Zitten met professor Thorne - schuld voor jonge volwassenen: het is een belemmering

Wij nerds zijn toegewijd aan financiële geletterdheid en onderwijs, en jonge volwassenen zijn historisch gezien een beetje wankel over persoonlijke financiën - zoals we hebben gezien, zitten ze diep in de schulden van hun creditcard. Maar nu, met de hulp van een expert, kunnen we enig licht werpen op hoe jonge mensen hun financiën kunnen verdelen. We spraken met Deborah Thorne, Associate Professor en Wagner Teaching Professor van de afdeling Sociologie en Antropologie aan de Universiteit van Ohio. Professor Thorne is een expert in stratificatie en ongelijkheid, negatieve welvaart (schulden) en consumentenfaillissementen, en zij was de projectdirecteur van het Consumer Bankruptcy Project aan de Harvard University van 2001 tot 2002.

Het probleem

Simpel gezegd, jonge volwassenen zijn over het algemeen diep in de schulden. Zoals we zagen door eerder met professor Dunn te praten, wordt creditcardschuld steeds hoger onder jonge volwassenen, van wie velen worden geprojecteerd om het nooit af te betalen en uiteindelijk failliet te gaan. Hoewel creditcardschuld iedereen treft, universiteitsgeschoold of nee, worden degenen die doorgaan met hoger onderwijs vaak ook geconfronteerd met leningen voor studentenleningen. In grote mate. Volgens een recent rapport van het Consumer Financial Protection Bureau bedraagt ​​de lening van studentenleningen van zowel overheid als particuliere leningen in totaal meer dan $ 1 biljoen. Deze leningen worden beschikbaar gesteld met dit algemene idee in gedachten: "We lenen u het geld om naar school te gaan, u behaalt een diploma en krijgt een goede baan met een goed salaris, u betaalt ons terug in 5, 10, 20 jaar met wat rente en iedereen is gelukkig."

Probleem is, afgestudeerden krijgen niet de banen of de salarissen die het mogelijk maken om hun leningen af ​​te lossen. Jongvolwassenen die naar de universiteit gaan, zijn praktisch gedwongen om schulden op te bouwen, maar missen de middelen om het binnen een redelijke tijdspanne of zelfs helemaal af te betalen. Daarom kan het terugbetalen van deze leningen tientallen jaren duren. Hun financiële situatie kan zo moeilijk worden dat ze overgaan tot creditcards met een hoge rente of zelfs consumentenfaillissementen (hoewel leningen voor studentenleningen niet failliet kunnen worden verklaard). Volgens Thorne blijven veel geldschieters, ondanks deze financiële risico's, leningen verstrekken die voor sommigen "subprime" lijken, vergelijkbaar met diegene die aanzetten tot de huisvestingscrisis. "Private geldschieters geven leningen, vaak zeer grote leningen, aan mensen die geen baan hebben," zegt Thorne. Vanzelfsprekend wordt van deze toekomstige studenten niet verwacht dat zij een baan hebben wanneer zij de studielening ontvangen, maar nu ziet het er naar uit dat ze ook na hun afstuderen niet verwacht moeten worden dat ze hun eerder geprojecteerde salaris hebben. "Als u een geldschieter was, zou u dan iemand lenen $ 10.000 of $ 20.000, of meer als zij geen baan hadden? Serieus, wie zou dat doen? De enige reden dat dit blijft gebeuren, is dat studieleningen worden gegarandeerd door de overheid en dat ze niet failliet kunnen worden verklaard - dus ze zijn een zeer veilige investering voor geldverstrekkers."

Naast studieleningen

Net als studieleningen merkt Thorne op dat creditcardmaatschappijen ook graag jonge volwassenen willen kaarten geven. In de herfst zul je dit overal in het land kunnen zien, waar banken tafels hebben opgesteld die gericht zijn op de universiteit en die creditcards aanbieden aan inkomende studenten: "Veel mensen die een faillissement aanvragen en hun creditcardschuld niet hebben betaald, hebben indienen, de opdrachtgever terugbetaald. En soms hebben ze vanwege rente en kosten die hoofdsom meerdere keren terugbetaald. Als zodanig zijn creditcards, ongeacht faillissementen en wanbetalingen, nog steeds zeer winstgevend voor kredietverstrekkers. "De vele jonge mensen die diep in de schulden zitten met vreselijk krediet of in een faillissement worden uiteindelijk geconfronteerd met verdere ontberingen, en de gevolgen beperken zich niet alleen tot hen. Deze mensen hebben moeite om leningen te krijgen, huizen te kopen, auto's te kopen en voor gezinnen te zorgen. Deze barrières creëren nog een andere onnodige belemmering van de economie van het land. Vooral faillissement is een ongelooflijke belemmering geworden voor het verkrijgen van een lening in de toekomst en ontkent zelfs sommige mensen van een baan. Thorne en Porter's artikel en onderzoek uit 2006 toonden aan dat ongeveer een derde van de schuldenaren het ene jaar na het faillissement als slecht of financieel slechter af was dan de dag dat ze zich hadden aangemeld. Dit is inderdaad een deprimerende vondst, omdat het aangeven van een faillissement een neerwaartse spiraal veronderstelt en een opwaartse mobiliteit biedt. Dit gebrek aan koopkracht is niet alleen persoonlijk voor hen persoonlijk, maar het vertraagt ​​ook het economische herstel voor het hele land. Thorne zegt: "Wanneer mensen in de schulden zitten, of het nu een lening met een studentenlening is of een creditcardschuld, dit belemmert de persoonlijke uitgaven die onze nationale economie weer op gang zouden kunnen helpen."

Wat te doen

Het verminderen van de werkloosheid zou zeker de situatie helpen, maar het zou niet alle problemen aanpakken waarmee jongeren worden getroffen. Velen hebben te maken met een gebrek aan werkgelegenheid, verdienen daardoor minder en kunnen hun studieleningen niet betalen zoals verwacht. Thorne merkt anekdotisch op dat sommige van haar studenten zelfs zouden suggereren dat ze iemand met $ 20.000 + niet zouden trouwen in studieleningen: "Ze zijn gewoon een te groot risico." Een mogelijke oplossing is het betaalbaar maken van studieleningen, en voor staten opnieuw investeren in het hoger onderwijs.De schuld van studentenlening lijkt de samenstellingsfactor te zijn bij jonge volwassenen die creditcardschulden aannemen en hun betalingen niet nakomen, dus het verminderen van deze kwestie zal waarschijnlijk een positief effect hebben op de schulden van jonge volwassenen en de economische mobiliteit. Het nationale verslag van de CFPB zal hopelijk enige aandacht vestigen op deze behoefte, maar wie zal zeggen wanneer precies de verlichting zal komen. Zelfs als deze hervorming snel komt, is het misschien niet genoeg om het land en toekomstige generaties wat meer pijn te besparen. Volgens Thorne: "Deze personen, die vaak hun eigen studieleningen terugbetalen tot ver in de veertig of zelfs vijftig, zijn dezelfde mensen die zouden moeten sparen voor het collegegeld voor hun kinderen. Maar ze kunnen niet allebei; het inkomen is niet toereikend en de kosten van het hoger onderwijs gewoonweg te hoog. En dus gaat de cyclus helaas door. "Het vinden van de juiste studielening is wellicht de eerste stap om jongvolwassen schuld onder controle te krijgen.

"Veel van de studenten van vandaag zijn opgegroeid in huishoudens die relatief financieel gezond waren", zegt Thorne. "Helaas zijn ze niet afgestudeerd in vergelijkbare financiële zekerheid."