401 (k) Plannen, winkelen en het hooggerechtshof

Van Jonathan Broadbent

Meer informatie over Jonathan op onze site Vraag een adviseur

Sommige mensen houden van winkelen - houden van de uitdaging van het jagen op de beste deals en het scoren van spullen van de hoogste kwaliteit voor de laagst mogelijke prijs. Misschien ben je zo. Zelfs als je dat niet bent, zou je waarschijnlijk nog steeds een power shopper in je hoek willen hebben wanneer je aankoopbeslissingen voor grote tickets neemt.

Anderen hebben zoveel geld dat het ze niet kan schelen. Ze kopen wat ze willen, wanneer ze het willen, en kijken zelfs niet naar het prijskaartje. Je zou waarschijnlijk niet willen dat dit soort persoon namens jou grote aankoopbeslissingen neemt. Helaas kan dat heel goed gebeuren met een van de belangrijkste winkelbeslissingen van je leven - welke investeringen om je pensioensparen te stoppen.

Het is een kwestie die zo kritiek is dat het Hooggerechtshof er onlangs over nadacht, in een beslissing die 401 (k) plannen voorgoed zou kunnen veranderen.

Hier leest u hoe uw typische pensioenregeling op de werkplek tot stand komt: iemand die hoog in het bedrijf staat, besluit een 401 (k) -plan te starten, of iets dergelijks. De structuur van het plan wordt vooraf vastgelegd, meestal door degene die het bedrijf heeft gekozen om het plan te beheren en zelden opnieuw wordt bekeken. Alle functies - zoals wie een bijdrage kan leveren, wanneer ze hun rekeningen kunnen openen, de investeringsopties enzovoort - worden allemaal gedicteerd door degene die het geld vasthoudt en het plan uitvoert. Ze maken meestal hun geld af van de investeringen.

Dit betekent dat een beleggingsfonds bijvoorbeeld een 401 (k) -plan kan aanbieden om meer van zijn producten te kunnen verkopen. Het betekent ook dat het waarschijnlijk niet te veel echt coole functies in het plan wil aanbieden, omdat ze gewoon kosten toevoegen en de winst verminderen. Belangrijker nog, de mensen bij het beleggingsfonds willen u de duurste beleggingen aanbieden waarvan zij denken dat ze ermee wegkomen.

Je zou verwachten dat ze dit proberen te trekken als het maar één persoon (jij) is die in het plan investeert. Maar u maakt deel uit van de mensen van een bedrijf. Dat zou u en uw collega's koopkracht moeten geven. Denk aan koopkracht als deze: stel je voor dat je naar een autohandelaar gaat om een ​​auto te kopen. U zult proberen de beste prijs te krijgen die u kunt. Stel je nu voor dat je op dat dealerschap verschijnt met nog honderd andere mensen die ook willen kopen. Nu kun je de dealer vertellen dat hij op prijs moet komen of je gaat naar een ander dealerbedrijf.

Het zou leuk zijn als hetzelfde zou kunnen gebeuren met je 401 (k). Maar al te vaak doet het dat niet. Zonder een geïnteresseerde, bekwame en objectieve persoon binnen uw bedrijf of een neutrale adviseur van uw plan, heeft u misschien niemand die werkt aan onderhandelingen over vergoedingen.

Bedrijven die 401 (k) -plannen aanbieden met als doel u producten te verkopen, hebben in de loop der jaren een aantal dingen heel goed gedaan om hun winst te beschermen. Ze hebben zogeheten directe aanbiedingen gecreëerd, waarmee een bedrijf een eenvoudig formulier kan invullen en, poef, een plan vol investeringen kan aanbieden en een callcenter om de vragen van werknemers te beantwoorden. Het maakt niet uit wat het uiteindelijk investeerders kost in de vorm van vergoedingen.

Deze planaanbieders hebben ook erkend dat een echt slimme planadviseur zou kunnen proberen lagere kosten te onderhandelen of de kosten van de investeringen te verlagen door over te schakelen naar minder dure investeringen. Planproviders hebben een aantal manieren bedacht om dergelijke adviseurs te betalen, naast de reguliere compensatie die ze zouden kunnen krijgen. We zullen het op een ander moment hebben over 'opheffingen' en 'zoekkosten'. Het zijn allebei mooie manieren om de adviseur uit de vergelijking met de prijs te halen.

Hier komt het Supreme Court om de hoek kijken. In een unanieme uitspraak dit jaar in het geval dat bekend staat als Tibble vs. Edison, zeiden de rechters: Niet zo snel. Iemand moet verantwoordelijk zijn voor het controleren van dit alles om er zeker van te zijn dat onze grote Amerikaanse werknemers goed worden verzorgd, en niet alleen wanneer de beslissingen worden genomen, maar de komende jaren. Met andere woorden, de Supreme Court heeft aangegeven dat iemand verantwoordelijk moet zijn voor het nemen van goede beslissingen en deze vervolgens opnieuw moet bekijken in de loop der jaren en de omstandigheden veranderen. En naar wie verwijzen ze? Goede vraag! Je zou kunnen denken dat het de planaanbieders zijn. Maar meestal zijn het de bedrijven die de plannen aanbieden - de werkgevers. Er zijn ook inspanningen om de rol van planadviseurs opnieuw te definiëren en hen tot werken te dwingen enkel en alleen in het belang van hun klanten. U vindt hier veel meer over door "fiduciaire regel" op te zoeken.

Het is logisch om alle adviseurs voor het pensioenplan verantwoordelijk te houden voor hun acties. Immers, veel bedrijven hebben niet de technische verfijning en het personeel om onderhandelingen over lopende vergoedingen en dienstenovereenkomsten onder de knie te krijgen. Grote financiële bedrijven vechten terug, maar suggereren dat het houden van hun werknemers verantwoordelijk voor het werk dat ze doen voor (en het geld dat ze verdienen) pensioenplannen uiteindelijk de kleine belegger pijn zouden doen. Dit debat is aan de gang. Kijk uit naar meer nieuws en laat uw wetgevers weten hoe u erover denkt.

Dus, waarom worden niet de emittenten van de producten - de planaanbieders - nu al ter verantwoording geroepen, vraagt ​​u dat? Dat is gemakkelijk: omdat de contracten die werkgevers ondertekenen om een ​​plan te starten en te onderhouden, de providers specifiek schadeloos stellen.

Stel je voor dat je naar het winkelcentrum gaat met een personal shopper, en als je haar je creditcard gaat overhandigen, zegt ze: "Je begrijpt wel dat ik niet verplicht ben om je alles te geven wat je echt nodig hebt, of tegen een prijs die je kan echt veroorloven, toch? "Stel je nu voor dat in plaats van alleen schoenen of een nieuwe jas, je het hebt over investeringen die uiteindelijk je vermogen om met pensioen te gaan bepalen.

Afbeelding via iStock.