kredietverstrekkers vaak de nieuwe eigenaren van het bedrijf en de aandelen van de bestaande aandeelhouders worden meestal geannuleerd of op zijn minst aanzienlijk verwaterd. Maar er gebeuren wonderen en bedrijven halen zichzelf uit het faillissement. In deze gevallen kunnen beleggers aanzienlijk profiteren. Als de reorganisatie echter niet lukt, stopt het bedrijf alle operaties, verkoopt het zijn bezittingen, gebruikt het geld om schulden af ​​te betalen en sluit het de deuren voorgoed. Als de aandelen of obligaties van een bedrijf waardeloos worden geacht door de faillissementsrechtbank, kunnen beleggers mogelijk hun verliezen op hun belastingaangifte aftrekken.