Prof Ho's Practical Economist's gids voor het kiezen van een president: vergeet de problemen

Terwijl het presidentiële debatseizoen nadert, zal de betrokken burger zich vaak afvragen: hoe een president te kiezen. Hier is het geheim:

Vergeet de problemen.

Ja, ja, dat advies druist in tegen elke vrome opmerking over wat Democratie en stemmen zouden moeten zijn. Maar toch stapelt en stapel sociaal wetenschappelijk bewijsmateriaal voor dat als het over het begrip van de kwesties komt, wij de mensen geen kans hebben.

Gedragseconomen en psychologen hebben tientallen veelvoorkomende fouten en mentale snelkoppelingen geïdentificeerd die ons vermogen om rationeel de verdiensten van een bepaald beleid te beoordelen, aantasten. Bevestigingsbias is bijvoorbeeld de bevinding dat we de neiging hebben bewijs te geloven dat onze vooroordelen ondersteunt en bewijsmateriaal dat tegen hen in gaat, af te wijzen. Veel conservatieven neigen ertoe om de wetenschap van klimaatverandering en de wetenschap van de evolutie te verwerpen, niet omdat ze anti-wetenschappelijk zijn, maar omdat ze vatbaar zijn voor indringersregelingen en voor een moreel systeem dat een religieus wereldbeeld vergezelt. Op dezelfde manier willen liberalen net zo graag wetenschappelijk bewijs ontkennen wanneer de wetenschap ingaat tegen hun steun voor biologisch voedsel, of hun angsten met betrekking tot de veiligheid van kindervaccins.

Evenzo zorgt de fundamentele attributiefout ervoor dat we negeren hoe iemands omgeving haar beslissingen bepaalt; in plaats daarvan schrijven we iemands successen of mislukkingen over aan haar karakter in plaats van aan haar omgeving. Bijvoorbeeld, economen zijn het er meestal over eens dat presidenten op korte termijn relatief weinig invloed hebben op het creëren van banen en economische groei - die beide grotendeels worden bepaald door het Congres, de geschiedenis en de bredere economische omgeving, en toch zijn we geneigd een het succes van de economie of mislukkingen van de capaciteiten van degene die op dat moment in functie is.

Je zou kunnen denken dat we mensen gewoon moeten opleiden en deze fouten moeten corrigeren - dat deed ik vroeger - maar er zijn aanwijzingen dat experts vaak meer vooroordelen vertonen dan niet-experts, en zelfs de simpele handeling van het corrigeren van een misvatting maakt die misvatting vaak sterker. In een recent experiment hebben mensen bewijsmateriaal ontvangen dat iets waarvan ze dachten dat het een misvatting is - bijvoorbeeld dat Obama een moslim is of dat vaccinaties autisme veroorzaken - de legitimiteit van het bewijs zal erkennen, maar een week later, nadat de details van de correctie vergeten zijn, meer overtuigd raken van hun oorspronkelijke valse overtuiging.

Bovendien brengt meer kennis door persoonlijke ervaring vaak minder duidelijkheid niet meer met zich mee. Als voormalig energie-econoom van het Witte Huis, weet ik waarschijnlijk evenveel van de geheimzinnige details van brandstofeconomie en ethanolbeleid in de VS als zowat iedereen. En toch, na jarenlang studeren op economie en techniek, en talloze uren ondergedompeld in duizenden pagina's met wetten en voorschriften, voel ik me nog steeds onvoldoende geïnformeerd om de verdiensten van de meeste voorstellen, zelfs in dit enge domein, overtuigend te beoordelen. Het lijkt me gek dat mensen met een opleiding in de New York Times zich gekwalificeerd voelen om het beleid van Amerikaanse gastlanden te seponeren.

Wat nog belangrijker is, zelfs als we alle kiezers op alle punten op de hoogte zouden kunnen brengen, zijn economen over het algemeen van mening dat dit verspilling en massaal inefficiënt zou zijn. Opiniepeilers en statistici weten dat het niet nodig is om de meningen van elke Amerikaan te verzamelen wanneer een kleinere representatieve steekproef het doet. Waarom zou je verwachten dat 300 miljoen Amerikanen jarenlang zullen doorbrengen met het leren van alle nuances van elk beleid wanneer we experts kunnen inhuren om het te doen. We gaan niet allemaal naar de medische school om gezondheidsbeslissingen te nemen, we vertrouwen erop dat onze artsen het doen. Waarom zouden we ons gekwalificeerd voelen om onze representatieve beleidsmakers ten tweede raad te geven over het terugtrekken van troepen in Afghanistan of vrijhandelsovereenkomsten met Zuid-Korea?

Dus wat is het alternatief? Gezien de moeilijkheden bij het vinden van een welwillende dictator, is het noodzakelijk om een ​​goede manier te vinden om leiders te kiezen. Mijn antwoord is gebaseerd op ander psychologisch bewijs dat laat zien dat sommige mensen relatief goed in zijn: iemands karakter evalueren.

Onderzoek toont aan dat we met slechts een paar dunne plakjes waarneming vaak nauwkeurig attributen kunnen beoordelen, zoals iemands didactisch vermogen, persoonlijkheid, relatiestatus of betrouwbaarheid. Na-game-analyses van presidentiële debatten gaan vaak over in discussies over nerveuze tics, zweemde wenkbrauwen, verbale miscues, onhandige kussen, zelfvoldane glimlachen of zelfverzekerde demeanors. Experts wijzen deze speculaties vaak af als inconsequent en eisen in plaats daarvan dat kiezers zich op problemen concentreren. Maar misschien zijn deze signalen precies waar we naar op zoek moeten zijn. Evolutie heeft mensen echt goed gemaakt in het evalueren of we die vreemdeling van de naburige stam kunnen vertrouwen; evolutie is over het algemeen niet geselecteerd voor het vermogen om economisch beleid of geopolitieke relaties te analyseren.

Dus stop met doen alsof de problemen ertoe doen en dat je ze begrijpt. Jij niet. Probeer in plaats daarvan de politicus te zien voor wie hij is, op ideale wijze de politicus persoonlijk te ontmoeten - zelfs een handdruk geeft veel informatie weer. Stem, niet op basis van probleem; in plaats daarvan, stem op karakter, stem op waarden, stem op de persoon die u het meest vertrouwt.